Alþýðublaðið - 24.01.1922, Síða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
I
I
í tilefni af kosningunum
verður almennur kvennafundur haldinn i Bárunni, miðvikudaginn 25.
þ m , kl. 8V2 n. h. Konurl sýniö þann áhuga að sækja þennan fund.
Kosnínganefnd Kvenfélagsins.
manna. Mikil er heimskaw I Morg
unblaðið ætlar sér að telja tþrótta
mönnum trú um, að bezta ráðið
til þess, að sjá sínum málum borgið,
sé það, að fá mann inn í bæjar-
stjórnina úr þeim flokki, sem ætlar
sér að draga sem mest úr fþrótt-
um með skattaálagningu. Það var
Morgunblaðsliðið f bæjarstjórninni,
sem lagði skattsinn á fþróttasýn-
ingar. — Jainaðarmenn börðust á
móti.
ípróttafélögin eins og þau eru
samsett, geta ekki verið pólitfsk,
og ætla sér ekki að verða það,
þau vita, að um leið og þau gerðu
það, kvæðd þau upp sinn eiginn
dauðadóm
Greinin er blekkingar, aðstand-
endur Stefnis listans geta ekkert
fundið sem meðmæii með cinutn
af næstbeztu mönnunum nema
það, að hann hefír^eitthvað kákað
við leikfimi, og er studdur af þeim
flokki, sem ekkert þekkir tiigang
fþrotta, en ætlar sér að draga úr
þeim sem mest með skattaálögum.
íþróttamenn vita sjalfir hverjum
þeir viija trúa fyrir sfnum málum
og að Mogga ráð eru óheillaráð.
lþrbttamaður.
Dívanaf, — fjaðramadressur,
strigamadressur o. fl. Smfðað nýlt
og entíurbætt gamalt á Freyjug. 8.
Vinnan vönduð. — Verðið lægst.
.............. ■■■ ■.. . .....
Stúlka óskast f vist í mán
aðattfma Uppl. á Frakkastíg 6.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
H.f. Vefzlun „Hlíf“
Hverfisgötu 56 A.
Taablámi 15—18 aura. Stivelsi,
ágæt tegupd, pk. á 0.65 Stanga-
sápa, óvesju ódýr Sólskinsgáp-
an alþekta. Sápudnft, sótthreins-
andi, á 0,30 pakninn. Protta-
brettl, n jog sterk. Tauklemmur
o. m. fl. til þrifnaðar og þæginda.
MunlÐI uð altaf er bezt
Og ódýrast gert við gúmmístígvél
og annan gúmmfskófatnað- einnig
fæst ódýrt gúmmilfm a Gúrnmf-
vinnustofu Rvfkur, Laugaveg 76.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan.
endilangur á þilfarið um leið og hann hellir úr fötunni
og atast ailur í skólpinu úr henni.
Þetta var í svipinn hlægilegt; en að eins í svipinn.
Skipstjórinn stökk á fætur eldrauðúr af reiði og kross-
bölvandi, og rak sjómanninum rokkna löðrung, svo
hann hné niður.
Maðurinn var lítill og aldraður, svo fúlmennskan var
því meiri. Hinn sjómaðurinn var aftur á móti hvorki
lítill né gamall — hann var tröll að vexti, með hræði-
legt svart yfirskegg, og gildan svíra á breiðum öxlum.
Þegar hánn sá félaga sinn detta, hölvaði hann, stökk
á skipstjórann urrandi og barði hann eitt högg svo
hann féll á kné.
Skipstjórinn fölnaði, því þetta var uppreist og hann
hafði áður mætt uppreist og bælt hana niður. Án þess
að standa á fætur, þreif hann skammbyssu upp úr vasa
sínum, og skaut úr henni beint á vöðvaturnin sem stóð
upp yfir honum; en þó hann væri snar, var John
Clayton það líka, svo kúlan, sem lenda átti í hjarta
sjómannsins, hafnaði í fæti hans, því Clayton sió á
handlegg skipstjórans, um leið og hann sá vopnið
glampa í sólskininu.
