Alþýðublaðið - 27.01.1922, Page 1

Alþýðublaðið
i
GeílÖ át af AlþýÖnfioldmiuii
1922
Föstudaginn 27. jsmúar
22. tölublað
8(knr og játsknr.
Kosningarskrifstofa
Alþýðuflokksins
er opin daglega frá kl. 10 árdegis í Alþýðuhúsinu.
Skrifstofan yerður á morgun í Tempiarahúsínu.
Oft befi eg hugsað um hian
mikla mismun sem er á því, að
vera rikur og vera fátækur. Eg
var barn að aldri þegar eg fékk
fyrst að'kenna á þvf, hvað það
* er að vera fátækur og eiga ehg-
an að.
Foreldrar minir voru fátækir og
þar við bættist að eg var ekki
hjónabandsbarn, og var þvf ekki
boðinn velkominn í þennan heim,
að minsta kosti ekki af föður
míncna, sem ekkert vildi um mig
liugsa. En móðir mfn var dugleg,
en tnikla erfiðleika jók eg hetrmi,
þar sem eg var annað barnið
hennar og hún varð að vinna
fyrir okkur báðum að öllu leyti.
Fiestir bjuggust við aö hún færi
á sveitina. En ekkert var máður
minni þungbærara en að hugsa til
þess, og hún ákvað að hún skyldi
heldur lcggja á sig helmingi meiri
vinnu en hún hafði gert áður en
eg fæddíst, ef hún gæti með því
forðast sveitarstyrkinn. Og þetta
gerði hún. Oft vann hún bæði
dag og nótt. Ekki veitti af. Svona
gekk j,það í io ár, en þá var
móðir mfn orðln heilsulaus af of
miklu erfiðí, en engssn eyri hafði
liún þegið af sveit. Nú gat bún
komið mér fyrir á góðu heimili,
þar var eg sem léttadrengur.
Móðir mfn hélt samt áfram að
vinna af sama kappinu og áður,
þó heilsan væri á förum.
Þegar eg var 13 ára, dó móðir
mfn, Eg gleymi aldrei hvernig
hún var orðin áður en hún dó;
<hvflfk hrygðarmynd. Ekki varð
hún samt eldri en 38 ára, en vel
hefði mátt hugsa sér að bún væri
á sjötugsaldri, svo var vinnan
búict að ganga nærri henni.
Nú átti eg að fara að sjá um
mig sjátfur. Ekki var nú aldurinn
hár, !og jékki var eg stór eða
sterkur; nei, öðiu nær. En kjark
inn hafði cg erft frá móður minni,
og þar með óbeitina á þvf að
fara á sveitina. Eg herti mig að
vinna, svo mér yrði lofað að vera
þar sem eg var, og það fékk eg.
En ekki fékk eg kaup. Um það
hugsaðf eg nú ekki; þótti gott að
fá iöt og fæði, og þurfa ekki að
fara á sveitina.
Heimili þetta, sem eg var á,
var í sveit, og þar bjuggu tveir
dugnaðarbændur og vei efnaðir.
Eg var bjá þeim báðum til skift-
is. Mér leið heldur vel; eg var
álitinn duglegur eftir aidri
Þarna var eg þangað til eg var
orðinn 17 ára, en þá varð eg að
hrökklast þaðan, af þeim ástæðum
er nú skal greina.
Taugaveiki kom upp á heimiii
því, sem eg var á. Hdœilið var
strax sóttkvíað. Það lögðust marg
ir, en þeir sem uppi stóðu höfðu
mikið að gera, og einn af þeim
var eg. Oít mátti eg þá taka
saærri mér, en þegar veikin vtr
hjá liðin að mestu, og ailir komn-
ir á fætur (þrent hatði dáið), þá
fékk eg hana. En nú var álitið
ófært að hafa mig á heimilinu,
og til að losa það úr sóttkvínni,
þá var ákveðið að flytja oiig á
spítala. Eg var svo fluttur til
kaupstaðarins, en það er löng og
erfið leið; en eg komst samt lif-
andi á spftalann. En þetta ferða-
lag með mig mjög veikan og þar
að auki um hávetur varð til þess
að eg Iá þungt haldinn í 11 vik
ur. En eg átti ekki að deyja í
það skiítið, átti eftir að reyna
fleira af þessa heims ,gæðum“.
Eg komst á fætur ög rölti heitn
til inín og hafði meðferðis reikn-
ing upp á spítalaleguna, sem var
að upphæð 174 kr. 50 aur. Eg
lagði reikningtnn fyrir húsbændur
mína, en þeir neituðu að borga
hann, sögðu að sveitin yrði að
borga hann fyrir mig. Eg bað þá
eins vei og eg gat að borga fyrir
mig reikninginn, svo eg þyrfti
ekki að fara á sveitina og lofaði
þeim að eg skyldi vinna þetta af
mér. Eg hafði ekkert kaup fengið
fram að þessum tíma, og átti þvf
ekkert nema fötin sem mér höfðu
vevið gefin, en nú var eg orðinn
svo gamall, að eg bjóst við að
geta unnið fyrir einhverju kaupi.
En við þetta vzr ekki komandi.
Mér Ieið ekki vel þá; mér leið
jafnvel ver en þegar eg var sem
veikastur á spítalanum. Að hugsa
tii þess að fara nú á sveitina 17
ára gamaii. Mér datt móðir mfn
f hug, og eg fyltist alt í einu
bræði yfir þvf, hvað allir gætu
verið böivaðir við þá sem fátækir
væru, og eg bét því að eg skyldi
ekki fara á sveitina fyr en í fuila
hnefana og aliar bjargir væru
bannaðar. Mér fanst eg gera móð-
ur minni skömm með því. Á
næsta bæ bjó ríkur bóndi. Eg
heimsótti hann og sagði honum
ástæður mínar og bað hann að
hjálpa mér. Hann kvaðst skyldi
gera það, ef eg ynni hjá sér £
tvö ár kauplaust Eg játaði þvf,
og þar með var eg þá orðina laus
3-Iistinn er lisii yilþýðn|lokksins.