Vísir - 03.10.1970, Blaðsíða 13

ViSIR . Laugardagur 3. október 1970.
13
VÍSIR í VIKULOKIN
fylgir aðeins til fastra áskrifenda.
Vönduð mappa getur fylgt á
kostnaðarverði.
vís:r í vikulokin
er afgreiddur án endurgjalds frá byrjun
til nýrra áskrifenda.
(nokkur tölublöð eru begar uppgengin)
VÍSIR í VIKULOKIN
frá byrjun er orðinn rúmlega 1300 króna
virði, 300 síðna litprentuð bók
í fallegri möppu.
VÍSIR í VIKULOKIN
HANDBÓK MMÆÐRANNA
Það var hans að dæma. Elie
vildi einungis fá tækifæri til að
tala viö hann eins og maður viö
mann, undir fjögur augu, af ein
lægni, jafnvel meiri einlægni en
þegar maður talar við sjáifan sig.
„Við erum báðir einungis
menn, það er allt og sumt, og allt
í einu steðjaðj ógæfan að mér,
að mér fannst. Ég sá allar mínar
vonir og drauma verða að engu..“
Hvemig átti hann aö geta skýrt
honum frá, að allt hefð; þetta
sprottið af því sem hann sá fyrst
í gegnum skráargatið, hvernig
Michei hafði hina lasburða stúlku
að leiksoppi?
Árum saman hafði honurn .
aldrei orðið hugsað til Louise. — j
Vafalaust mundi Michel muna j
hana og spyrja:
„Hvers vegna?“
Því varð ekki svarað. Sann-
leikurinn var einfaldari. Hann ætl
aði að segja án nokkurra máia-
lenginga:
„Ég gerðj tiiraun til að myrða
þig. Mér tókst einungis að særa
þig, og skorti hugrekk; til að
gamga af þér dauðum. Þú hefur
rétt tíl að hefna þín.“
Orðið „hefna“ mundi koma Mic
hel á óvart. Það var ekki heidur
orðið. sem Elie hafði í huga.
„Refsa mér..
Eins og Elie hafði refsað hon-
um á sínum tíma. Það var ekki
nema kaup kaups. Það var aug-
ljóst mál. Ef Michel krefðist svo
frekaq skýringa, mundi hann
reyna að láta ekki á þeim standa.
Og þá færi illa, ef honum tækist
það ekki.
Nú svaf hann eflaust væran
uppi. Kannsk; teyrðist sama
hvæshljóðið þegar hann andaði
frá sér í svefni. og þegar hann
talaði.
Chavez-hjónin voru líka i
svefni. Allir sváfu. Líka Cariotta
heima, og kettirnir hjá henni.
Elie bað engan neins, nema
þess eims að mega haida kyrru
' \ N, \ g
v *. x' \, \á gj
fyrir í króknum sfnum. Hann
hafðj ekki heldur beðið Louise
neins, eða frú Lange, látið sér
nægja þann yl, sem frá þeim staf
aði. Carlotta hafðj ekki heldur
skilið það í fyrstu að hann skyldi
ekki reiðast þegar hann kom heim
og komst að raun um að hún
hafðj ekki snert á hússtörfunum,
vegna þess að systur hennar og
nágrannar höfðu venið í heim-
sókn.
Hún var orðin vön þvf að sjá
hann sópa og ræsta og taka til,
oft og tíðum Mka að sjá um mat
inn. Henni kom helzt til nugar
að hann væri ekki með öllum
mjalia, og skildi ekkert f að hann
sikyldj vilja búa með henni.
Hvaða þýðingu mundi það í
rauninni hafa að reyna að koma
fram með skýringu:
„Dæmdu mig . .vertu fljótur aö
kveða upp úrskurðinn.“
Ef því einungis væri lokið, að
hann hefði loks fengið aftur frið
í sál sína!
Hann át af kappi rétt eins og
hann væri að andmæla einhverju
með því, sjálfur vissi hann ekki
hverju. Og þegar hann hafði etið
aila ávextina úr vösum sínum,
laumaðist hann niður í kjallarann
aftur eftir nýjum birgðum.
Það vakti með honum vissa ör-
yggiskennd þegar hann fann að
hann var orðinn vel saddur. Það
var honum sönnun þess að hann
lifði og væri tffl.
Smám saman féll á hann mók.
Ekki að hann svæfi, en missti um
hverfisskynjun að því marki, að
hann hrökk upp með andfælum,
þegar dagur ijómaði, og bærinn
í kring vaknaði af næturdvalan-
um.
Honum fannst sem þetta væri
sú versta nótt, er hann haföi
lifað eins og hann hefði legið
í kreppu, líkamlega og andlega.
Þegar hann leit græn, úttútnuð
augu sín í speglinum, leit hann
■ Bl
55
undan og flýtti sér að þvo sér um
andlitið og hendurnar.
