Vísir - 18.04.1973, Blaðsíða 10

10
Vísir. Miðvikudagur 18. april 1973.
DAGURINN KEMUR
Hátiöum kirkjunnar má likja
við engla, sem stiga niður frá
himni til jarðarinnar með boð-
skap frá Guði. Snautt væri lifið
án þeirra. Gleymum þvi ekki aö
þakka þær og fagna yfir gjöfum
þeirra.
Elzt af þessum hátiöum eru
páskarnir, frumhátiö kristninn-
ar. Aður en kristnin var til héldu
Gyðingar páska, og úr hebresku
er nafniö komið og þýðir eigin-
lega framhjáganga. Liggur
þeirri hátiö til grundvallar
lausn ísraelsmanna undan oki
Egypta. En orðið sjálft á rætur
að rekja til þess, er fárengillinn
fór um landiö,'grandaði frum-
burðum Egypta, en fór fram hjá
bústöðum Israelsmanna sjálfra
fyrir Guðs vernd. — Þó aö þetta
væri mikill og undursamlegur
atburður liggur annar stærri,
heimssögulegrar þýðingar aö
baki páskum kristinna manna.
Þá reis Jesús upp af sinni gröf, i
dýrð frá dauða. Það má segja að
þessi atburður hafi borgiö
kristindóminum.
An upprisunnar hefði tilveru
hans verið lokiö meö skelfingum
föstudagsins langa, þegar þeir,
sem stóðu Jesú næst, höfðu enga
von, og voru aumkunarverðast-
ir allra manna. Það er þvi ekki
aö ófyrirsynju, aö páskarnir
hafa veriö kallaöir sigurhátið,
og kristnir menn fagnað og
sungið frelsisljóð, við minning-
una um Jesúm upprisinn og
dýrölegan. Enn viljum vér taka
undir með skáidinu og syngja:
Sigurhátlð sæl og bliö
ljómar nú og gleði gefur,
Guðs son dauðann sigraö
hefur...
Nú berast fagnaðarorðin frá
þjóð til þjóðar, frá landi til
lands: Kristur er upprisinn.Það
er skammur spölur frá Golgata
til grafarinnar, þar sem Jesús
var lagður og reis upp. Og þa8
er skammur timi frá föstudeg-
inum langa til páskamorguns.
Og þó birtast oss þarna tveir
gjörólikir heimar. A föstudag-
inn langa er eins og makt
myrkursins sé algjör og hún
hrósi endanlegum sigri.
En páskamorgunninn rennur
upp, ljósið flæðir yfir, myrkrið
hefur lagt á flótta, broddur
dauðans er brotinn, lffiö lifir
fyrir Guðs kraft.
— Upprisa Jesú gaf læri-
sveinum hans nýjan dug og
kjark til þess að hefja sókn og
berjast fyrir Drottin sinn, i
heimi, sem var þeim fjandsam-
legur. Þeir vissu nú, að hann
lifði og barðist meö þeim. Upp-
risa hans var þeim sigurlagiö,
sem þeir gengu undir út i heim-
inn i baráttu við ill öfl. Hún var
vonin, sem lýsti þeim i hættum
og dauða. Eða öllu heldur vissa.
Þeir höföu fengið aö sjá Jesúm
upprisinn, jafnvel tala viö hann,
þreifa á honum. Fleiri vitna
þurfti ekki við. I eldmóöi
sannfæringarinnar héldu þeir
land úr landi og predikuðu um
Jesúm krossfestan og uppris-
inn. Þeir lögðu undir sig lönd,
borgir og þjóðir, þó að heiðnum
þjóðum væri predikun þeirra
ýmist hneyksli eða heimska, til
að byrja með.
Þó að eldmóður frumherj-
anna hafi dofnaö, er enn haldið
af staö sömu erinda. Krossinn,
upprisusigurinn, er boðaður
meöal heiðinna þjóöa. Enn
fjölgar þeim ár frá ári, er taka
undir sigursöng páskanna og
eignast hina lifandi von fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist.
Boðskapurinn um upprisu
Krists er kóróna fagnaðarerind-
isins, boðskapur um þann Guð,
sem Jesús opinberaði og þjón-
aði. Hann er Guð sköpunar og
lifs. Hann sigrar hið illa og
frelsar frá dauða. Ef vér nem-
um boðskapinn um upprisuna
burtu, hvar erum vér þá stödd
meö það, er Jesús kenndi oss
með oröum sinum og lifi? —
Þegar makt myrkranna var
mest og hún safnaöi sarnan
kröftum sinum til að brjóta á
bak aftur sendiboða Guðs, þá
opnaði guðlegur máttur gröfina,
er menn höfðu lagt hann i, og
andi hans birtist vantrúðum
sigri hrósandi. — Menn geta ei
grafiö Krist til lengdar, þvi að
með honum og málefni hans i
heiminum er Guðs eilifi máttur.
