Vísir - 04.02.1971, Blaðsíða 9

VlSIR . Fhnmtudagur 4. febrúar 1971,
9
Mætustu synir borgarinnar konrnir oni poll að leika lcappa.
JÓN HJARTARSON skrifar janúarannál:
Jginatt skal landinn finna ein-
hverja leið til að kvelja sjalf
an sig og pína. Það mun sannast
mála að þjóöin hafi fundið hina
mestu fróun í kúgun Dana hall
ærum og náttúruhamförum gegn
um aldimar, volæði og hor. Nú
eru fsilendingar ekki fyrr laus
ir undan þessari áþján, en þeir
taka sig til og lögskipa harðræði
í landinu og upphefja áróður
fyrir því að menn svelti sjálfvilj
ugir, svo fremi aðrir verði ekki
til þess að svelta þá: Á ekki að
fara að reka fólk út i haga eins
og skepnur til þess aö láta það
hlaupa af sér þetta mannsmót,
sem á það var komið á stuttri
velferð? Er það þjóðarnauðsyn
að íbúar landsins hangi sífellt á
horriminni?
★
Menn eru ekki fyrr búnir aö
leggja líf sitt og heilsu að veði
til þess að eiga náðuga daga, en
farið er að heimta af þeim aö
þeir snúi baki við öllu saman
til þess að verða ekki aumingj-
ar fyrir aldur fram, eins og sagt
er. Hér fyrir stuttu þóttu þeir
einir aumingjar, sem ekkj áttu
bíl. Nú verða menn aumingjar
á að eiga bfl. Að vísu nota aílir
betri borgarar bflinn ennþá tii
þess að fara á í vinnuna. En þeir
aka líka ævinlega einhvem tíma
dagsins á afvikinn stað til þess
að ganga og hlaupa þar eftir
mætti. Helzt á afgirtum svæðum
bar sem almenningur er ekki á
ferli, svo að einhver fari nú ekki
að halda að þeir séu að ganga
í eða úr vinnu, eða jafnvel elta
'trætisvagn, eins og þeir væru
'býða.
★
laður þorir ekkj orðið að
i lyftu svo fólk sjái til. Sá
yrði þá ásakaður fyrir að vera
að eyðileggja sjálfan sig. For-
fallnir reykingamenn eru teknir
upp á þvi að reykja í laumi,
enda er litið á þá sem fara kæru
leysislega með tóbak eins og
hverja aðra dóbista. Nú er það
mest dyggð að sulla í vatni hálf
an daginn, ýmist heitu eða köldu
helzt hálfnakinn, hvemig sem
viðrar, hlaupa um móa og veg-
leysur, einkum í óveðrum. Einn
ig mun það ekkj talið ófínt aö
hjóla, svo framarlega sem menn
halda hjóireiðunum innan
ramma heilsuræktarinnar, en
fara ekkj að viðhafa þær hvun-
dags.
★
Þeim mun náttúmlausari sem
karlpeningurinn verður á þessu
trimmi, gengst konan æ meira
upp f eggjan með kroppasýning
um og tilstandi. Fegurðarsam-
keppnj er að verða einhver um-
fangsmesti iðnaður þjóðarinnar.
Framleiðslan eykst með hverj-
um mánuði og hún er sögð mun
meiri landkynning en fiskurinn
Þó er fiskurinn alltaf að verða
vinsælli og vinsælii, dýrari og
dýrari. Það hlýtur að verða
dýrt í þeim pundi'ð þessum
þrumuljóskum, sem við sendvm
á heimsmarkaðinn. þegar öl1
kurl eru komin til grafar.
-k
Svo virðast þeir í útlandinu
loks hafa lært fslenzka bænda-
menningu foma, úr því lýs og
pöddur eru taldar til sjálfsagðra
þæginda á lúxushótelum. Hins
vegar brá mörgum sönnum ís-
lendingi f brún, þegar þær frétt
ir bárust um sveitir landsins, að
íslenzkar dætur loftsins flug-
freyjumar elskulegar vildu
ekki þýðast þennan fomvin sinn
ar þjóðmenningar. Þær eru raun
ar sagðar fátt vilja þýðast þess-
ar vaikyrjur.
