Vísir - 31.08.1970, Blaðsíða 13

tyr^SFTR vÆÆ&Hnlagur 31. águst 1970
73
w
í
Hönnuðu flíkurnar skáru sig úr
-~%tenzkir fataframleíbendur hafa ýmsar
skemmfilegar nýjungar til oð koma með
ó markaðinn í vefur
"íslIsiElkir-fiatatfijamil'eiðeiidiur eru
A samroila um aö miditízkan
verði aðataimerið í fataibízfcunni
í iw&bac Áireiðanlega er ekki um
nein samSök aif þteirra halfu að
ræða, þegar þeir flestallir sýndu
midilföt á „generalprufu" sem
hafldm var á vetrarframleiðsl-
unoi á laugardaginn. Þeir eins
og aðrir fatafraimlleiðendur í
heiminuim, viba að midisíddin er
oröin örugg í sessi.
Þetta var ánægfuieg fatasýn-
ing að mörgu leyti. Hún sýndi
það sivo eikfei var um að vilast,
að framlelðendur vilja fyligjaist
með tSzkunni og gera það að
ýimisu leyti. Fyrir utan nýju
siíddina, sem er hæstaióðins. En
það, sem ræður e.t.v. úrsilitium
með sýninguna að þessu sinni
og þar með vetrartföt íslenzkra
frarnleiðenda er það að aldrei
hefur eins mikið borið á þvi að
föt væru teiknuð — hönnuð
með ábveðin sjónarmið fyrir
augum. Tveir teiknarar voru
nefndir, Eva Vilh'j'átaisdóttir og
Fanný Jónmundsdóttir, sem
teiknuöu föt fyrir nokkur fyrir-
tæki og eins mátti sjá að fötin
frá Model-Magasfni voru teiikn-
uð en þar var greinilega um
„kollektion" að cæða, það er að
nefna skyrtuniátibfot frá Max og
falegan nátbkjól í hefðbundnum
stfl frá Oeres. Framleiðendur
taka tilit til þess að við búum
í landi með rysjötta vetrar-
veðráttu og nota „blý" efni í
margar fíMkurnar og er það vel.
Margar af vfirhöfnunum yoru
mjög skemmtíllegar, þar má
nefna „fruarkápu" sem Fanný
Jónmundsdóttir teiknaði sumar-
krumpulalkkskápurnar, og midi-
kápu úr íslenzku efni.
Peysur voru þarna af mörg-.
um gerðum og síddum, sumar
ákaflega venjulegar en aðrar
skemmtilegar t. d. strokkpeys-
an og pokalbuxurnar við. leik-
skólasamfestingurinn, sem var/
skemmtilegasta bamaflíkin á
sýningunni, midijakki með
hettu, o. fl. Prjónadragtirnar
voru hins vegar ekki nógu vel
heppnaðar.
1 lokin má segja það, að aldr
ei hefur sézt eins mikiU munur
á fötunum, sem sýnd hafa ver-
ið á sýningum fstenzkra fata-
framleiðenda. og nú, en það
er áberandi hvað sumar flík-
urnar skera sig frá öðrum
vegna þess hve skemmtilega
þær hafa verið hahnaðar
-éb-
Sai'arijakki frá Model-Magasíni.
segja bæði karlmannaföt og
kvenföt með persónufegu hand-
bragöi, þótt í fjöldaframleiðslu
séu, tei'knuð af einni og sömu
manneskjunni og eftir ákveð-
inni Mnu.
Kvenfötin voru meira áber-
andi á syningunni, einkum fyr-
ir hönnunina, ennþá virðist
ekki vera gert eins mikið í því
að teikna sérstaklega karl-
mannafötin þó þar væri undan-
antekning eins og hjá Model-
Magasíni. Karlmannafötin voru
yfirleitt í hefðbundnum jakka-
fatastíl en fýlgdu nýju línunni
þó, sem hefur jakka þrönga
Midikápa úr íslenzku efni frá
Mo del-Magas ini.
og buxur útsniðnar að neðan,
auk þess sem hnepping hefur
tekið breytingum og kraginn.
Þau föt, sem báru af voru
meðvitandi hönnuð. Á sýning-
unni var náfctMæðnaður sýndur
fyrstur og var hann emgöngu
fyrir kvenfolk — þannig að það
mætti ætila að íslenzkir karl-
menn séu ekki vanir að fklæðast
náttfðtum. Náttklæðnaðurinn
var af ýmisu tagi. Mikiö bar á
nselon- og velournáttkjolum í
fremur hefðbundnum stk. Er-
lendis eru náttkjólar byrjaðir
að taka mikflum breytingum og
farið er að endurnýja þá flík á
ýmsa vegu. Á sýningunni voru
þó skemmtilegar undantekning-
ar frá hinu venjuilega og má þar
nefna náttföt frá Max úr vei-
ourefni, sem samanstóðu af bux-
um og slá með kögri, þá má
Náttföt frá Max meö slá —
skemmtileg nýjung í náttfata-
gerð, efnið er velour.
„Fröarkápan" er í midisíddinni
og úr skinni. Einföld, fallega
hönnuð flfk.
Fjölskyldan og Ijeimilid
Hettupeysa i midisídd, dökkblá
að lit meS hvítri bryddingu.
I
i
¦ II
Hann varð sjálfur fyrstur til að
rjúfa þessa annarlegu dauða-
kyrrð. Hann ákvað að leggja á
flötta. Hann spratt á fætur, staröi
nokkunt andartak á bækur sínar
og pappíra á borðinu, hikaði við
að taka það með sér, gékk út aö
dyrunum án þess að mæla orð af
vörum og hélt upp í herbergið
sitt, þar sem ekkert var við aö
vera, oig þar stóð hann og starði
út um gluggann á búsin úti fyrir.
