Vísir - 17.03.1972, Blaðsíða 13

Visir. Föstudagur 17, marz 1972.
13
• Hún kemur til islands i kvöld. Hún veröur boðsgestur á
pressubailinu, „fina” ballinu, sem svo margir hafa beðið eftir.
Hún heldur ræðu yfir prúðbúnum Reykvikingum, sem flestir
hafa aldrei gengið í mótmælagöngu og myndu likast til falla i
yfirlið við að sjá samborgara sina skotna niður i kringum sig.
• Hún er 24 ára og 151 cm að hæð og er að verða nokkurs konar
nútima Jóhanna frá örk í trlandi. Reynar eru þeir ófáir sem
kalla hana bara uppreisnarkerlingu, smekklausa stelpugálu. Og
þeir sem kalla hana slíkum nöfnum tilheyra ekki kaþólska
minnihlutanum á Norður-trlandi. Þeir eru t.d. úr borgarastétt á
tslandi.
• Bernadette Devlin er hin yngsta allra, sem nokkru sinni hafa
valizt til þingsetu á Bretlandseyjum. Og án efa er hún I hópi
þeirra, sem mest og hæst lætur í á þeirri samkomu. Hún hefur
lengi haldið þvi fram, að ekki væri fyrst og fremst um trúarstriö
að ræða i heimalandi hennar, heldur frekar stéttabaráttu. Hún
bendir á þá staðreynd, að kaþólski minnihlutinn I N-trlandi er
fátækasta fólkið i þvi landi.
0 Og hún er fræg fyrir að kæra sig kollótta. Hún kærði sig koll-
ótta, þótt margur kaþólikkinn úm veröld viða hneykslaðist ofan í
tær, þegar hún varð þunguð, ógift stúlkan. Og það sem enn
„verra” var, hafði ekki fyrir þvi að nefna til föður að barni sinu.
Henni var sama, þótt hún hneykslaði sina eigin kjósendur.
Bernadette Devlin i mótmæiagöngu í Derry — löngum
hafa brezkir hermenn staðið i veginum.
Sviðið er anddyri þinghússins
i London. Það er grámóskulegur
mánudagur eftir blóðidrifinn
sunnudag. Efst i tröppunum
stendur Bernadette Devlin,
klædd bláu pinu-pilsi, skreyttu
rauðum hnöppum. Fáum min-
Utum áður geröi hUn allt vitlaust
i neðri deild þingsins, er hUn
stökk upp Ur sæti sinu, yfir
gólfið og réðst að Reginald
Maudling innanrikisráðherra
með hvii og góli, reif hár hans
og klóraði hann i framan.
Sjónvarpsfréttamaður gengur
til Bernadettu, réttir að henni
hljóðnema hennar og segir
sjálfur:
— En Bernadette, þetta var
nú ekki beint „ladylikr” mót-
mælaaðgerð?
Og nú fauk enn meir i Berna-
dette Devlin. HUn horfði á
fréttamanninn, sagði ekkert um
stund, en hreytti svo Ut Ur sér:
„Ladylike — ladylike”? A
þessari stundu fyrir einum
sólarhring sá ég unga stUlku i
Bogside-hverfinu skotna til
bana af brezkum hermönnum.
Höfðu menn einhverjar áhýggj-
ur af þvi, hvort hUn væri „lady-
like” eða ekki?!
„Ladylike”. Það er orð sem
minnir mann á kvenmann eins
og leikkonuna Katherine Hep-
burn, sem leikur 'helzt yfir-
stéttarkvenfólk, sem drekkur
te Ur postulinsbollum, sem eru
bornir til hennar i stássstofu á
silfurbakka — eða hUn sveiflar
sér i hægum valsi i viðáttu-
miklum danssölum — eða hún
situr keik i söðli á hvitum gæð-
ingi og hefur slör yfir andliti.
Svonalagað er anzi fjarri
Devlin með nikótin-gulu fing-
urna. StUlkuna, sem finnst fátt
betra að drekka en viski. StUlk-
una, sem hefur munninn fyrir
neðan nefið — og getur með fá-
um vel völdum setningum
fengið heila hersingu af „lady-
lika” kynsystrum sinum til að
falla i öngvit, eða að teygja sig
eftir ilmvatnsglasinu sér til
hressingareftirdembufrá irska
skörunginum.
„Verkalýður” er orð, sem
Devlin notar oft, og hUn segir
þetta orð með sérstökum
hreimi, sérstökum virðingar-
hreimi. HUn metur það þing,
sem hUn þrumar yfir I Irlandi,
þ.e. götuþingið, meira en hina
finu þingsali i London.
