Vísir - 02.10.1970, Blaðsíða 9

VlSIR . Föstudagur 2. október 1970.
9
Jemen-málinu, þar reyndi Nass-
er að stuðla að þjóðfélagslegri
byltingu, sem var nákvæmlega
! sama sfcil og hann hafði sjálfur
Tamkvæmt gegn Farúk ístru-
>eig. Annað dæmi má lika
tefna, að hann studd; niú í fyrra
;ams konar uppreisn gegn hinu
Srelta konungdæmi Libyu, sem
leppaði þar í landi fyrir evrópsk
áhrif. AILt er þetta sama þjóð-
féJagshreytfingin. Hún er að
verki í öllum Arabalöndunum
og hún hefur fyrst og fremst
sóGt kraft sinn til Nassers, þó
hún þurfj ekki sjálfkrafa að
leiða til sameiningar Araba-
heimsins í eifct riki, atf þvf
að ólíkar landfræðiilegar aðstæð-
ur eru í hverju landsvæði og
sterk miðstjóm víðátfcumikils
svæðis kannski ekkj affara-
sælasta leiðin í löndum sem eru
á lágu samgöngu- og tækni-
sfcigi heldur kannskj auðveldast
að kljást við vandamálin á
hverjum stað fyrir sig.
jþað má Ifka færa sterk rök að
því að Nasser hafi aldrei
verið sá Rússa-leppur, sem
vestræn blöð hafa stöðugt reynt
að stimpla hann. Það hefur síð-
ast verið talinn Ijótasti blettur-
inn á honum, að hann skyldi fá
Rússa til þess að koma upp víð-
tæku loiftvamakerfí í landi sínu,
en setjum ofckur í spor Egypta,
hvað áttu þeir til bragðs að
taka? ísraels-menn hafa ail'lt
fram tiil þessa haft alger yfir-
ráð í lofti yfir Egyptalandi.
Þessj yfirráð sín notuðu þeir
:M daglegra árásarferða yfir
TOardálinn. Það gef-ur auga leið,
íð sh'kt var ekki viðunandi
fyrir Egypta, og Nasser hafði
engin önnur ráð en að leita á
náðir Rússa til að breyta þessu
niðuriægjandi ástandi. Það hef-
ur að vísu haft þau áhrif að
auka veldi Rússa og skapa þeim
sterka aöstöðu á Miðjarðarhafi
og kannski einnig Indlandshafi.
AJveg sama sagan var með að-
gerðir hans til að koma upp
Aswan-stíflunnj miklu. Hann
leitaðj fyrst tál vestrænna þjóða
eftir aðstoð, en þegar þær
bmgðust honum í því hrapal-
lega og í rauninni svivirðilega,
þá var honum engin önnur leið
fær en að leita á náðir Rússa.
Svo er hann fyrir það kallaður
Rússaleppur. Þannig er hægt
að framkvæma mannorðsmyrð-
ingu, og er framkoma vest-
rænna þjóða í þessum efnum
eigi málsbótaverð. í hroka sín-
um gagnvart Arabaþjóðunum
hefur þeim fundizt sjálfsagt að
hægt væri að skammta þeim
rétt og viðhalda erlend-um yfir-
ráðum í loftii yfir landi þeirra,
og síðan er rekið upp ramakvein
yfir því að Arabaleiðtogi sfculi
leyfa sér að snúa sér annað en
til gömlu nýlenduherranna, sem
vilja aðeins halda áfram að
einoka og drottna.
T-^að hefur verið hægt að sýna
fram á það f vestrænum
blöðum, að Nasser væri striðs-
æsingamaður, með þvi að slíta
setningar úr ræðum hans út úr
samhengi. Hið rétta var senni-
lega að Nasser var fyrst og
fremst félagslegur byltingar-
maður innan hins arabíska
heims, en eftir að bylting hafði
verið framkvæmd þráði hann
öllu fremur frið til að geta unn-
ið að hinum stórfelldu uppbygg-
ingarstörfum sem biða lands
hans. Nú eru hjölin í Aswan-
stíflunni farin að snúast og
framieiða raforku og áveitu-
vatnið dreifist yfir eyðimerkur-
sandana. Þetta var sennilega sú
framtíð sem Nasser vildi vinna
að, fremur en að standa f sí-
felldu stúnabraki við Gyðinga
og Evrðpiútíetm.
Þorsteínn Thorarensen.
