Tíminn - 27.10.1966, Blaðsíða 8

FIMMTUDAGUR 27. október 1966
Þótt fjarlægðir séu raunverulega úr sögunni á atómöld, virðist oft sem póstsamgöngur hjakki enn
í einhverju fomaldarfaii, þó einkum og sér í lagi ef Austurlönd eru annars vegar. Þetta kemur
sér oft illa fyrir blöðin — og nú hefur pósturinn leikið okkur grátt hér á Tímanum. Eins og áður
hefur komið fram hér í blaðinu fór Guðrún Egilson, blaðakona Tímans, með rússneska skemmti-
ferðaskipinu Balti'ka í hina frægu för til Miðjarðar- og Svartahafslanda. Fyrsta grein hennar úr
förinni birtist fyrir nokkru í blaðinu, þar sem sagt var frá fyrstu dögunum um borð, hinu glaða
lífi í danssölum skipsins, þegar vínbirgðir þrutu, og skipsverzlanir tæmdust. Og í gær fengum
við nýtt bréf frá Guðrúnu, sem hún merkir sem fjórðu grein — sem sagt, greinar hennar nr.
2 og 3 hafa enn ekki skilað sér hingað á ritstjórnarskrifstofurnar, en verða birtar strax og þær
koma. í dag skrifar Guðrún um Beirut, Damiaskus og Jerúsalem.
VIN I EYÐIMÖRKINNI
Haíandi séð þá eymd og
ómenningu, er ríkir í Araba-
löndunum, Alsír og Egypta-
landi kemur okkur Líbanon fyr
ir ^jónir sem sannlkallað vel-
ferðarríki, vin í eyðimörkinni.
Að vísu er viðdvöl okkar hér
fremur stutt, og á þeim tveim
dögum, sem Baltika liggur við
höfn í Beirut, er ætlunin að
gera víðreist, bregða sér inn
fyrir landamæri Sýrlands og
líta þar hina eldfomu borg
Damaskus, og einnig á að halda
flugleiðis til Jórdaníu, þar sem
okkur gefst kostur ,á að sjá
fæðingarborg Krists og þann
hluta Jerusalemsborgar, er
Jórdaníumegin liggur. í Líban
on iþessu forna ríki Pöníkanna
við botn Miðjarðarhafsins, búa
nú kristnir menn og Múha.mm
eðstrúar í sátt og samlyndj,
höfuðborgin Beirut er eins og
smækkuð mynd af Paris, á
hverju götuhorni eru lijöir og
sjanmerandi veitingastaðir, og
hvarvetna gefur að líta stór-
glæsilegar verzlanir þar sem
GREIN
FRÁ
BALTIKA
allt milli himins og jaröar er,
á boðstólum. Á götunum er ið
andi líf allan sólarhringinn,
betlarar sjást engir, og fremur ,
lítið er um hvimleiða prangara.
Maður sér þarna fólk af öllum
litarháttum, allir virðast eiga
það sammerkt að vilja njóta
lífsins svo vel sem auðið er.
Ferðamannastraumurrnn hing-
að er alveg gífurlegur, fólk frá
öllum heimshornum sækir til
þessarar glaðværu borgar, út-
flutningur landsins nemur ein
ungis V\ af innflutningnum, en
mismunurinn bætist mikið til
upp með þeim tekjum er íbú
arnir hafa af ferðamönnum.
Það er líka fjölmargt mark-
vert að sjá hér í Iubanon, en
hér hafa varðveitzt minjat frá
tímum Fönikíumanna, Alex-
anders mikla, Rómverja, Araba
og krossfaranna, er fóni um
þessar slóðir með báli og
brandi á leið sinni til lands
ins helga.
í býtið 9. okt. leggjum við
sem sagt upp í snögga ferð til
Sýrlands. Við ökum undur-
fagra leið upp á Libanonsfjall
garðinn, sem gnæfir yfir Beir
ut, því næst förum við yfir há
lendið, þar sem skiptast á gróð
urlaus svæði og blómlegar
byggðir, þetta er svo hátt yfir
sjávarmáli, að hér festir snjóa
á vetruim. Eftir tveggja klukku
stunda akstur komum við til
Baalbek, borgarinnar, þar sem
hinir fornu Föníkar tignuðu
guð sinn Baal, en við hann
munu biblíufróðir kannast. í
þessari helgu borg Föníka létu
Rómverjar á sínum tíma reisa
mikil og voldug hof til dýrðar
sínum eigin guðum, Júpíter,
Venus og Bakkusi, og enn
standa þessi mannvirki, enda
þótt tímans tönn, jarðskjálftar
og spellvirkjar hafi unnið mjög
á þeim, leiðsöguimaðurinn okk
ar staðhæfir, að þetta séu feg
urstu og glæsilegustu hof, sem
Rómverjar hafi nokkru sinni
látið reisa, 'og er við höfum
skoðað þennan forna helgidóm,
svo vel,. sem okkar naumi tími
leyfir, höfixm við ekki ástæðu
til að véfengja þessi orð. Að
vísu hefur allt lauslegt löngu
verið héðan fjarlægt, og hofin
bera þess merki að bafa á sín
um tíma verið notuð sem varn
arvirki, en byggingarstillinn og
ýmsar veggskreytingar hafa
varðveitzt tii þessa dag.s og
bera þær listhneigð Rómverja
og Föníka óræk vitni. Við
börn 20. aldarinnar erum ger-
samlega dolfallin yfir þeirri
snilld og verklagni, sem vélar
lausir verkamennirnir aftur í
grárri fomeskju hafa haft til
að bera.