★
Og nú er mörður fóstri kom-
inn á kreik, farinn að slá sér á
pútur. Fróðir menn segja að ekki
borgi sig lengur að hafa hann
innj í búrum. Þetta sáu Norð-
menn f tíma og losuðu sig við
kvikindið til íslands til skemmt
unar skátum og öðrum athafna
sömum spaugurum. Nú blasir
það raunar við, hvemig bezt er
að græða á minknum, þegar
skirinin eru verðlaus. Þá er bara
að ala upp unga til aö hleypa
út í hagana, bíða þeirra þar með
byssu og skjóta. Fyrir það fást
þó altént 700 kr. pr. skott, og
það er meira en fæst fyrir skinn
ið. — Nú er sem sagt um aö
gera fyrir minkaræktarmenn að
fá sér byssu.
★
Silfurhrossið töltj inn til Jó-
hannesar úr Kötlum þreytt á úti
ganginum. Það hefur ekki kom
ið f hús frá því í fyrra. Sá sem
þá átti að hýsa það keppist
enn við að stugga þvi frá sín-
um bæjardyrum og sver af sér
öll mörk á því ágæta hrossi. —
Annars fláðu íslenzkir rithöf
undar ekki feita sauði þetta ár
ið. • Langþráð Norðurlandaver*
laun gengu þeim úr greipurr
sem og annað hnos-s. Aldrei hafa
þeir átt jafn bágt.
★
Tímar eru erfiðir Móðan bláa
mettar andrúmsloftið, fiskurinn
f sjónum ærist af kvikasilfri
blómin fölna af flúoreitrun
hugarfariö mengast af sora o?
klámi, ungæ kyns-lóðin nestar sig
hassj og enn verri fíkni-lyfjum á
Bfs-flótta sínum. Á þessum tím "
um hljóðfráu þotahna leitar f
margur sálufélags hjá málleys-.
ingjum, einkum hundum. Og
láir þeim nokkur? Nú á hins
vegar líka að skjóta hundinn ,
og er þá ekki fokið í flest skjól -
hjá mannskepnunni?
★ |
Island er víst orðið eina land-
ið i heiminum, sem hefur hreint
loft ti-1 sölu handa útlendingum
og öldungis eina landið í veröld
innj sem viðheldur ennþá ætum
laxi i ám. Al-lt þetta getum viö
selt heimstúrismanum háu
v-erði og unnið okkur inn góðan
skilding með því að selflytja
gróssera milli landshluta, malla
oní þá, dæla í þá hreinu lofti
og veita þeim annan beina.
i
★
Aldrei verður meira um túr
i-sta en í sumar og aldrei veröur
þeim fagnað betur en í ár. Að-
eins eitt hús virðisf vera i bygg
inu ef dæma má af skrifum
blaðanna, það er hótelkassi við
Öskjuhlíö. Slík hús spretta nú
upp eins og gorkúlur um allar
iarðir. Áður en varir verða al-1
'r íslendingar búnir að fá vinn-
á svona hótelum, og við þurfur
í sjálfu sér engu að kvíða, þe-
ar hugsjónamenn eins og Bin
Crosby og Charles See hafa te’
ið ísland upp á sína arma.
★
En meðan við bíðum eftir túr
istum er þó smuga í þessum hús
um fyrir íslenzkar samkomur
Og við spænum þar í okkur há-
karl og bringukolla upp úr harð-
viðartrogum.
— Hafið þér gefið í
Ástralíusif nunina?
Vigdís Gissurardóttir, starfst.
hjá SS: — Nei, því hef ég nú
ekki komiö í verk ennþá sökum
tímaskorts. Ég er hins vegar
reiðubúin að gefa nokkrar krón
ur í söfnunina. Sjálf vildi ég
ek-ki svelta í útlöndum. — Gæt
uð þið ekki bara komið þess
um tvö hundruð krónum til skila
fyrir mig?
.ónas Guðlaugsson, ritstj. Suð-
umesjatíðinda: — Nei, en hefði
þó ekkert á móti þvf. Þessari
fjölskyldu er vorkunn, og mér
finnst ekki annað en sjálfsagt,
að þeim sé komið heim aftur.
Hailfríður Guðmundsdóttir, hús
móðir: — Ég hef nú ekki
gefið neitt sjálf. Á það kannski
eftir, þvi ég hef ekkert við það
að athuga að hjálpa þeim sem
eiga erfitt. — Það er ekki
nema mannlegt.
Jón Ingvarsson, verzlunarmaður:
— Ekkert hef ég nú gefið enn
sem komiö er. Söfnunin finnst
mér ótvírætt eiga rétt á sér.
Við megum til að kotna þessu
fólki heim aftur. Taka með þeim
ábyrgð á gerðum þeirra
Jón Björnsson, skrifsto-fumaður:
— Ég hef ekkert velt bessum
málum fyrir mér og þá heldur
ekki gefiö neitt i söfnunina.