íslandskjöt á 8 kr. kílóið!
og jboð kostar 40.000 kr. á ári oð aka leigubil
Ferjan á Vestmanasundi er eins konar „Akraborg“, nema
hvað skipstjórinn siglir hvenær sem einhver þarf að fafla
utan áætlunartíma.
• „Jæja, herrar mínir“, sagði
tollþjónninn á flugvellinum
á Vogey í Færeyjum, er við
lentum þar nokkrir íslenzkir
fréttamenn, „hafið þið eitthvað
meðferðis af tollskyldum vörum,
t-d. áfengi, tóbak o.s.frv.?“
„Nei, nei“ svöruðum við, „má
bjóða þér að siá í töskumar?" —
„Þetta er allt í lagi“, sagði sá
gamll þá, „á ég ekki að panta
fyrir ykkur hótelpláss og viljið
þið ekki að ég hringi á leigu-
bíl (hyruvogn) fyrir ykkur?"
„Fyrirtak“ sögðum við og
fengum okkur sæti í ágætum
biðsal flugstöðvarhússins.
Leigubílstjóri —
áætlunarbílst j óri
Við vorum 5 saman auk flug
mannsins, EMesers Jónssonar
frá Flugstöðinni og sjónvarps-
menn þurftu að dragnast með
heilmikið af tækjum með sér,
því var ékki um annað að ræða
en biðja um sendiferöabíl — og
hann kom, eins konar „rúg-
brauð“ sem tók 10 manns í sæti.
Glaðhlakkalegur hyruvogns-
stjórinn setti farangurinn í bíl
inn og bauð tollþjóninum aö
fljóta með inn i Sórvog, en
Þeir komu með ferjunni yfir
Vestmannasund. Færeyskir
karlmenn klæðast mjög oft
þjóðbúningunum — einkum
þó þeir eldri.
þar ætluðum við að spjalla við
bátseigendur um möguleika á
að fá bát á leigu.
Sórvogur er ekki nema 5
minútna akstur frá flugvellin-
um, en vegurinn er mjór eins
og þvengur og viðlíka sléttur
og bárujámsþak. Samt er hann
malbikaður, en skóflur hafa
veriö látnar nægja til að slétta
úr.
Á leiðinni mætum við heil-
miklu af Færeyingum akandi í
bílum sínum, því hversu undar
legt sem það kann að virðast,
þá er bílaeign mikil og almenn
þar á eyjunum, þótt vegir séu
lítilfjörlegir ög raunar finnst
manni aö bílstjórar verði að
standa með fótinn tilbúinn á
hemlunum, svo farartækið hend
ist ekfci út af eyjunni sfcömmu
eftir að lagt er upp hinum meg
in.
Við ókum um Sórvog fram og
aftur og áttum spjall við
nokkra innfædda. Síöan urðum
við að fara aftur upp að flug-
vellinum og þar ætluðum við
að bíða áætlunarbíls sem fara
átti út að ferjunni sem gengur
yfir Vestmanasundið.
Undirritaður bauð því hyru-
vognsstjóranum að koma meö
reikning sinn:
„Við ætlum nefnilega að fara
með rúíunni niður að ferjunni.
Getum við þá ekki fengið að
borga þér núna?“
„Nei, nei. Ekki borga núna.
Borgið bara á eftir. Ég er nefni
lega lika rútan.“
Og svo ókum við í „rúgbrauð
inu“ að ferjustaðnum og
greiddum fyrir smávægilegt
sætagjald — er það var greitt
innheimti hann svo greiöslu
fyrir klukkutíma akstur fyrr
um daginn á hyruvognstaxta ...
150 hyruvognar í
10.000 manna bæ
Til þess að komast frá,flug-
vellinum á Vpgey til Þórshafnar
Þarf að aka hálftíma í bíl. Fara
þá ytfir Vestmanasundið f
ferju og aka ioks frá bænum
Vestmana til Þórshafnar, en
það er um klukkustundar akst-
ur.
Landslagið á þessari ieið er
ekki ósvipað og á Vestfjörðum,
nema hvað landið er ekki eins
stórbrotið og gróður er meiri.
