Vísir - 06.10.1970, Blaðsíða 9

9
Algeng sjón í umhverfi nýbygginga — naglaspýtur á víð og dreif, sem illt er að varast,
VISIR • Þriðjudagur 6. október 1970.
ví miður virðist eins og viö
geftim okkar eigin öryggi
og okkar barna lítinn gaum,
fyrr en við höfum rekið okk-
ur á, og einhverjir hörmu-
iegir atburðir gerzt — eins og
í síðustu vifeu, þegar tvö 8 ára
gömui börn drukknuðu í óvar-
inni gryfju í Breiðholti.
En þá vakna líka alilir upp við
vondan draum til umhugsunar
veitusfeurði, meðan verfeamenn-
imir brugðu sér frá í hádegis-
verðarhléinu. Daginn eftir
hrundi moldarbarö yfir tvo litla
drengi á sömu slóðum, og fórst
annar þeirra en hinn stórslas-
aðist. 1960 vafeti mikið umtal
grein, sem shrifuð var í Vísi og
fjallaði um öryggi við mann-
virkjagerðir, en þar komu fram
ásakanir á hendur verkstjóm-
um hvort nægilegs öryggis hafi
verið gætt, hvort þama sé víti
tii varnaðar, hver sé ábyrgur
fyrir slfku o.s.frv. Svo sorglegt
slys vekur slffet umtal, að um
annað hefur varla verið talað
yfir helgina.
Augu manna opnast fyrir
hættunum í umhverfi þeirra, og
mörgurn virðast nú hvarvetna
blasa við hættur, sem draga
mætti úr. Bent er á brunna, sem
eru óbyrgðir bent er á skurði,
sem em opnir, ómerktir og ó-
varöir, bent er á grafir, sem
standa opnar, eins og gildrur,
bent er á nýbyggingar með
vinnupöl'lum þar sem bömum
er greiöur aðgangur að og freist-
ar þeitra til hættulegra leikja.
Og alls staðar spyrja menn,
hvort þama og þarna sé ekki
trassað að byrgja brunninn?
Slíkt umtal hefur áður orðið
af svipuðum tilfellum. Mönnum
eru enn ekki úr minni liðið, þeg-
ar ungur piltur hrapaði fram af
hömrunum hjá Sjómannaskólan-
um hér á árunum, en það varð
til þess að sett var upp girðing
með fram hamrabrúninni. Þar
vakti líka mikið umtal og varð
tilefni margra fundarsamþyfefcta
og ályktanagerða, þegar tvö
svipleg slys urðu í nóverober
1964 rétt við gatnamót Grensás-
vegar og Miklubrautar. Fjögurra
ára drengur drukknaði í hita-
endum um sinnuleysi i því efni.
Það er því ekki í fyrsta skipti,
að sú spuming vaknar, hvort við
gætum nægilegs öryggis viö
okkar mannvirkjagerðir. En það
er líka spurt að því, hvort allt
þetta umtal á liðnum árum hafi
ekki leitt til neinna breytinga i
okkar öryggismáltun, eða hvort
menn hafi aðeins látið sitja*við--
orðin ein án þess að aöhafast
nokkuð.
„Það er við því aö búast, að
mönnum hætti til að halda að
ekkert hafi gerzt, og öryggis-
málin sitji enn við það sama
og þegar þau komu fyrst til
umræðu,“ sagði Siguröur Ágústs
son, fyrrverandi lögregluvarð-
stjóri og núverandi framkv.stj.
Varúðar á vegum, þegar viö
færðum þetta i tal við hann, en
hann er öílum Reykvíkingum
fyrir löngu kunnur af áhuga
sínum á öryggismálum. Þeg-
ar Siguröur starfaði í lögregl-
unni gat hann sér orð fyrir ötula
framigöngu gegn trassaskap í
öryggisvörzlu við ýmsar fram-
kvæmdir, en þá kom fyrir að
beita þurfti verkstjórnendur
hörðu tiíl þess að fá þá tM
að sinna öryggisumbúnaði.
„En víst hefur orðið töluverö
breyting til batnaðar," sagði
Sigurður. „Sem betur fer eru
viðhorf manna til öryggismála
öðruvfsi núna en þegar þeir
hlógu að öllum varúðarráðstöf-
unum, sem bandaríski herinn
viðhafði i verkum sinum hérna
á stríðsárunum — eins og marg-
ar kímnisögur eru til um. —
Það er vissulega oröin regla við
framkvæmdir hér innan bæjar,
að upp eru settargirðingar, jÆð-
vörunarmerki og ýrrtts. öryégis-a "
b únaður( > ».Lögreglumenn sþgja^
mér að mun auðveldara sé að
fá verkstjóra við slikar fram-
kvæmdir til þess að verða viö
tilmælum til úrbóta og aðfinnsl-
um. heldur en hér áður var,
þegar þurfti að margitreka við
slíka aðila kröfur um úrbætur,
og jafinvel hóta verkstöðvun.
En í mínum augum erum við
hvergi nærri því sem teljast
mætti viðunandi."
„Að vísu bregðast menn enn-
þá misjafnlega við aðfinnslum
okkar, en flestir verða fljótt við
tilmælum um að gera viðeigandi
varúðarráðstafanir,“ sagði Sverr
ir Guðmundsson, aðstoðaryfir-
lögregluþjónn hjá umferðardeild
lögreglunnar, en það er til kasta
umferðarlögreglumanna sem ,
oftast kemur í þessum tilvifeum,
vegna eftirlits þeirra með um-
ferðarbraútum.