Og i kvöld treður hUn inn I
„fina” salinn á Hótel Sögu i
Reykjavik og skálar við gesti is-
lenzkra blaðamanna. Hvað ætli
hUn segi?
—GG
Dagrún er góður
stjórnandi
„Ég get ekki orða bundizt
vegna ummæla Torfa Halldórs-
sonar i lesendadálki Visis, um
DagrUnu Kristjánsdóttur, for-
stöðukonu Hrafnistu.
Við starfsstUlkur mætum kl. 8 á
morgnana, og DagrUn er þá alltaf
mætt, og þegar við förum Ur
vinnu kl. 4.10 er hUn enn að störf-
um. Hvernig er hægt að ætlast til
að ein manneskja liti inn á öll her-
bergin daglega, þegar bæði
starfsstUlkur og hjUkrunarkonur
eru á göngunum allan daginn.
Ég verð nU bara að segja, og
tala þar fyrir hönd margra
starfsstUlkna, sem vinna undir
stjórn DagrUnar Kristjánsdóttur,
að betri og hreinskilnari stjórn-
anda er ekki hægt að hafa, að öll-
um öðrum ólöstuðum. Ég skora á
ykkur gamla fólk, leitið til hennar
og reynið, hvernig það er.
Virðingarfyllst
Jóna Sigursteinsdóttir,
starfsstUlka.
Kveðja til Torfa Halldórssonar
fyrir auðsýndan vinarhug
1 Visi i dag, 15. marz, fékk ég
3vo hjartnæma kveðju, að ég blátt
áfram viknaði við. Sérstaklega
var það niðurlag kveðjunnar, sem
mér kom á óvart, — en um leið er
það svo átakanlegt: —„mér er
ekki sýnt um að skrifa skammar-
bréf SVO AÐ VEL FARI, þess
vegna verðið þér að taka viljann
fyrir verkið. í GUÐS FRIÐI”.
Það er hægt að tárfella yfir þvi,
að nokkur skuli vera svo van-
máttugur að geta ekki skrifað
skammarbréf svo að vel fari ! þó
viljinn sé fyrir hendi, — og bæta
svo við — 1 guðs friði.
Þetta var i sannleika sagt
dálitið óvænt niöurlag, þviþað,
sem ég hef heyrt til Torfa Hall-
dórssonar, hefur hvorki verið
guðsorð né borið vitni um það, að
honum væri sérlega ósýnt um að
bera sér óþverra i munn. En lik-
lega hefur hann „frelsazt” ný-
lega, fyrst hógværðin og sann-
leiksástin er orðin svo rik i
honum, að þrátt fyrir vangetu
sina i þvi að opinbera alþjóð sinn
sanna innri mann á prenti — sem
hann harmar mjög að vonum —
þá er hann af veikum burðum að
reyna það. Þvi miður Torfi minn,
þá tókst þetta ekki sem skyldi hjá
þér, en ég skal fUslega fyrirgefa
þér það, þó að þU færir ekki með
meiri ósannindi en þU gerðir, og
„tek viljann fyrir verkið”.
Ég vona einnig, að þU fáir að
njóta þess á himnum, að þér tókst
að skemmta mörgum með
þessum kristilegu „leið-
réttingum” þinum —en sagt er að
þó ekki sé gert nema eitt góðverk,
þá verði sálin hólpin, og góðverk
hlýtur það að teljast að gera lifið
léttara og skemmtilegra fyrir
náungann — ekki sizt af þeim,
sem ekki er þekktur að þvi. En nU
sný ég mér að þvi, sem verið var
að „leiðrétta”.
1. Réttilega leyfði ég mér að
segja það, sem satt er, að ég mæti
um kl. 8 á morgnana og það sem
þeir vita, „sem gleggst þekkja
til’Yþá mæti ég meira að segia
ofttöluvert fyrirkl. 8, oftar en hið
gagnstæða. Ef til vill hefði ég átt
að spyrja Torfa Halldórsson að
þvi, hvað ég mætti segja i þessu
viðtali i Visi 7. þ.m., þvi hann
virðist vita betur en ég sjálf um
allt mitt starf, hvenær ég mæti og
hve oft ég geng á herbergin, o.fl.
