Vísir - 21.07.1971, Síða 9

V1SIR. Miðvikudagur 21. júlí 1971.
vhunsPTB:
Hafið þér getað notað sól-
slcinið, eins og þér hafiö viij-
að?
Þórunn Björgúlfsdóttir, tækni-
teiknari: — Þv'i miður, ég vinn.
Jutte Frímannsson, húsmóðir:
— Ég hef ekkj getað þaö. Ég
er svo kvefuð.
Sigurður Jóhannesson: — Já,
það hef ég getað. Ég er sjúld-
ingur og maður þarf aö nota
sólina mikið.
Á skiltinu stendur: „Gætið þess, að skjótt fellur yfir grandann." Þessi áletrun virðist hafa borið árangur, þvi að í gær, aldrei
þessu vant, var enginn í lífshættu á þessum slóðum. ✓
Sólskinsdagur i Reykjavik:
„Ætli hitaveitan fari ekki á hausinn?
Veðrið í sumar hefur
verið svo gott, að meira
að segja hefur stundum
verið sólskin um helgar.
Ungpíumar lofa tízku-
kóngana í útlandinu fyr-
ir stuttbuxnatízkuna og
drottin fyrir góðviðrið,
og menn liggja sljóir af
vellíðan mestallan sólar-
hringinn í heitu pottun-
um inni í Laugardal.
P'itthvert slangur af fólki hef-
ur þó hemil á sér, þótt
sólin skíni og heldur atvinnu-
lffi þjóöarinnar gangandi.
Ótrauðir halda menn áfram
við það í miðbænum að moka
burt stjórnarráðsblettinum og
róta upp gangstéittinni. við
Kalkofnsveginn, meðan hiriir
rólyndari borgarar í Reykjavík
flatmaga á Arnarhóli og horfa
á framfarimar. Og það er of
heitt í veðri til að nokkur mað-
ur nenni að skipuleggja veru-
lega fjörugar mótmælaaðgerðir
gegn einu eða neinu.
Þetta eru rólegir dagar að
minnsta kosti kost; hjá hitaveit-
unni. Hitaveitustjórinn I Reykja-
vík er farinn f sumarfrí, og
Gunnar Sigurðsson verkfræð-
ingur hjá hitaveitunni fræddi
blaðamann Vísis á því, að langt
væri orðið s'iðan nokkur maður
hefði hringt í hitaveituna tii að
kvartan undan kulda.
„Viö seljum lítiö af heitu
vatni þessa dagana,“ sagöi
Gunnar. „Ætli við förum ekki
á hausinn, ef svona heldur á-
fram.“
Tfn þrátt fyrir hitann virðast
einhverjir vera kuMsir
ennþá, því að á heitum degi
brúka Reykvíkingar um 250
tonn af heitu vatni á hverjum
klukkutíma.
„Það er samt ekki mikið mið-
að við það sem gerist á vet-
uma,‘* segir Gunnar. „Þá geta
farið um 1600 tonn á hverjum
klukkutíma — eða um 40 þús-
und tonn á sólarihring."
Ef maður slær því föstu, að
íbúar Reykjavíkur séu 80 þús-
und, þýða þessar tölur, að á
heitum sumardegi brúkar
hvert mannsbarn ,í höfuðborg-
inni rétt rúma þrjá I’rtra aif '
heitu vatni á klukkutíma eða
rúmlega 72 lítra á sólarhring.
Á vetuma notar hver Reyk-
víkingur um 20 lítra á klukku-
stund eða 480 lítra á sólarhring.
Þetta er enginn smáræöis
vatnsaustur, enda ættu Reyk-
víkingar að vera hreinasta fólk
í heimi
TZ' annski mættu þessar tölur
um vatnsnotbunina vera
ofin-lítið hærri, því að sumir
borgarbúar kynda með olíu, en
svoleiðis smásmugureikninga
getur maður ekki verið að fara
út i í góða veðrinu. Annans
hefur olíunotkunin dregizt sam-
an rétt eins og heitavatnsnotk-
unin, og auðvitað er sólarolfan
sú olíutegund. sem mest selst
um þessar mundir, þegar fólk
keppist við að öðlast þann hör-
undslit, sem helzt minnir á
grillaðan kjúkling.
Sem betur fer virðast íslend-
ingar ekki strangir á siðabókinni
í sambandi við klæðaburð (nema
þeir hafi komizt á þing eða séu
að vinna sig upp í banka), og
fólk fækkar fötum á almanna-
færi til að stikna ekki — allt
þó innan takmarka almenns
velsæmis.
Verkamenn i skurðum kasta
gjama frá sér treyjunni og
jafnvel skyrtunni og láta það
duga, en reykvískar ungmeyjar,
sem stika um I stuttibuxum, eiga
það aftur á móti til, þegar hit-
inn verður óbærilegur — að
fara úr skónum. Svona er fólk
heitfengt á misjöfnum stöðum.
Tjað var mikið af fólki í mið-
1 bænum f gær á flestum
stöðum, nema í Gjaldheimt-
unni, þar var varla nokkur sála,
enda hugsa menn blessunarlega
•lítið um skattinn sin, þegaD'þoic
eru byrjaðir að flagna af sól-
bruna. Það var eins og hálf-
rokkið Y salnum, þar sem þeir
heimta gjaldið, og enginn þar
fyrir utan diskinn, nema maður,
sem ekki vildi borga, en kvaðst
aftur á móti vera til með að
semja um greiðslufyrirkomu-
Á svona blessuðum sólar-
dögum er maður tiltölulega
fljótur að fá sig fullsaddan af
miðbænum, svo að næst var
ferðinni heitið út í Gróttu að
kfkja á æðarfúiglinn og ungana,
sem eru orðnir heljarstórir og
synda glaðir og reifir f lygnum
sjó hjá Gróttu.
Aldrei þessu vant var ekki
nokkur maður staddur úti í
Gróttu; enginn fifldjarfur að
ögra aðfallinu á grandanium
milli lands og eyjar, enda kom-
ið upp háalvarlegt aðvörunar-
skilti, þar sem segir á gullaldar
íslenzku að skjótt falli að á
þessum slóðum, og menn eru
beðnir um að láta ógert að
drekkja sér.
Þama í grenndinni hafði ver-
ið breitt mikið af saltfiski, og
þama var ágætt að staldra við
í sólskininu og finna sjávar-
Þær áttu náðuga daga afgreiðsludömurnar í Gjaldheimtunni, en blóðugt hefur þeim eflaust
þótt að sjá ekki til sólar.
Þessi var einu sinni í skjaldar
merki Islands, og í gær var
verið að sólþurrka hann ofan
í Spanjólana.
þefinn blandast saltfisklyktinni
og heyra fiskifluguna suða.
Og áður en varði var tekið
að falla að; klukkan margt og
kominn timi til að fara að gera
eitthvað. — ÞB
Sesselia Antonson, húsmóðir: —
Já, ég hef getaö
Páll Sigurðsson, rakarameist-
ari: — Ég nota sólina eins mik-
ið og ég get. Ég fer til dæmis
í Laugarnar á hverjum morgni.
Gróa Ágústsdóttir: — Já, alveg
eins mikið og ég hef viljaö. Ég
er nefnilega atvinnulaus sem
stendur.