Þeim Clayton og skipsjóra fóru orð á milli. Hinn
fyrnefndi lét það fyllilega í ljósi, að hann hefði and-
stygð á þeirri meðferð, sem hásetarnir yrðu fyrir, og
að hann vildi ekki sjá sllkt meðan hann og kona hans
wæru farþegar á skipi hans.
Skipstjórinn var kominn á flugstig með, að svara
Teiðulega, en áttaði sig, séri sér við, og skundaði aftur
skipið, sótsvartur af bræði.
Hann kærði sig ekki um að komast í andstöðu við
enskan embættismann, því hinn sterki armur drotning-
arinnar hé’t á refsingarvendi, sem hann gat virt og
.sem hann óttaðist — herskip Englands sem voru um
öll höf.
Sjómennirnir bröltu á fætur og hjáipaði sá eldri þeim
særða til að standa upp. Tröllið, sem var nefndur
Svarti Mikaei, meðal félaga sinna, reyndi særða fótinn
og er hann fann að hann þoldi að stíga í hann, snéri
hann sér að Clayton og þakkaði honum hásum rómi’
Þó hljómurinn í röddinni væri harður, voru orðin
vafalaust vel meind. Hann hafði varla lokið máli sfnu
áður en hann snéri sér við, og haltraði til hásetaklefans,
svo ekki gæti neitt orðið úr frekari samtali.
Þau sáu hann ekki allmarga daga, og skipstórinn
virti þau varla þess, að heilsa þeim, nema þegar hann
var til neyddur.
Þau borðuðu 1 yfirmannaborðsalnum, eins og þau
höfðu gert; áður en áflogin urðu, en skipstjórinn gætti
þess vandlega, að skyldur hans gæfu honum ekki frið
til að borða á sama tíma.
Hinir yfirmennirnir voru ruddamenni, ómentaðir, og
lítið betri en hásetarnir sem þeir drotnuðu yfir, og
þeir voru þeirri stundu fegnastir er þeir komust hjá
þv/, að hafa samneyti við enska .lávarðinn og konu
hans, svo þau hjónin værn mjög út af fyrir sig.
Þau æsktu heldur einskis fremur, en það útilokaði
þau írá lífinu á þessu litla skipi, svo þeim var ekki
kunnugt um dagieg atvik, er bráðlega enduðu í blóð-
ugum sorgarleik.
Það lá eitthvað það 1 loftinu, á þessu litla skipi, sem
sagði fyrir ógæfu. Á yfirborðinu sáu Clayton og kona
hans ekki annað, en alt gengi sinn vanagang, en ein-
hver fyrirboði sagði þeim, að hætta vofði yfir, þó þau
ekki mintust á það hvort við annað.
Á öðrum degi eftir að Svarti Mikel hafði særst, kom
Clayton mátulega upp á þiltar, til þess að sjá, að fjórir
skíþverjar bæru særðan félaga sinn fram á, en fyrsti
stýrimaður stóð með þungan járnflein í nendini og
horfði á eftir þungbúnum sjómönnunum.
Glayton spurði einskis — hann þurfti þess ekki —
og daginn eftir, þegar hann sá til ferða ensks herskips
var hann að hugsa um, að krefjast þess, að verða sett-
ur yfir á það, því hann óttaðist stöðugt meira og
meira, að þau mundu ekkert nema ilt eitt hljóta af
veru sinni á Fuwalda.
Um kvöldið voru þau svo nærri herskipinu, að kalla
hefði mátt til þess, en rétt 1 því, að Clayton ætlaði að
fara að biðja skipstjórann, að flytja þau yfir um, varð
honum ljóst, hve slík bón væri 1 raun og veru hlægileg.
Hvaða ástæða var fyrir því, að hann snéri aftur sömu