I hvert sinn, er svo virðist að
málefni hans hafi tapað, og
neikvæðu öflin séu að vinna tafl-
ið, þá ris lif hans aftur upp af
gröfinni, og vinnur nýjan sigur.
Það er trúin á þetta undur,
sem vér þurfum viö. Sú trú, sem
boöskapur upprisunnar vill
vekja I oss, er ekki aðeins trú á
undursamlegan atburð endur
fyrir löngu, heldur trú á Guð
sannleikans, réttlætisins og.
kærleikans, sem kom fram i lifi
Jesú og reisti hann upp frá
dauða og gröf, er makt
myrkursins var mest.
Boðskapur kristindómsins
hefur ekki aö ófyrirsynju verið
kallaöur evangelium, sem er út-
lagt fagnaðarboðskapur. Einn
snarasti þáttur hans er sá, að
maðurinn lifi þótt hann deyi.
Þetta er fyrirheitið dýrlega, er
byggir á oröum Jesú, sem vér
könnumst öll við, og hefur verið
ótæmandi fagnaðarlind kristn-
um mönnum öld af öld. ,,Ég lifi
og þér munuð lifa”. Ég er
upprisan og lifið, sá sem trúir á
mig mun lifa þótt hann deyi.
Enginn veit, hve mikla birtu
og fögnuð þessi orð og fyrirheit
hafa fært mönnunum. Skilningi
manna er það ofvaxið, aö sá,
sem dáinn er skuli lifa iklæddur
nýjum likama i öðrum heimi.
Hér þarf trúna til.
t þessu sambandi kemur mér
i hug saga um einn mesta
visindamann heimsins, sem var
um leið innilega trúaður,
kristinn maður. — Til eðlis-
fræðingsins mikla, Isaks Newt-
ons, kom einu sinni efagjarn
maöur og spurði hann:
„Hvernig má það ske, að duft
dáins manns, sem jafnvel veður
og vindar hafa dreift, skuli i
upprisunni safnast saman i
nýjan bústað fyrir sálina?”
Eðlisfræðingurinn þagði um
stund, hræröi saman svarfögn-
um og mold og spuröi siöan:
,,Hver getur safnaö saman
þessum örsmáu járnögnum?”
Sá, er spurður var, gat engu
svarað. Þá tók eðlisfræðingur-
inn sjálfur segul, hélt honum yf-
ir blöndunni, og allar járnagn-
irnar runnu saman. Með alvar-
legri röddu sagði þá gamli
meistarinn: „Mundi ekki sá,
sem gæddi dautt járnið þessum
krafti, megna það sem meira
er, þegar vorar ódauðlegu sálir
eitt sinn skulu iklæðast dýröar-
likama?”
Skyldi þvi ekki þannig fariö,
þegar um þýðingu upprisu
Krists fyrir oss og lif vort er aö
ræða, að vér nemum staðar viö
þá staðreynd, að vér eigum eitt
sinn að deyja, og aö upprisa
hans veitir oss vonum þaö, að
Guð muni vekja oss upp til nýs
lifs. Upprisa Jesú gefur oss
sjálfum lifandi von i dauðan-
um, lifandi von fyrir ástvini
vora, sem dauðinn tekur frá oss j
Fyrir hana er oss veitt hugrekki
og móöur til að horfa fram og
eygja vitt land og fagurt.
En þetta er ekki hið eina gildi,
Páskahugvekja
eftir sr. Sigurjón
Guðjónsson fyrrv.
prófast í Saurbœ
sem upprisan hefur fyrir oss, þó
að það sé sjálfsagt mest. Fyrir
postula og frumherja kristin-
dómsins hafði hún tilgang og
þýðingu einnig fyrir lifið hér.
Hún var grundvöllur að nýju og
betra lifi hér i timanum, benti
manninum til nánara samfélags
við Guð og aukinnar þjónustu
við vilja hans. — Að þeirra dómi
átti hún aö verða hverjum
kristnum manni hvöt til þess aö
deyja frá þvi gamla og fánýta
og risa upp til nýs og fyllra lifs,
meðan hann væri enn hér á veg-
inum, á leiðinni yfir brúna. --
I sjálfu sér er hver morgunn
páskamorgunn og ber mynd
upprisunnar i sér. Svefninn er
bróðir dauðans. Þegar vér
vöknum endurnærð og orku-
hlaðin af svefni vorum, þá er
það smækkuö mynd af þvi er
vér vöknum upp af svefni dauð-
ans á páskamorgninum mikla.