Skuggaleg borg og sóðaleg.
Við höfum talið víst, að Dam
askus væri litskrúðug Austur
landaborg, sem bæri fjölmórg
merki um foma frægð og
reisn. Að vísu er ekki hægt að
mynda sér fullnaðarskoðun um
ðorgina, eftir að hafa dvalizt
þar í þrjár klukkustundir ein-
göngu, en við sjáum þó nægi
lega mikið til að gera okkur
grein fyrir að ástandið er
slæmt, sýnu verra en í Oran,
og er þá nokkuð mikið sagt.
SóðaskapuTÍnn er yfirgengileg
ur, göturnar þröngar og drauga
legar og þama er sami óþefur
inn og í Oran og Kairó, það er
varla hægt að anda með nefinu.
Fólksmergðin er mjög mikil,
og það er áberandi, hvað allir
eru illa klæddir. og sóðalegir,
betlarar híma á hverju götu-
horni ,agnarlitlir krakkar, elta
okkur á röndum og vilja selja
okkur alls kyns glingur fyrir
dollar, skuggalegir náungar
mæna á okkur dulúðugu augna
ráði ,svo að ósjálfrátt grípur
maður þéttingsfast um peninga
veskið. í Damaskus sjáum við
fáar menjar um fornn frægðnr
daga borgarinnar. Það er rcynd
ar farið með okkur inn í eina
af fjölmöreum moskum borgar
innar, og áður en við fáum a'ð
ganga inn í helgidóminn erum
við færð í svartar hempur og
þurfum að dra-ga skóna af
fótum okkar. Moskán er fallegt
mannvirki, því verður ekki
neitað, og hún er greinilega
griðarstaður tötralýðs og ungra
námsmanna, sem þangað leita
með bækur sínar. Það er faiið
með okkur inn á dæmigerðan
Austurlandabasar, þar sem öllu
ægir saman, matvörum, álna-
vöxu og jafnvel varahlutum.
Verzlanimar þarna skipta
hundruðum, verzlunarsvæðið
er allt yfirbyggt, og loftið
þarna inni er óskaplega þungt
einhvers konar sambland af
svitalykt, rotnunarþef og matar
lykt. Þarna inni eru fjölmargir
veitinigastaðir, bakari, kjöt-
verzlun og fleira, og afgreiðslu
mennimir taka á vörunum ber
um höndum, sem án undantekn
ingar eru sótsvartar af ólhrein
indum. Svona eru sem sagt
verzlunarhættirnir \ höfuðborg
Sýrlands, hrædd er ég um,
að heilbrigðiseftirlitsmennimir
heima myndu fá aðsvjf, ef þeir
sæu útbúnaðinn. En inni á
milli leynast mjög skemmtileg
ar veTzlanir, sem hafa á boð
stólum hræódýran listvaming
og fleira. Fjölmargar konurnar
láta það eftir sér að kaupa dyr
indis alsilki í luóla, en því mið
ur verður ekki hægt að sauma
úr því fyrr-eji heim kemur. Við
erum dauðhrædd um að týna
hvert öðru á þessum skugga
lega bazar, því að þarna er
mjög mikið af ranghölum, sem
liggja svo að segja til allra
átta, endalausir að því er virð
ist. Óenskumælandi manneskja
væri áreiðanlega ekki öfunds
verð af því að verða
strandaglópur þarna í Damask
us, þar sem allt úir og grúir
af óþjóðalýð. Farþegarnir eru
vendilega taldir, þegar upp i
bílana er komið og til allrar
hamingju hafa þeir allir síi'að
sér. Almyrkvað er orðið, þeg
ar við komum til Beirut á nv,
og enda þótt flestir séu orðnir
þreyttir og slæptir eftir dag-
inn, em þeir þó ófáir, sem
snara sér í sparifötin strax og
komið er um borð, og bregða
sér út á lífið í þessari glað-
væru borg við Miðjarðarhafið.
Allt er eins og á biblíumynd-
um.
Flestir, sem alizt hafa upp
í kristinni trú, ala þá ósk í
brjósti að fá einhvern tíma
augum að líta landið þar sem
Jesús Kristur lifði og starfaði.
Svo sem alkunna er, byggja
ísraelsmenn nú elcki nema,
hluta þess lands, hinn tilheyrir
Jórdaníu, en þar er einmitt
borgin Betlehem og stór hluti
Jerúsalem, og þangað er för-
inni heitið í dag. Á fjórða
hundrað farþeganna hafa látið
skrá sig til þessarar ferðar,
skiptast þeir í 6 hópa og fær
hver um sig 6-7 klukkustund-
um yfir að ráða, nema sá, er
síðast fer, hann gistir þarna
um nóttina. Liðlegar klukku
stundar flug er milli Beirut og
Jerúsalem, og er við komum
til hinnar fyrirheitnu borgar,
er tekið á móti okkur með
kostum og kynjum, þarna eru
meira að segja mættir ljós-
myndarar, sem heimta að fá að
Götumynd frá gamla borgarhlutanum í Jerúsalem.
TÍMINN