En g vissi það ekki fyrr en nU, að
Torfi hefði svo mikinn áhuga á
mér og minum störfum, að hann
legði það á sig að fylgja mér hvert
spor, en það hlýtur hann að gera,
fyrst hann staðhæfir að það sé
rétt sem hann segir, annars verð
ég að álíta, að hann haldi uppi
njósnum, en ekki mjög góðum,
þar sem flestir á Hrafnistu gætu
borið vitni með mér. Svo langar
mig til að upplýsa þennan guðs-
engil um það að samkvæmt
ráðningarsamningi á ég ekki að
mæta fyrr en kl. 9 nema aðeins
einn dag I viku kl. 8.
Vissulega má segja að „gæti
nokkurrar ónákvæmni” að
mæta alltaf meira en klukkutima
fyrr i vinnu en mér ber skylda til,
en varla er það af umhyggju fyrir
mér, sem Torfi bendir á þá
„ónákvæmni” — öllu heldur
stafar það af ónákvæmni hans
sjálfs, að hann veit ekki hið
sanna, heldur efalaust, að ég sé
að svfkjast um, komi ég fimm —
tiu minUtur yfir 8, sem kemur
ekki oft fyrir.
2. Ég vil einnig álita að ég viti
það betur en Torfi Halldórsson,
hve oft og á hve mörg herbergi ég
hef komið. GangastUlkurnar vita
það e.t.v. a.m.k. að ég hef farið
margar ferðir á gangana, her-
bergi Ur herbergi, — ALLA
GANGA OG ÉG FULLYRÐI, AÐ
ÉG HEF KOMIÐ A HVERT
EINASTA HERBERGI 1
HÚSINU OG ÞAÐ OFT. En þvi
miðurTorfalaus, svo að hann veit
ekki betur en hann vill vita.
En liklega heldur blessaður
unginn, að ég hafi ekkert annað
að gera og liði eitthvað á milli, þá
þýði það aðeins eitt, að ég fari
aldrei á herbergin. Ég játa það,
að ég mundi liklega ekki sinna
neinu öðru, fengi ég aðrar eins
dýrðarviðtökur og hjá honum
sjálfum, — ég hef nokkur vitni að
þvi, hve yfirmáta gestrisinn,
kurteis og elskulegur hann er við
mig i þau skipti, sem ég hef komið
til að llta eftir þrifum og um-
gengni á herberginu hans. En ég
skil þetta allt nUna, þegar hann
hefur kvattmig i „guðs friði”, að
hanu er ekki ánægður, nema ég
liti inn einu sinni á dag á þessi 273
herbergi + sjd. og hjd. með 90
manns á Hrafnistu og tala við
alla 415 lika.
3. Og þá kem ég að eina sann-
leiksneistanum i allri „ádrep-
unni”. Það er satt, að ég sé alls
ekki um þvottahUsið, — en — ég
hef heldur aldrei sagt það og
myndi aldrei detta það i hug, þvi
að það væri ósatt. Og það er lfka
rétt og það ætti engum að vera
kunnugra en mér, að forstöðu-
kona þvottahUssins, Kristjana
Þorsteinsdóttir, þarf engrar
aðstoðar, svo að ég noti orð vinar
mins Torfa. Okkar samvinna
hefur verið með eindæmum góð,
og vil ég aðeins nota tækifærið og
þakka henni fyrir það og hið
geysimikla starf, sem hUn leysir
af hendi svo að betur verður ekki
á kosið.
Það var mikil heppni fyrir
Torfa Halldórsson, að ég skyldi
ekki vera bUin að koma leiðrétt-
ingu i blaðið, þvi fleira þarf að
leiðrétta, sem skakkt var eftir
mér haft i viðtalinu. En fyrst
þetta:
Ég sagðist „sjá um linið og það
sem þyrfti aö sauma fyrir
heimilið, þvi mikið gengi Ur sér á
svo stóru heimili.” (Einnig eru
fullar hillur af þvotti inni á lini hjá
mér, — en það er ekki það sama
og ég sjái um þvottahúsiö.)
4. Það sem haft er eftir mér i
þessari málsgrein, er orðrétt, —
en svo slær Uti fyrir hinum ný
„frelsaða” Hann viðurkennir, að
það sé rétt hjá mér, að það hafi
verið forstöðukonulaust I hálft ár
eða um það bil, en svo segir hann:
„en hér var stUlka, sem var önnur
hönd frU Astrid Hannesson i
fjölda ára og var þvi öllum
hnUtum kunnug, svo það sem lesa
má milli linanna i skrifum Visis
fær ekki staðizt. „I fyrsta lagi er
það þá rétt, að hér var forstöðu-
konulaust, áður en ég kom, all-
lengi. 1 öðru lagi þá veit ég ekki,
hvað það er sem „lesa má milli
linanna” og ekki fær staðizt.”
