Vísir - 31.08.1970, Blaðsíða 13

f
' V l'S IR . Mánudagur 31. ágúst 1970

73
nefna skyrtunáttföt frá Max og
falegan náttlkjól í hoföbundnum
stíl frá Ceres. Framleiðendur
taka tiiit tUl þess að við búum
í landi með rysjótta vetrar-
veðráttu og nota „hlý“ efni í
margar fMkumar og er það vel.
Margar af yfirhöfnunum vom
mjög skemmtflegar, þar má
nefna „frúarikápu“ sem Fanný
Jónmundsdóttir teiknaði sumar-
kmmpulakfcs'kápumar, og midi-
kápu úr íslenzfcu efni.
Peysur voru þama af mörg-
um geröum og síddum, sumar
ákaflega venjuiegar en aðrar
skemmtilegar t. d. strokkpeys-
an og pobabuxumar við leik-
skólasamfestingurinn, sem var
skemmtilegasta barnaflíkin á
sýningunni, midijakki með
hettu, o. fl. Prjónadragtimar
voru hins vegar ekki nógu vel
heppnaöar.
1 lokin má segja það, að aldr
ei hefur sézt eins mikill munur
á fötunum, sem sýnd hafa ver-
ið á sýningum íslenzkra fata-
framleiðenda. og nú, en það
er áberandi hvaö sumar flík-
umar skera sig frá öðrum
vegna þess hve skemmtflega
þær hafa verið hannaðar
Hönnuðu flíkurnar skáru
— íslenzkir fataframleiðendur hafa ýmsar
skemmtilegar nýjungar til oð koma með
á markaðinn i vetur
Tslenzkir fata'framleiSendur em
sammáJa um aö miditízkan
verði aðaínúmerið í fatatízfcunni
f vetur. Áireiöantega er ekki um
nein samitíök aff þeirra hálfu að
ræða, þegar þeir ftestail'lir sýndu
midiföt á „generaiprufu" sem
haldin var á vetrarframteiösl-
unnj á laugardaginn. Þeir eins
og aðrir fatafrarnleiðendur í
heiminum, vita að midisíddin er
orðin ömgg f sessi.
Þetta var ánægjuJeg fatasýn-
ing að mörgu leyti. Hún sýndi
það sivo ekki var um aö villast,
að framteiðendur vflja fýligjaist
með tfzkunni og gera það að
ýmsu leyti. Fyrir utan nýju
síddina, sem er hæstmóöins. En
þaö, sem raqður e.t.v. úrs'litum
með sýninguna að þessu sinni
og þar með vetrartföt áslenzkra
framleiðenda er það að aldrei
hefur eins mikið borið á því að
föt væm teiknuð — hönnuð
með ábveðin sjónarmið fyrir
augum. Tveir teiknarar voru
nefndir, Bva VMhjálmsdóttir og
Fanný Jónmundsdóttir, sem
teiknuðu föt fyrir nokkur fyrir-
tæki og eins mátti sjá að fötin
frá Model-Magasíni vora teikn-
uð en þar var greinitega um
„kolitektion“ aö ræða, það er að
Midikápa úr íslenzku efni frá
Model-Magasíni.
og buxur úitsniðnar aö neðan,
auk þess sem hnepping hefur
tekið breytingum og kraginn.
Þau föt, sem báru af votu
meðvitand; hönnuð. Á sýninig-
unni var náttklæönaður sýndur
fyrstur og var hann eingöngu
fyrir kvenfólk — þannig að það
mætti ætía að ístenzkir karl-
menn séu ekki vanir að fklæöast
náttfötum. Náttfclæðnaðurinn
var af ýmsu tagi. Mikið bar á
nælon- og veloumáttkjólum í
fremur hefðbundnum stíl. Er-
lendis era náttkjólar byrjaðir
að taka miklum breytingum og
fariö er að endumýja þá flík á
ýmsa vegu. Á sýningunni vom
þó skemmtflegar undantekning-
ar frá hinu venjuilega og má þar
nefna náttföt frá Max úr vel-
ourefni, sem samanstóðu af bux-
um og slá með kögri, þá má
Safarijakki frá Model-Magasíni.
segja bæði karlmannaföt og
kvenföt með persónulegu hand-
bragði, þótt í fjöldaframteiðslu
séu, teiknuð af einni og sömu
manneskjunni og eftir ákveð-
inni Hnu.
Kvenfötin voru meira áber-
andj á sýningunni, einkum fyr-
ir hönnunina, ennþá virðist
ekki vera gert eins mikið í því
að tei'kna sérstaklega karl-
mannafötin þó þar væri undan-
antekning eins og hjá Model-
Magasíni. Karlmannafötin vora
yfirleitt í hefðbundnum jakka-
fatastíl en fylgdu nýju línunni
þó, sem hefur jákka þrönga
1
■
„Frúarkápan“ er í midisíddinni
og úr skinni. Einföld, fallega
hönnuð flík.
Náttföt frá Max með slá —
skemmtileg nýjung í náttfata-
gerð, efnið er velour.
Hettupeysa í midisídd, dökkblá
aö lit með hvitri bryddingu.
Fjölskyldan og tjeimilid
■ II
Hann varð sjálfur fyrstur til að
rjúifa þessa annarlegu dauða-
kyrrð. Hann ákvað að teggja á
fflótta. Hann sprató á fætur, starði
no'kkurt andartak á bækur sínar
og pappíra á borðinu, hikaði við
; að taka það meö sér, gékk út að
dyrunum án þess að mæla orð af
; vömm og hélt upp í herbergið
I sitt, þar sem ekkert var við að
| vera, og þar stóð hann og starði
út um gluggann á húsin úti fyrir.
