Vísir - 28.08.1970, Blaðsíða 9

9
ftri'S7R . FÖstuffagur 281 Sgust
ramajkvein í bandarískum blöð
um. Svo hörð er mótspyrnan
gegn því, að Bandaríkin taki
nokkrar nýjar skuldbindingar á
sig. Þvert á móti er stefnt að
því að skera sem flestar eldri
skuWbindingar af sér, og til-
kynna smáríkjunum, að þau
verði að sjá um sig sjál'f.
1^n Þá gerist einkennilegur
atburður nú fyrir nokkrum
dögum. Sá hinn samj William
Fnlbright hélt ræðu í öldunga-
deilldinni, þar sem hann tók sér-
staklega til meðferðar vanda-
mál a' Botnalöndum og hdna
miklu styrjaldarhættu sem staf-
aði frá hemaðarkapphdaupi
Gyðinga og Arabaþjóðanna.
Hann gerði ýtariega grein fyrir
hinni gagnkvæmu tortryggni
andstæðinganna. Inn í þessar
deiluj- toguðust svo æ meira
stórveldin tvö. Bandaríkin og
Rússfland. Og áður en við væri
litið, væri þetta ekki orðið
vopnakapphlaup miili Gyðinga
og Araba, heldur milli stórveld-
anna sjáffra. Nú væri ástandið
orðið svo alvarlegt, að Rússar
væru að koma fyrir viö Súez-
skurð fullkomnustu eldiflauga-
vopnum sem þeir ættu til, en
Bandaríkjamenn myndu svara
aiftur með þvu' fuilkomnasta sem
þeir ættu til, hinum flóknustu
rafeindatækjum og fulikomn-
ustu orustufiugvélum. Hann gat
þess þó um leið að margt benti
til þess, að hvorugt stórveld-
anna værj sériega hriðið af þess
um Zorba-dansi, sem alitaf væri
stiginn hraðar og hraðar. Þau
hefðu bæði viljað spyma við
broddum og reyna með góöu aö
fá deiluaðitjana til aö hætta
þessum leik.
Nú taldi Fúibright, að kom-
inn væri tiímj til aö segja stopp.
Og hann lagði til, að það væri
gert með óvenjulegum hætti, að
Sameinuðu þjóðirnar og stór-
veldin tvö kæmu sér einfald-
lega saman um að leysa þessar
deilur, hvort sem Gyðingar eða
Arabar vildu, og yrðj valdi
Sameinuðu þjóðanna beitt, ef
á þyrfti að halda til að þvinga
deiluaðilja til sátta, Sama ráði
viildj hann iíka beita austur í
Víetnam. Að það yrðj nú hið
bráðasta bundinn endi á þessa
tilgangslausu styrjöld, en að
stórveldin með Sameinuðu þjóð-
irnar að tæki, þvinguðu fram
lausn.
Tj’n að lokum kom þó það
merkilegasta við tillögur
hans, að hann lagði til, svo að
liðka mætti fyrir samkomulagi,
að Bandaríkin gerðu sérstakan
samning við ísraelsríki, þar sem
þau ábyrgðust formlega öryggi
landsins og tilverurétt. Þessi
hyigmynd þykir koma úr hörð-
ustu og óvæntustu átt, að sjálf-
ur Fulbright hinn mikl; and-
’stæðingur ailra alþjöðlegra
skuldbindinga, skuii nú koma
fram og leggja til, að Baudarík-
in taki á sig ef til vill alvariegri
skuldbindingu en nokkru sinni
áður. Hefur þessi hugmynd
valdið taisverðum heilabrotum
og menn velta því fyrir sér,
hvort Fuibright hafi tekið algera
kollveltu í skoðunum sínum á
alþjóöamálum. Hann hefur ver-
ið meðal þeirra, sem haröast
hafa gagnrýnt ægiáhrif stór-
veldanna og tillitsleysi þeirra
til smáríkja. Nú snýr hann blað-
inu við og heldur fram þeirri
skoðun, að stórveldin eigi að
koma fram og hafa vit fyrir
stríðsóöum smáþjóðum, — og
það sem mest er, — þessi erki-
andstæðingur þess að Bandarík-
in taki á sig alþjóölegar skuld-
bindingar, vill nú gera afdrifarík
an öryggissábtmála við ísrael,
sem sjálfur Dulles gamli hefði
mátt vera hreykinn af.
Þorsteinn Thorarensen.
I97Ö.
Starfsstúlkur matstofunnar f.v. Kristín Úlfljótsdóttir, Indiana Sturludóttir, Þóra Einarsdótt-
ir, Halldóra Gunnarsdóttir og forstöðukonan Áslaug Kristjánsdóttir.
Einn disk af blómkálssúpu,
— Spjallab v/ð Önnu Matth'iasdóttur, formann
NLFR og litið inn á matstofu félagsins /
Kirkjustræti
Anna Matthíasdóttir, formað
ur NLFR
ávaxtaréttum, sem þeir geta
valið úr.