Aliar hlíðar eru grænar svo
langt sem sést fyir þokunni
eða skýjaþykkninu efst í hlíö-
unum. Vegurinn hlykkjast eftir
fjallshlíðinni. Stundum stefnir
hann beint upp fjallið. Stundum
ekur maður á fleygiferð í átt
fcil sjávar, en alian tímann hend
ist maður til og frá, því það er
engu líkara en frændur vorir,
Færeyingar hafi tekið íslend-
inga til fyrirmyndar hvað vega-
gerð snertir.
Þrátt fyrir lftilfjörlega vegi
eru í Þórshöfn einni starfandi
um 150 leigubílstjórar og tjáði
okkur einn þeirra, að þeir væru
allt of margir, „þaö er eins og
þetta sé í tízku hérna“, sagði
hann, „allir vilja aka stöövarbíl,
en maöur veröur að hafa sultar-
ólina vel strengda ef maöur á
að lifa af þessu harki". Sagöi
bílstjórinn einnig aö bensín
væri dýrara þar en á íslandi
og þýrfti hánn áö borga sem
j svaraöl 40.000 ísl. krónum á ári
í tryggingagjöld og skatta af
bíl sínum.
Meira um vegi
Þjóðleiðin frá Vestmana til
Þórshafnar er nokkuð fjölfarin,
þrátt fyrir það að venjulegum
Sunniendingi finndist vegurinn
stundum allglæfralegur. Bíl-
stjórinn ók greitt á einhverri
örmjórri syllu í fjallshlíðinni og
um götulýsingu er ekki aö ræða
þarna, ekki einu sinni í næsta
nágrenni bæjanna. Leiöin liggur
um nokkur byggðarlög, þar sem
20—30 hús hnappa sig saman
eins þétt og mögulegt virðist og
vegurinn krækir síðan á milli
þeirra, þar sem því er við kom-
ið.
Er nálgast tekur Þórshöfn
snarbatnar vegurinn allt í einu,
og síöustu 20 mínúturnar ekur
maður eftir rennsléttum og
breiðum „keflavíkurvegi“ en
nokkuð dregur þaö úr notagildi
vegarins, aö engin lýsing er á
honum.
Höfuðstaðurinn
Mjög margir íslendingar hafa
komið til Þórshafnar og ber
vist flestum saman um að það
sé hlýlegur bær. Götur eru þar
ótrúlegar hlykkjóttar og þröng-
ar, minna um sumt á götur í
borgum Suðurlanda, svo sem
á Spáni og víöar.
Er okkur íslenzku fréttamenn
ina bar að garði í Þórshöfn var
mikill mannfjöldi á götum bæj-
arins vegna komu danska her-
skipsins, Hvítabjörn, til staðar-
ins meö farþegana úr Flugfélags
vélinni sem fórst á Mykinesi og
vegna þess hafði öllum skemmt-
unum veriö aflýst f bænum.
Engin böll voru haldin og kvik-
myndahúsin voru lokuö. Var
okkur tjáð að yfirleitt væri
þama dansað á hverju kvöldi
og greinilegt var af götuauglýs-
ingum að danskir láta Færey-
inga ekki fara varhluta af klám-
myndum sínum.
„Rúntur"
Þó engar skemmtanir væru
í Þórshöfn á sunnudagskvöldið
eð var, þá voru allar göfcur
krökkar af unglingum sem ráf-
uðu um fram yfir miönættið —
og undu sér helzt í kringum
pylsusalana. Var andrúmsloftið
ekki fjarri því sem gerist á
„rúntinum" í Reykjavík um
helgar.
Vörur virðast fremur dýrar í
Færeyjum. Við sáum á einum
stað íslenzkar bækur í búðar-
glugga. Kristnihald undir Jökli
trjónaöi í heiðurssessi og „Suð-
austan 14“ eftir Jökul Jakobs-
son var þar og boöið til sölu á
63 færeyskar krónur. Það reikn
ast okkur til að muni jafngilda
um 750 ísl. kr.
Og úr því verðlag er til
umræðu, er ekki úr vegi að
geta þess að það kann að borga
sig fyrir íslendinga af fara ti)
Færeyja og birgja sig þar upp
af íslenzku lambakjöti. í einsi
kjötbúðinni var auglýst: íslands-
kjöt — bógar, síður o. s. frv.
á 8,00 kr. kg. Sem sagt innan
við 100 kr. fsl. - GG
Sórvogur. Þaðan er talsverð trilluútgerð, og æv inlega eru karlamir tilbúnir að sigla með
ferðamenn — ef sjólagið hindrar það ekki, en það er oft.