Aö risa upp af svefni er skylt þvi
að risa upp frá dauðum.
Timinn steöjar áfram. Jafn-
vel lengsti dagur liöur að kvöldi,
og ævidagurinn rennur á enda.
En „sjá ljós er þar yfir er lagður
var nár!” Dauði, gröf og nótt
eiga ekki siöasta oröiö. — Á leg-
steini einum sá ég þessa fögru
áletrun: Dagurinn kemur.Dagur
eilifs lifs skal eitt sinn renna upp
yfir oss, upprisunnar bjarti vor-
morgunn mun ljóma. Og vér
sem höfum hvilt i gröfinni, sem
oss stóð eitt sinn geigur af, eig-
um að ganga móti ljósinu, við
Höfundur páskahugvekj-
unnar á Kirkjusiöu Vísis I ár
er sr. Sigurjón Guöjónsson
fyrrum prófastur aö Saurbæ á
Hvalfjarðarströnd. Hann er
Rangæingur aö ætt f. 16.9.
1901, iauk stúdentsprófi 1925
og varö kandidat i guöfræöi 4
árum siöar og gekk I þjónustu
kirkjunnar er hann vigðist aö-
stoðarprestur sr. Einars Thor-
lacius I Saurbæ 14. júni 1931.
Þar var hann prestur I 35 ár,
þar af prófastur Borgfiröinga I
20 ár.
Eins og sjá má i prestatali
o.v. hefur sr. Sigurjón haft
æriö aö starfa á sviöi menn-
ingar.og féiagsmáia bæöi inn-
an kirkju og utan. Yröi þaö of
langt mál aö rekja öll þau
störf I nefndum, ráöum og
félagastjórnum, sem hann
hefur innt af hendi, og sýna
bezt hve mikils trausts og
trúnaöar sr. Sigurjón hefur
notiö meöal samtiöarmanna
sinna.
A bókmenntasviöinu er sr.
Sigurjón kunnastur fyrir
sálma sina. En sex sálmar eru
eftir hann I nýju sálmabók-
inni.
Kona sr. Sigurjóns er Guö-
rún Þórarinsdóttir listmálara
I Rvik., Þoriákssonar.
kall hans, sem er upprisan og
lifið. — Engill hans hefur velt
frá steininum sem er tákn sorg-
ar og dauða. Staöreynd lifsins
blasir við i mynd engilsins, er
segir: Óttizt eigi. Leiðin er opin,
Steininum er velt frá, hann fær
engu lokað.
Sorgarleikur föstudagsins
langa og gleðiboðskapur páskp-
morgunsins haldast i hendur.
Dauði Jesú felur i sér upprisu
hans. An kraftar Guðs, er varð
opinber i henni, hefði kristin-
dómurinn verið stöðvaður.
— Hannlifir —hann lifir, sem
lagður var nár. — Þetta er
sigurlagiö, fagnaðarsöngurinn,
er vér syngjum á páskunum.
Það er sigurlagiö, er fylgir oss
út yfir gröf og dauða. Og ekkert
er þessu meira og dýrlegra
mannlegri þrá, er haldin er af
lifsvilja og von um fyllingu
æðstu drauma sinna og vona, er
náðu svo litt að rætast i þessum
ófullkomna og forgengilega
heimi.
Fyrir fárum öldum vissi eng-
inn, hvað var öðrum megin við
suðurodda Afriku. Allir sjófar-
enduróttuðusthann. Þar virtust
ávallt æða miklir stormar og
mörg skip fórust viö sker hans
og brimgarða. Hann var lika
kallaöur Stormahöfði. En um
1500 sigldi frægur landkönnuöur
fram hjá höföanum og flutti
þær fréttir, að handan hans væri
mikið, kyrrt haf — sjóleiðin til
Indlands fögru stranda. Nafninu
var breytt, og höfðinn kallaður
Góðrar-vonar-höföi.
Aður en Kristur reis upp frá
dauðum, haföi dauðinn verið
Stormahöfði, þar sem vonir
mannanna bar á sker óg þær
tortimdust. Enginn vissi hvað
bjó aö baki. Og nú, I ljósi pásk-
anna, hefur dauðinn orðið
„góðrar-vonar-höföi” fyrir alla
þá, sem trúa á Krist. Bak við
dauöans dyr eygir hver kristinn
maður friðarhöfn, blámóöu eða
ljóma vafða.
Ósýnilegum, eilifum Guöi séu
þakkir, sem gefur oss sigurinn
fyrir Drottin vorn Jesúm
Krist.
Á hann i trúnni horfi ég,
og himneskt ljós i myrkri skin,
meö honum geng ég grafarveg
sem götu lifsins heim til þin.