— T>að eru margir sem telja
sig hafa endurheimt
heilsu sína með sifku fæði, segir
Anna. Það hefur sannprófaö
læfcningarmátt og hollustu val-
inna fæðutegunda. Við reynum
að hafa aðeins bezta fáanlegt
grænmeti hvers árstíma. Mikið
aif grænmetinu fáum við frá
Náttúrulækningafólagshælinu í
Hveragerði. Brauðin eru bökuð
í bakaríi, sem Náttúrulækninga-
félagið rekur og þar er aðeins
bakað úr nýmöluðu komi.
Það grænmeti, sem ræktað er
fyrir austan fær ekki eiturúðun
til vamar skordýrum, en nú er
einmitt verið að berjast mikið á
móti notkun þessara eiturefna.
Náttúrulækningafélögin hafa um
langan aldur barizt á móti þess-
um efnum.
Það er vissulega erfiðara aö
losna við venjumar en koma
þeim á. Ég er viss um að fólk
gáir ekki nándar nóg að matar-
æði sinu. Gamlar óhollar matar-
og drykkjuvenjur eiga að vfkja
fyrir aukinni þekkingu á réttri
næringu, aflváka heilbrigðf og
næringu. Matstofau er r€jkin ,tii
þess aö ýta undir jákvæða þró-
un í þeim efnum. Hún hefur
ekki verið rekin sem gróða-
fyrirtæki. Fyrstu árin var tap á
henni og á siðasta ári var ágóð-
inn eitthvaö 10 þúsund. Viö
vibum ekki hvernig það veröur
í ár, en aðsóknin hefur sífellt
verið að aukast. Þaö er jafnvel
svo að skrifstofufólk sem fær
mjög ódýran mat í stofnunum,
þar sem þaö vinnur, kýs heldur
að koma á matstofuna. Og
margir ungir menn hafa borðað
hjá okkur svo til daglega síðan
matstofan var opnuð. — JH
— Við þurfum víst að
verða veik til að fara að
hugsa um hollustuhætti í mat
aræði. Það þýðir ekki aö pre
dika þetta fyrir fólki, segir
Anna Matthíasdóttir, formað
ur Náttúrulækningafélags
Reykjavíkur. — Annars
finnst mér upp á síðkastið
sem fólk sé að vakna meira
til meðvitundar um þetta. —
Það er auðvitað ekki þar með
sagt að fólk þurfi að leggja
niður sínar fyrri matarvenj-
ur. Það er bara að fólk láti
ekki bjóða sér hvað sem er.
Það er fleira matur en feitt
kjöt eins og þar stendur.
IV'áttúrulækningafélagið hefur
siðan 1966 rekiö matstofu í
húsinu, þar sem einu sinnj var
Hótel Skjaldbreið. Vísismenn
lögðu leið sína þangað fyrir
skemmstu, en þar eru á boö-
stóium einvörðungu mjólkur- og
jurtafæða og ávextir. Og þang-
að leggja ýmsir leið sína dag-
lega í hádeginu og um kvöld-
matinn til þess að borða og
yfirieitt má sjá þar sömu and-
litin dag eftir dag. Staðurinn
lætur hins vegar lítið yfir sér.
Hann er sjaldan auglýstur,
menn vita af honum þarna og
láta sig hafa það að vera kall-
aðir grasætur og öðrum niðr-
andi nöfnum — einfaldlega
vegna þess að þama fá þeir
bezta matinn. Fólk stillir sér
upp í biöröð úr því klukkan er
oröin tólf. Þar má sjá kunna
listmálara, jarölfræðinga, for-
stjóra og skrifstofufólk, bíða
eftir . baunabuffinu sínu og
blómkálssúpunni, en þessu
fylgir grænmeti, margar tegund-
ir og á sunnudögum bíður gest-
anna hlaðborö með fjölmörgum
réttum, brauði grænmetis- og
FLEIRA MATUR
EN FEITT KJÖT
TÍSIESm:
— Borðið þér nógu mik-
ið grænmeti, að eigin
áliti?
Auður ÁsbergSdóttir, starfsst.:
— Það gæti kannski verið
meira en ég held samt aö það
sé nóg, sem ég borða af því.
Smári Ragnarsson, gagnfræða-
sk.nemi: — Já, já, það gerj ég
sjálfsagt.
Sígfús Lárusson, viðskipta-
fræðinemi: — Nei, þaö held ég
ekki. Ég hef alla tið verið svo
áhugafítill fyrir grænmeti.
Birgir Pálsson, matsveinn: —
Almennt mundi ég segja, aö fólk
borðaði ekki nóg, en hvað mig
sjálfan varðar, reyni ég alltaf:
að hafa nóg grænmeti með mín- ,
um mat.
Friðrik Ottesen, stöðumæla-
vörður: — Það má kannskj deila
um það, hvort ég borði nóg af
þvi, en hins vegar er það áreið-
anlegt að mér finnst grænmeti
gott.
Honny Breiðfjörð, húsmóðir:
— Nei, það held ég ekki. Mað-
ur gæti sjálfsagt notað mun
meira en maður gerir af græn-
meti með öðrum mat.