Vísir - 29.08.1970, Blaðsíða 7

V í SIR. Laugardagur 29. ágúst 1970.
N O
TLBS
VERIÐ FULLKOMNIR
„Verið þér því fuHkomnir
eins og yðar himneski fað-
ir er fallkominn“.
Matth. 5.48.
Þessi áminningarorð eru sem
framhald og skýring á 1. kapi-
fala 1. Mósebókar 27. versi,
sem greinir oss frá því, að Guð
skapaði manninn eftir sinni
mynd. Guð setur manninum það
martk og mið að Ifkjast sér og
ge&r honum strax vit, viilja og
mátt umfram aðrar skapaðar
síkepmir. Tilhneiging manna til
þess að öðlast ýmiss konar gæði
og vald er þannig eðlileg, en
getur komizt og kemst því mið
ur út á háskalegar brautir,
gleymi menn hinu seðra tak-
marki lífsins að Ifkjast Guði
í vizíku og kærleika. Guð sendi
mönnum sína miMu spámenn
Amos, Jesaja, Jerimia og fleiri
til þess að minna menn á þessi
æðri sannindi og son sinn Jes-
úm Krist, sem með sinni kröft
ugu kennimgu í orði og verki
hefur opinberað mönnum bezt
Guðs heilaga sannleika og kær-
lei!bsiv®ja. Vit manna og dóm-
greiníd tiíl þess að greina rétt
æðri andleg sannindi og tileinka
sér þau almennt réttilega hefur
því miður frá því fyrsta verið
mjög af skornum skammti, hug
ur manna er fremur skeytingar-
lítill um þau og bundinn við
efnisleg gæðj og ýmis fánýt
efni og hefar slíkt leitt til ó-,
heilla á marga lund. Mikil nauð
syn er á því, að dæmi Jesú að
setja mönnum sem bezt fyrir
sjónir hið æðra mark og mið
Mfs þeirra, og að þeim ber að
gera sér sem bezta grein fyrir
réttri framkvæmd þess. ígrund
un, festa og gætni eru öruggari
til réttra framkvæmda en ofsi
og fum. Vér dáum himinljósin
og lítum up>p til þeirra, en í ljósi
þeirra gerum vér og oss grein
fyrir hvar vér göngum hér á
jörð, til þess að foröast hvers
kyns hættur. Mönnum ber að
treysta Guði, sem er höfundur
liífs þeirra og fullkomnari og gef
ur þeim alla þess möguleika
æðri og lægri. Lífinu ber því að
haga samkvæmt hans heilaga
kærleiksvilja eins og Jesús svo
fa’gurlega og alvarlega benti
mönnum á í dæmisögunni um
pundin.
Þessi sannindi koma mönnum
í skilning um þeirra ýmsu hæfi
Laugarneskirkja
20 ára vígsluafmæli hinn 18. desember 1969.
Þú tignar Lávarö lífs
og leitar dyggða,
og eflir bræöralag
íslands byggða.
Kross þinn leitar langt
og lýsir starfi,
sem stefnir himinhátt
i helgum arfi.
Klukkurnar kaila á hjörö,
ósk hins hæsta:
eining um alla jörö,
aðstoð þeim smæsta.
Ingólfur Bjarnason.
Friður færðist í sál mína
Kvöld eitt fór ég á samkomu í Getsemanekirkju á
Vesturbrú, en þar ætlaði söfnuöurinn að kveðja prest
sinn, sem Mygind hét og var á förum til Austurlanda
sem trúboði. Ég var ekki neitt hrifinn af ræðuhöldun-
um, en að lokinni guðsþjónustunni var þeim sem vildu
boðiö að vera við sambænastund í litlum sal hjá kirkj-
unni. Aldrei fyrr haföi ég komið á slíkan bænafund,
en fylgdist nú með fólkinu, sem eftir varö. Þessi fundur
er mér ógleymanlegur. Ég gat lítið fylgst með bænun-
um, sem fluttar voru, en sál mín gerðist óróleg og synd-
ir mínar urðu mér ljósar. Ég haföi mesta löngun til aö
hverfa af fundinum, en gat það ekki. Ég reyndi að
biðja, en einnig það var mér um megn. Allt í einu færð-
ist friður í sál mína. Enginn maöur talaði við mig þarna
á fundinum og ég heldur ekki viö neinn, enda var allt
íólkiö mér alveg ókunnugt.