Síðustu vi'ku var eins og hann
j hefði miisst alla fótfestu í lífinu.
i Jafnvel orðin misstu alla merk-
i ingu þegar þau voru endurtekin
æ ofan í æ, einkum á næturnar,
þegar hann lá í rúminu sínu og
starði út í myrkriö:
„Ég skal drepa hann ...“
Hann Mustaði eftir hverju
I h'ljóði. Hann hafð; ek'ki staöið
i þama úti við gluggann lengur en
I eins og fimm mínútur, þegar hann
heyrð; eitthvert marr niðri og
S'iðan fótatak, en svo létt að ekki
urðu borin kennsl á það.
Hann tók á öllu sem hann átti
til, að hann fær; ekki niður. Dag-
inn áður hafið hann gert al'lt, sem
i hans valdi stóð til þess að vera
lengur í bókasafninu en til klukk-
an hálfsext, en engu að siður
hafði honum orðið það um megn.
í þetta skiptið tókst honum að
hafa stjóm á sér næstu fimm
miínútumar, kannski tíu, hann gat
ekfceií um það sagt þvi aö hann
áttj ekki úr, en þegar hann hélzt
efcki lengur við, gaf hann frá sér
lágt Mjóö sem líktist helzt sárri
stunu.
Það gat elkki hjá því farið að
þau 'heyrðu fótatak hans i stig-
anum, að minnsta kosti marrið
í neðsta stigaþrepinu. Hann gerði
ekki heldur neitt tfl þess að fóta-
takið heyrðist ekki. Þegar hann
kom inn í borðstofuna, var þar
enginn fyrir, stóli Louise stóð
auður; það gerði sem sagt engan
mun þótt þau vissu af honum
heima.
Hann reyndi að hafa hemil á
sér eins og áður, en eigi að síður
var hann kominn að hurðinni áð-
ur en hann gerði sér í rauninni
grein fyrir því. Hann beygði sig,
kraup á annað hnéð lagði augað
að skráargatinu og horfði inn í
herbergið, sem leit öðru visi út
en áður vegna þess að tjöldin
vom dregin frá gluggunum.
Hann kom ekki I fyrstu auga á
Michel, hann stóö utan við sjón-
vídd hans gegn um skráargatið,
en Louise stóð beint við honum
á mflli glugganna sama sem nak-
in, var aö smeygja sér úr síðustu
spjörinni og lagði hana á stól.
Hann hafði aldrei séö hana alls
nakta áður. Likami hennar minnti
helzt á líkama telpu og hún virt-
ist blygðast sín vegna brjóst-
anna, sem hún skýldi með lófum
29
sinum, en Rúmeninn varð ekki
enn séður.
Elie gat sízt skflið hvað hann
hefðist að, þangað til hann heyrði
smeila í gikknum á Ijósmyndavél-
inni hans.
Þetta hafði því verið fyrinfram
ráöið. Þegar Louise hélt inn í
herbergið til hans, hafði mynda-
vélin staðið þar á þrífætinum.
Nú færöi Michel sig með mynda-
vélina, Iét ungu stúlfcuna standa
nær öðrum glugganum svo birtan
félli betur á líkama hennar. Hann
var ber að ofan, brjóstið þakið
svörtu, hrokknu hári.
Áður en hann hélt myndatök-
unni áfram, kveiktj hann í siga-
rettu og rétt; Lousie, sem gerði
klaufatega tilraun tfl að reykja
hana. Svo sagöi hann eitthvaö, en
svo lágt að Elie gat ekki heyrt
það og stúlkan brosti við.
Á svo sem hálfrj klu'kkustundu
notaöi Michel tvær filmuspólur,
en hún setti sig hlýðin f allar
þær stil'lingar, sem hann bauð.
Öðm hverju gaf hann henni
tyrkneskt sælgæti. Þegar hann
myndaði hana þar sem hún lá á
bakið I rekkjunni, gekk hann tvf-
vegis til hennar og glennti lærin
betur sundur og brosti ánægju-
lega.
Þegar hann kom næst f sjón-
mál, var hann sjálfur allsnakinn
og lagðist ofan á hana.
Það var þá, sem hann leit út að
dyrunum, brosti hæönisitega og
hivíslaði einhverju að Louise.
Hienni varð þá óðara iitið út
að dyimnum, en aðeins rétt sem
snöggvast, svo vatt hún til höfð-
inu og forðaðist að iita í áttina
þangað eftir það.
Þau vissu sem sagt bæöi að
hann var þama. Blie þóttist þess
nú fuilviss að Michel hefði vitað
það strax fyrsta daginn, og að
hann heföj annað hivort gert það
i storkunarskyni, þegar hann lét
stúlkuna setja sig f hinar Múr-
ustu stfllingar, eða tfl þess að
sýna hve vald hans ytfir henni
væri algert.
En Rúmeninn hló. Hann Mó
stöðugt á meðan hann naut lík-
ama stúlkunnar, en hún varaðist
að Mta í átt tfl dyranna.
Það var einmitt þá, þegar Blie
virti þau fyrir sér að hugsunin
gerði fyrst vart við sig: „Hann
má ekki komast hjá refsingu“.
Þetta var orðið réttíætismál.
Hann gat ökki gert sér þaö fylli-
lega ljóst enn, en það var eitt-
bvað að brjótast um hið innra
með honum, einhver byLting, sem
hann gat ekki skilgreint.
„Hann má ekki komast hjá
refsingu“.