SSðustu viku var eins og hann
hefði misst alla fótfestu í lífinu.
Jafnvel orðin misstu aila merk-
ingu. þegar þau voru endurtekin
æ ofan í æ, einkum á næturnar,
þegar hann lá í ruminu sinu og
starði út í myrkrið:
„Ég skal drepa hann ..."
Hann hlustaði eftir hverju
hljóði. Hann hafð; ekki staðið
þarna úti við gluggann lengur en
eins og fimm mínútur, þegar hann
heyrð; eitthvert marr niöri og
siðan fótatak, en svo létt að ekki
urðu borin kennsl á það.
Hann tók á öllu sem hann átti
til, að hann fæq ekki niður. Dag-
inn áður hafiö hann gert allt, sem
í hans valdi stóð til þess að vera
lengur { bókasafninu en til kiukk-
an hálfsext, en engu að slður
hafði honum orðið það um megn.
1 þetta skiptið tókst honum að
hafa stjórn á sér næstu fimm
mínútumar, kannsiki tíu, hann gat
ekkert um það sagt því að hann
átti ekki úr, en þegar hann hélzt
ekki lengur við, gaf hann frá sér
lágt hljóð sem líktist helzt sárri
stunu.
Það gat ekki hjá því farið að
þau heyrðu fótatak hans í stig-
anum. að minnsta bosti marrið
I neðsta stigaþrepinu. Hann gerði
ekki heldur neitt til þess að fóta-
takiö heyrðist ekki. Þegar hann
kom inn í borðstofuna, var þar
enginn fyrir, stóll Louise stóð
auöur; það gerði sem sagt engan
mun þótt þau vissu af honum
heima.
Hann reyndi að hafa hemil á
sér eins og áður, en eigi að síður
var hann kominn að hurðinni áð-
ur en hann gerði sér i rauninni
grein fyrir því. Hann beygði sig,
kraup á annað hnéð lagði augað
að skráargatinu og horfði inn í
herbergið, sem leit öðru visi út
en áður vegna þess að tjöldin
voru dregin frá gluggunum.
Hann kom ekki í fyrstu auga á
Michel, hann stóö utan við sjón-
vidd hans gegn um skráargatið,
en Louise stóð beint við honum
á milli glugganna sama sem nak-
in, var aö smeygja sér úr síðustu
spjörinni og lagði hana á stól.
Hann hafði aldrei séö hana ails
nakta áöur. Likami hennar minnti
helzt á líkama telpu og hún virt-
ist blygðast sín vegna brjóst-
anna, sem hún skyldi með lófum
sínum, en Rúmeninn varð ekki
enn séður.
Elie gat siízt skilið hvað hann
hefðist að, þangað til hann faeyröi
smella í gikknum á Ijósmyndavél-
inni hans.
Þetta hafði því verið fyrirfram
ráöið. Þegar Louise hélt inn 1
herbergið til hans, hafði mynda-
vélin staöið þar á þrífætinum.
Nú færöi Michel sig með mynda-
vélina, lét ungu stúlkuna standa
nær öörum glugganum svo birtan
félli betur á líkama hennar. Hann
var ber að ofan, brjóstið þakið
svörtu, hrokknu hári.
Áður en hann hélt myndatök-
unni áfram, kveiktj hann í síga-
rettu og retti Lousie, sem gerði
klaufalega tilraun til að reykja
hana. Svo sagöi hann eitthvað, en
svo lágt að Elie gat ekki heyrt
það og stúlkan brosti við.
Á svo sem hálfri klukkustundu
notaði Michel tvær filmuspólur,
en hún setti sig hlýðin f ailar
þær stillingar, sem hann bauð.
Öðru hverju gaf hann henni
tyrkneskt sælgæti. Þegar hann
myndaði hana þar sem hún lá á
bakið í rekkjunni, gekk hann tvi-
vegis til hennar og glennti lærin
betur sundur og brosti ánægju-
lega.
Þegar hann kom næst f sjðn-
mál, var hann sj&lfur ailsnakinn
og lagðist ofan á hana.
o ut meo nvim Diyaaingu.
Það var p&, sem hann leit út að
dyrunum, brosti hæðnislega og
hvfslaði einfaverju að Louise.
Henni varð þá oðara litið út
að dyrunum, en aðeins rétt sem
snöggvast, svo vatt bún til höfð-
inu og forðaðist að Ita í áttina
þangað eftir það.
Þau vissu sem sagt bæöi að
hann var þarna. Elie þottist þess
nú fulviss að Michel hefði vitað
það strax fyrsta daginn, og að
hann hefði annað hvort gert það
f storkunars'kyni, þegar hann lét
stúlkuna setja sig f hinar Múr-
ustu stillingar, eöa til þess að
sýna hve vald hans yfir henni
væri algert.
En Rúmeninn hló. Hann hló
stððugt á meðan hann naut Mk-
ama stúlkunnar, en hún varaðist
að Mta f átt til dyranna.
Það var einmitt þá, þegar Elie
virti þau fyrir sér að hugsunin
gerði fyrst vart viö sig: „Hann
má ekki kamast hjá refsingu".
Þetta var orðið rétiÖætismáL
Hann gat ekki gert sér það fyMi-
lega Ijóst enn, en það var eitt-
hvað að brjótast um hið innra
með honutn, einhver bylting, sem
hann gat ekki skilgreint.
„Hann má ekki komast faja
refsingu". '