Alþýðublaðið - 27.01.1922, Qupperneq 6

6
A L ÞJÝ‘Ð 'UjB[L A Ð IÐ.
Alþýðuflokksfundur
veröur i Bárunni í Irvöld 27. þessa raánaðar kl. 7'/z síðdegis.
Umræðuefni: Jíæjarstjórnarkosningin. — Margir ræðumenn.
lokks stjórnin.
Kosningarskriistofa
Aiþýðuflokksins
vorður á morgun í Qoodtomplarahúsinu.
RT Opin aliaii daginn *^MI
Kjósið B-listann!
hefir verið, að einn franibjóð-
andinn á anðvaldslistanum kunni
ekki að skrifa nafnið sitt. Hann
kemst vel fram úr því að skrifa
það þó hann geri það ekki vel.
Jakoti ekki aireg falliun frá!
það var sagl að Jakob Möller
gæti ekki ritað neitt í Vísi sök-
um heilsuleysis. Blaðið í gær
ber þó merki þess að Jakob
hafi sjálfur rilað nokkuð afþví.
Pað ei nefnilega all, sem þar
stendur uin kosninguna ósatt,
nema það, að hún eigi að fara
fram á Iaugardaginn. Mikið var
að hann skyldi geta haft það
rétt!
Tímarnir breytast. Við kosn-
ingarnar í fyrra réðisl Björn
Olafsson með ofsa á Jón þor-
láksson á fundum; las tekstan
um hann upp af blaði. Peir
Voru ekki vinir þá. Nú styður
Jón Þorláksson Björn og segir
að hann sé »góður« þó liann
sé ekki eins góður og Klemens.
Bravó!
Spegilliiin. í Vísi í gær ritar
Jakob Möller um »ábyrgðar-
tilfinningarsnauða skrafskúma
sem vitanlega ætla sér fyrst og
fremsl að nota alþj7ðuna sem
lyftistöng fyrir sjálfa sig og fita
sig á óverðskutduðu trausti
hennar«.
það er haldið að Jakob hafi
setið fyrir framan spegil, þegar
hann skrifaði þetta.
Mínervniandi er fresiað til
mánudagskvölds. Þá verður em-
bættisinannakosning.
Eldnr kviknaði um hádegi
í dag í húsi á Urðarstíg. Kvikn-
aði út frá prímusi og skemdist
húsið nokkuð innan; brunaliðið
var kallað.
Öllu var umturnað í klefanum. Föt voru um alt gólfið
tíg jafnvel rúmfötin voru víðsvegar um klefann.
„Það er sýnilega einhverjum annara um eignir okkar
en okkur,“ sagði Clayton. „Svei mér, ef eg veit, eftir
hverju þéir hafa verið að leita. Við skulum gá að því,
Alice, hvað vantar."
Nákvæm rannsökn leiddi í Ijós, að ekkert vantaði,
nema skammbyssur Claytons og ddlítið af skotfærum,
sem hann hafði haft með sér.
„Þetta var það eina, sern eg hefði viljað, að þeir
létu okkur eftir," mælti Clayton, „og sú staðreynd, að
þeir eingöngu hafa leitað að þeimj er hið óheillavæu-
legasta ’af öllu þvf, sem dregið hefir úr okkur kjarkinn
síðan við komum út f þennan dall.“
„Hvað eigum við að gera, John?“ spurði kona hans
„Eg skal ekki eggja þig á að fara aftur til skipstjórans
því eg vil ekki, að þú sért smánaður meira. Ef til vill
björgum við okkur bezt með því, að halda okkur al-
veg utan við það sem skeður.
Ef yfirmennirnir geta bælt niður uppreist, höfum við
ekkert að óttast, en ef uppreistármenn bera sigur úr
bítum, liggur okkar eina von í því, að hafa ekki hyndr-
að þá, eða barist gegn þeim."
„Þú hefir rétt fyrir þér, Alice. Við höldum okkur á
miðjurn veginum." ■
Þegar þau nú fóru að lagfæra til í klefa sínum, tóku
þau alt í einu eftir pappfrsmiða, sem stóð út undan
hurðinni. Þegar Clayton beygði sig niður lil að taka
upp miðann, varð hann ekki Iftið hissa, að sjá hann
færast inn um rifuna til sín. Nú vissi hann, að einhver
var fyrir utan, sein ítti honum inn.
Hann flýtti sér hljóðlega að hurðinni, en þegar hann
tók uni hurðarhúninn, |til að opna dyrnar, studdi kona
hans hendinni á handlegg hans.
„Nei, John," hvíslaði hún. „Þeir kæra sig ekki um að
sjást, svo við skulum láta þá vera. Gleymdú ekki, að
við förum meðalvéginn.“
Clayton brosti, og lét hendina sfga. Þau biðu þannig
unz'miðinn var kominn inn utn rifuna og lá á gólfinu
fyrir framan þau. Þá beygði Clayton sig, og tók hann
upp. Hann var úr umbúðapappfr, brotinn í ferhyrning.
A honum stóð krassað með því nær ólæsilegri skrift og
skakt stafað, að Clayton skyldi gæta þess vandlega
að grípa ekki inn í það, sem fram kynni að fara á
skipinu, hann skyldi eklci minnast á hvarf skammbyss-
anna eða það, sem sjómaðurinn sagði við hann — það
gæti kostað þau hjónin Iffið.
„Eg býst við þvf að við höldum okkur í skefjum,"
sagði Clayton og brosti beysklega., „Við getum ekkert
annað gert, en setið kyr og beðið þess, sem fyrir kaiin
að koma."
II. KAFLi.
Ein síiis lids.
Þau þurítu heldur ekki að bíða lengi, því morguninn
eftir, þegar Clayton var að ganga um afturþiljurnar,
eins og liann var vanur fyrir morgunverð, kvað við
skot, og svo hvert af öðru.
Hann skelfdist mjög við þá sjón, er mætti augurn
hans. Allir hásetarnir á Fuwajda, með Svarta Miliael
f broddi fylkingar, réðust gegn yfirmönnum skipsins.
Við fyrstu skothrlð yfirmannanna leituðu háselarnir
sér skjóls og frá felustöðum sfnum svöruðu þeir skotum
hinna fimm manna, sem stjórn hötðu á skipinu.
’J'veir höfðu fallið fyrir skammbyssu skipstjórans. Þeir
áu þar sem þeir féllu, milli þeirra sem börðust.
Ait í einu skall fyrsti stýrimaður á grúfu, og með