Eftir þetta gaf ég mig guði á vald og setti allt mitt
traust á Jesúm Krist, sem frelsara minn. Smám saman
þroskaöist ég í trúnni og líf mitt breyttist. í stað óróa
og kvíða ríkti nú gleði og friöur í sál minni. Guð hafði
tekið í taumana og gert mig að sínu barni. í þá rösklegu
hálfu öld, sem síðan er liðin, hef ég lifaö undir hand-
leiöslu guös, og tel ég gæfu lífs míns í því fólgna.
Knud Zimsen (Við fjörð og vík).
leika og getu til hins og þessa
og hvernig beri að þroska þessa
hæfiieika og fara rétt með þá
til framkvæmda æðri hugsjön-
um lífs þeirra og með mönnum
þroskast rétt víðsýni, drengskap
ur, samúð og félagshyggja. Þess
ar göfugu dyggðir forða mönn-
um frá eigingjarni togstreitu á
hinum ýmsu sviðum og röngu
mati á efnisiegum og andleg-
um verðmætum. Forðast ber að
þrengja upp á fölk andlegum
eða efnislegum verðmætum,
sem það hefar eigi áhuga á
eða hæfileika og getu til að
nottfæra sér eins og vera ber.
Sé þessa eigi gætt sem skyldi
geta óheill blotizt af.
Rétt uppöldi miðar að því að
þroska og göfga sem bezt þá
góðu hæfileika og gáfar, sem
með sérhverjum kunna að vera
og beina þeim inn á sem allra
réttastar brautir til heilla ein-
staklingum og félagsheildum og
til þess að hver og einn fái
sem heppilegust störf í lífinu.
Að skapa sem traustasta
möguleika til göfugra og heil-
brigðra starfa fydr einstaka
menn og allan almenning og
góða afkomu er hin mesta þjóð
félagslega nauðsyn sem mönn
um almennt ber að vinna kapp-
samlega að i kristilegu bróð-
emi, en forðast sem unnt er
aflar deilur og erjur um menn
og málefni, sem geta ieitt til
alls konar vandræöa. Öll mál--
efni ber að ræöa, sem' bezt“
með svo ljósum og réttum rök-
um sem frekast er unnt, en
forðast allan einhliða málflutn
ing og áróður, sem tíðast er af
illum toga spunninn og getur
leitt af sér ýmislegt illt, jafn-
vel þótt hann eigi að þjóna góð
um tilgangi.
Guð og hans eilífu sannindi
eru það hjálpræðisbjarg sem
þjóðfélög og einstaklingar eiga
að byggja á. Guðstrúin og hin
ar æðri eiilífu hugsjönir, sem
hún blæs þeim í brjóst, veitir
mönnum von og þrótt til þess
að standast hvers konar erfið-
leika lífsbaráttunnar. Guð legg
ur mönnum Iíkn með þrautum
og stráir g-leði og fegurð á líf
þeirra á ýmsa lund, meðal ann-
ars í hinum ágætustu listaverk-
um sem mannsandinn nær að
skapa. Ot atf harla ömurlegum
og átakanlegum atburði yrkir
Jónas Hallgrímsson sitt frábæra
kvæði. Fýkur yfir hæðir.
Fegurð og ti-gn hinnar ytri
náttúru ber hinum mikla og al-
valda skapara hennar hið ótvf-
ræðasta vitni og veitir mönnum
heilbrigðan unað, von o-g þrótt.
í sínu ágæta kvæðj til Alberts
Thorva-ldsens myndhögg-vara,
kemst Jónas Hall-grímsson með
al annars svo að orði: „Tign
býr á tindum — en traust í
björgum — fegurð í fjalldö-I-
um, — en í fo-s-sum afl“. í þessu
sama kvæði kemst og Jónas
Hallgrímsson þanni-g að orði:
„Veitti þér fulla — fegurð að
skoða — himna höfandur, —
heimi veittir þú“.