Það vill nefnilega svo vel — eöa
illa til — fyrir Torfa, að þessi
kona „sem var öllum hnUtum
kunnug” hUn hefur ekki veriö á
Hrafnistu á sumrin, hUn fór I mai
og kom 1. október ár hvert, og ég
byrjaði á Hrafnistu að hausti til.
Þetta vita allir á Hrafnistu nema
Torfi Halldórsson.
Mér dettur heldur ekki i hug að
bera br igöur á það, að báðar þær
forstöðukonur, sem hafa verið á
undan mér, hafi verið ágætar og
góðar konur, — en eins og allir
vita, þá má hæla svo einum að
annar sé ekki endilega lastaður
um leið. Og þó að Torfi Halldórs-
son tæki ekki undir jóla- og nýárs-
kveðjur minar, þá gerðu aðrir
það og voru þvi elskulegri við
mig. Einnig er dálitið erfitt að
koma þvi við að borða með 415
manns i tveimur borðsölum og á
mörgum deildum, ef gera á öllum
jafnt undir höfði. Heimilið hefur
stækkað örlitið siðan það var
innan við hundrað manns, og ekki
svo auðvelt að koma þvi heim og .
saman að vinna þau störf, sem
nauðsynleg eru og eiga lika að
sitja og rabba við fólkið mest-
allan daginn, og þá auðvitað sem
flesta á sem stytztum tima, svo
að ekki liði langt á milli um-
ferða. Þvi miður er það ógern-
ingur, og það skilja allir aðrir en
Torfi, að það starf, sem ég hef
með höndum, er ekki gert i hjá-
verkum,heldur krefstþað meir en
þess tima, sem mér er ætlaður,
þess vegna hef ég bætt a.m.k.
einum klt. við minn skylduvinnu-
tima daglega.
En að lokum. Kæri Torfi, mér
þykir það leitt að geta ekki litið
inn til þin oftar, þvi þU hefur alltaf
eitthvað fallegt og gott að segja
við mig og ert svo þýðlyndur og
laus við hroka og rembing —
Aldrei fellur þér styggðaryrði af
munni — þolinmæðin og um-
burðarlyndið er einstakt, það
geta stUlkurnar borið vitni um,
sem hlustað hafa á þig tala við
mig. Svo er ég þér verulega þakk-
lát fyrir það að vekja athygli á
þessari missögn i blaðinu — ég
leiðrétti hana þvi fljótar og betur
en annars. Forstöðukona þvotta-
hUssins á það ekki skilið af mér,
að ég eigni mér hennar ágætu
verk — enda gerði ég það ekki —
heldur blaðamaður Visis. Einnig
vil ég taka það skýrt fram, að ég
sagðist ekki sjá um flutninga
fólks milli herbergja eða hafa
með það að gera. Það er stjórn
heimilisins og forstjóri, sem ráða
öllu sliku, en ég þarf að sjá um
hreinlæti herbergja og alls
heimilisins og tilkynna alla flutn-
inga innanhUss og inn á heimilið
til skrifstofunnar skriflega.
Sömuleiðis vil ég leiðrétta það, að
ég „geng um herbergin til að lita
eftir hreinlæti og þrifum, fyrst og
fremst — en hjUkrunarkonur og
gangastUlkur hugsa um daglegt
eftirlit og umönnun fólksins á
vist-og hjUkrunardeildum, og gera
þaö svo vel sem tök eru á, og hef
ég enga löngun til að eigna mér
það, sem ég á ekki hvorki þvi við-
víkjandi eöa öðru. Ef til vill er
lika vissara að taka það fram, að
MagnUs Guðmundsson bryti sér
um eldhUs og borðstofu og okkar
samstarf er mjög gott.
Fleiri ranghermi og missagnir
nenni ég ekki að eltast við, þar
sem þær skipta minna máli og
halla ekki á neinn, nema þá sjálfa
mig.
Það var slæmt, herra Torfi
Halldórsson, að þU skyldir ekki
vera svo glöggur að leiðrétta
þessar missagnir um leið, — en
sleppa heldur þvi, sem þU sagðir
visvitandi ósatt, — eða fullyrða
það, sem þU getur ekki vitað skil
á; en segir einungis til að fá Utrás
fyrir þinn göfuga hugsanagang.
Og ég held, að það veiti ekki af að
óska þér GUÐS FRIÐAR.
Til allra á Hrafnistu sendi ég
beztu þakkir fyrir vinsemd og
alUðlegheit i minn garð, skilning
og stuðning i starfi.
DagrUn Kristiánsdóttir.