Klukkan sex komu tvær skin-
horaðar og fátækar mexikansikar
konur og þvoðu gólfið í anddyr
inu, síðan kom skóburstarinn á
vettvang og stundarkorni siðar
kom hjólreiðamaður og varpaði
blaðabögglum inn í anddyrið, það
voru dagblööin sem höfðu verið
að koma með morgunlestinni.
Þegar Elie heyrði hreyfingu
frammi í eldhúsinu, brá hann við
og kaltaði inn um opnar dymar,
að sér yrði fært sterkt, svart
kaffi.
Og nú, þegar bjart var orðið
af degi, gerði Elie sér grein fyrir
því að bið hans gæti enn orðið
nokkuð löng. Þess var ekki að
vænta að Zograffi færi að sinna
uppgjöri þeirra á stundinni, úr
því sem komið var. Nú voru það
viðskiptaannirnar sem biðu hans.
Vdð því varð ekki gert.
Emitio hringdi.
,,ViItu ekki að ég komi og leysi
þig af vaktinni?“
Hann dró við sig svarið. Eig-
inlega hafði hann heitiö því að
yfirgefa ekki hótelið fyrr en upp
gjörinu við Zografifi væri iokdð.
Nú efaöist ‘hann um að hann hefði
þrek til að standa v,ið það heiit.
Innan stundar mundu þedr biðja
um að þeim yrði sendur morgun-
verður upp 1 íbúðina og svo færu
þeir að hringja. Craig' yrði kallað
ur til viðtats, vafalaust einhverjir
fleiri, og Chavez mundi standa
við alfgreiðsHuborðið, tvdstigandi
eða halla sér fram á það og
fylgjast í ofvæn; með ölilu.
Elie varð því að játa aö þess
værj lítil von að hann fengj á-
heym.
„AIMt i lagi, þú ‘kemur þá innan
stundar.‘‘
Ekki það, að hann gæfist upp.
Hann sætti sig einungis
við biðina. Sólin var komin á loft,
það var fardð að hlýna til muna.
Hann varð gripinn löngun tiil aö
teygja úr sér, ioka augunum og
sofna. Sofna djúpum svefni, ekki
að hugsa um neitt, sofa draum-
laust. Sofa heima í sinu eigin
rúmi, sængurfötin varðveittu enn
yddnn af Hkama Carlottu, sólsikdn-
ið gægðist inn um hverja smugu
á gluggatjöldunum, gluggamir
opnir upp á gátt, og þessi ys og
þys úti fyrir, sem hann kannaðist
svo vel við, hænsnagaggið, geit-
ið og urrið í hundunum, konur
sem kölluðust á á spænsfcu og töl
uðu sfðan svo hratt, að þær stöðu
á öndinni.
Þetta var hans krókur. Hann
mundi svitna, finna þefmn af sínu
eigin fituskvapi, verða sér þess
meðviitandi að hann var akfeitur
óhreinn og hugiaus.
Hann rnund; varpa sjálfum sér
út í hyldýpj svefnsins eins og
hann væri sannfærður um að
hann þyrfti aldrei að vakna aft-
ur, og þegar hann svo loks opn-
aði augun á nýjan leik, myndi
hann veröa gripinn þessum sjáJlfs
leiða og sjálfsfyrirldtninigu aftur,
eins og maöur, sem vaknar a;f
þungum ölvímuisvefni. Miunurinn
var fyrst og fremst sá, að hann
þurfti ekki að drekka sig ölvað
an til þess. Þegar hann hafð; litdð
í spegilinn um morguninn voru
augun eins og í drubknum manni
og konumar, sem voru að þvo
gólfið í anddyrinu, höfðu áreiðan
'Lega ekki verið .f vafa um að hann
hefði vakað við drykkju nætur
langt, hann sá þaö á augnagotun
um sem þær sendu honum.
Þessu hlaut að ljúka. Hann
'hafði fundið það á sér, að þvi
hlyti að Ijúba.
Varð Miched þessarar baráttu
hans var, þar sem hann dvaldist
uppi í íbúð 66?
Skyldi hann ekki fdnna tid noklc
urrar meðaumkunar? Mundi
ekki einhver finna til meðaumk-
unar með honum einhvem tíma,
sikipti ekki málj hver þ'að var?
Emillio kom á reiðhjóli sínu.
Hann tók ofan stráhattixm um
'leið og hann kom xnn f anddyrið
o.g hvarf tafarlaust inn í fataklef
ann. Hann var holdsikaipur, dökk
brúnn á hörund með Mtið svart
yfirskegg og minnti á þorpara í
kvikmynd.
Elie xýmdi krókinn svo að hann
gæt isetzt. Emilio hallaði sér fram
á borðið og athugaði eyöubiöðin.
,jEra þeir uppi?"
„Já“.
„Nokkrar sérstakar skipanir?"