„Það eru hreinar undantekn-
ingar, að menn fylgi ekki þeirri
reglu að girða í kringum hættu-
lega skurði eða grafir, eða setji
upp Ijós til viðvörunar í myrkri
ef menn eru á gangí þarna hjá í myrkrL
og annað slífet,“ sagði Sverrir.
„En þá getur borgarverkfræð-
ingur látið gera viðeigandi ráð-
stafanir á kostnað þeirra, sem
ábyrgö bera á þeirri vanrækslu.
— Oft o,g tíðum er illt að koma
við fullkomnum öryggisráðstöf-
unpm, ef eit|hvað. er til, sem
* heitið geútr þvíi ’náfni.. Dærni
ið allt að 2ja metra háar girð-
ingar utan um hættulega pytti,
en böm hafi samt klifrað yfir
þær. Það er óhægt um vik fyrir
húsbyggjenduir að girða um-
hverfis þröng atihaifnasvæði sin,
þar sem þeir þurfa að koma við
gröfum, jarðýtum og stórvirk-
um vinnuvélum. Það er ekki
framkvæmanlegt. Og það verö-
ur ekki hjá því komizt að gera
húsgrunna eða skurði, svo að
hættuna er aldrei hægt að snið-
ganga alveg.“
Augljóslega verður aldrei hjá
því komizt, að hættan verði ein-
hvers staðar fyrir hendi. Né
heldur er varia hæigt að gera
kröfiur til þess, að hver einasta
sprunga eða gjóta á óbyggðum
svæðum verði snuðruð uppi og
byrgð eða afgirt. En meðalvegur
blýtur að 'vera á milli öfganna.
„Við eigum langt i land ennþá,
áður en við getum sagt, að við
sinnum öryggi okkar viðunandi
vel,“ sagði Sigurður Ágústsson.
„Til þess blaisa of mörg dæmi
um hið gagnstæða við okkur,
hvar sem við leggjum leið okk-
ar. — Nú á dögunum sá ég
skurð þvert yfir gangstíg vestur
við Mýrargötu, en þar þurftu
vegfarendur að krækja fyrir
moldarbinginn og ganga út á
götuna, beint í flasið á bflunum,
sem komu á móti. Þar voru eng-
in ljós til viðvörunar í myrkri.
Nú mér koma lálka í hug við-
vörunarskilti sem sett voru á
umferðarbrautina í Elliðaár-
brekkunni vegna framkvæmd-
anna við nýja veginn, og það var
auðvitað varúðarráðstöfun, en
hins vegar hirti enginn um að
halda þeim hreinum. Þau voru
orðin svo skítug, að enginn gat
lengur lesið viðvörunina á þeim,
og ekki nóg með það, heldur var
orðin nokfcur hætta á því, að
ökumenn kæmu efcki auga á þau
og rækjust bara á þau! — Svona
eru til mýmörg dæmi um, að
eitthvaö hefiur verið gert til
aukins öryggis, en siíöan hefiur
verið látið við svo búið standa.
Enginn heldur þvl við. — I
annan stað sér maður á Hring-
brautinni á móts við Kennara-
skólann gaml®, að strætisvagn
hefur biðstöð,,4óð gangbraut,
þrátt fyrir að öMum mönnum
er augljóst, að með því er stefnt
í voða vegfaranda sem ætlar
eftir gangbrautinni yfir götuna
og sést ekki af ökumanni næsta
bíls fyrr en hann kemur fram-
undan strætó. Augljósilega er
hættuminna að hafa biðstöðina
hinumegin gangbrautarinnar, en
það er samt ekki gert.
Svona er auðvitað hægt að
telja upp fjölda dæma um að
það skortir mikið á, að við gæt-
um fulls öryggis. Það skortir t.
d. eftiriit meö því, að hættu-
merkjum, sem komið heftir ver-
ið fyrir á vegum við brýr o. fl.,
sé haldið hreinum, svo að þau
gegni hlutverki sínu. Engir eftir-
litsmenn fylgjast með því.
Eitt af þvtí brýnasta, sem gera
þarf f sambandi við öryggisum-
búnað við ýmsair framfcvæmdir,
er að setja sikýlauisa reglugerð,
sem kveður á um minnsta kosti
algenigustu varúðarráðstafanir,
en eina ákvæðið, sem um þetta
fjallar, svo að mér sé kunnugt
um, er 20. gr. lögregilusamjþykkt-
arinnar. Og í orðalagi hennar er
aðeins tekið tíl gangstfga, gatna
og torga, nefnilega rneist með
tilliti til umferðar. Allt það, sem
fyrir utan það stendur verða
einstakir eftiriitsmenn að vega
og meta og síðan að reyna með
rökum að sannfæra viðkomandi
verkstjóra um réttmæti að-
finnslunnar og nauðsyn ráðstaf-
ana þeirra, sem þeir krefjast.
En meöan viðhorfið til varúð-
arráðstafana er þannig.að menn
setja ekki upp öryggisumbúnað,
nema þeir séu beðnir um það,
eða knúnir til þess, og svíkjast
um það, ef ekki er litið ePtir
þeim, þá verður ailltaf einhvers
staðar pottur brotinn. Það verð-
ur að snúa hugum manna til
þesis að gera þessa sjálfsögðu
Muti óumbeðið“. — GP
Hitaveituskurður, tunnum hefur verið raðað umhverfis og snúra strengd á milli þeirra —
en enginn reisir við tunnurnar, sem dottið hafa, né strengir snúruna, þar sem hún liggur
slök.
Enn einu sinni hafa orðið atvik, sem ýta
óþyrmilega við samvizku okkar allra og
vekja upp þá spurningu:
„Erum við íslendingar trassar í öryggis-
málum?“
Hví vilja menn ekki byrgja
brunninn — nema tilnevddir?
J