Hugvit manna og þeirra marg
vísleg sni-lili. o-g samstillt fé-
la-gsátök með æðri hugsjónir
að leiðarljósi og Guðs
bl-essun, verða tif þess að
skapa með mönnum sanna
hamingj-u og farsæld. En gleymi
menn hinu æðra markmiði lffs
'þéhfa; leiðir slíbt til tjóns eins
óg "sagá rúaflrtkyrisins ljðslega
sýnir. Til æðra frelsis o-g guðs
barnalffs kaliaði Kristur menn-
ina og hans hei-Iaga boði ber
þeim að hlýða og biöja Guð
um sirm heilaga náðaranda til
þessa. Guö vi-11 að menn verði
hólpnir og komist tiil þekking-
ar á sannleikanum. Guðs hei-1-
aga orð og and; geifur öllu hið
sanna gildi, hann veitir hið
sanna Iff og fa-rsæld þessa og
annars heims. Sæ-11 er því sá
í hópí stúdentanna þjóðhátíð
arvorið 1930 voru nokkrir sem
tóku próf utanskóla. Allir
höfðu þeir bó nema einn, notið
einhverrar skólagöngu fyrr eða
síðar á námsferli sínum. Þessi
eini sem aldrei hafði í skóla
komið var Finnbogi Kristjáns-
son frá Leirubakkahól í Land-
sveit. Hann hafði lesið allt
heima undir handleiðslu og með
góðri aðstoð þeirra kunnu kenn
ara og kennimanna feðganna i
Fellsmúla, sr. Ófeigs prófasts og
sr. Ragnars sonar hans. Sú undir
visun, ásamt hans heimanámi,
dugði Finnboga til að ná stúd-
entsprófi. Því Iauk hann 7.
júní fyrmefnt vor. Sex árum
siðar varð hann guðfræðingur
og kennarapróf tók hann árið
1938. Hausið 1941 gekk hann
í þjónustu kirkjunnar er biskup
vígði hann til Staðar í Aðalvík,
þann 23. nóv. sem hann hafði
fengið veitingu fyíir 4 dögum
áður að lokinni lögmætri kosn-
ingu. Þar var sr. Finnbogi í
tæp 4 ár síðastur presta í því
norðlæga kalli, sem nú er í
auðn komið eins og alkunna er.
Næsta vor, eða 7. júní 1946
fékk hann svo veitingu fyrir
Hvammi í Laxárdal, sem hann
hefur þjónað síðan.

maður, sem í raun o-g sannleika
treys-tir hinum alvalda og ai-
góða Guði og gerir sér alt far
um aö ganga á hans vegum.
Felum Guði öll vor efn; i bæn
og trúartrausti í anda þessara
orða hins góða sálmaskálds, Páils
Jónssonar.
Vort traust er allt á einum þér,
vor ástarfaðir mi-ldi.
Þín náð o-g mis-kunn ei-líf er,
það alla hu-gga skyldi.

Kiricjan á Ketu á Skaga
Um hana segir svo í Árbók Ferðafélags ís lands 1946 eftir Hallgrlm Jónasson: „Á
lágri hæð utan við bæinn stendur kirkjan, njörfuð niður með gildum akkerisfestum.
KirkjulykiIIinn er geymdur á næsta bæ. Inn um gluggana má sjá óvenjufagran Ijósa-
hjálm, sem hangir ofan úr miðju lofti. Ein stöku sinnum er messað á þessum eyðibæ
en margir eru kirkjugestirnir naumast, — svo fámennt er á bæjunum í sókninni.“
Þetta var skrifað 1946 eins og fyrr er sagt. Nú er Keta aftur komin í byggð, því að
1. desember sl. voru þar taldir 6 manns til heimilis.
I^^^S^^^^^^^AAAA^AA^^^^AAAA^AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA^NAAAAAAAA^AA^AAAAA^^AAAAAAAAAAA^AW^^^MA/!