Vísir - 18.11.1975, Blaðsíða 4
4
Þriöjudagur 18. nóvember 1975 VISIR
/ LONDONBORG
TEXTI OG LJÓSM ÓU TYNES
,,Only one quid luv”.....götusalarnir eru háværir og ákveönir að venju.
London var byr juð að
fá á sig jólasvip i
siðustu viku. Risa-
búðirnar skrýddust
jólatrjám utan dyra og
ljósadýrðin fór vaxandi
með hverjum degi.
Innan dyra var tekið á
móti manni með
„Jingle Bells.”
Það mátti samt sjá
nokkrar „sumarleifar”
á götum borgarinnar.
Eins eða tveggja
manna sirkusar tróðu
upp á Piccadilly, og
þótt laufin væru fölnuð
var samt meirihluti
þeirra ennþá hangandi
á trjánum.
Ekkert þorskastríð
Fátt er fjær hugum höfuö-
borgarbúanna en „lifshags-
munamál þjóöarinnar allrar”
eins og islenskir stjórnmála-
menn segja nú i annarri hverri
setningu, jafnvel þótt þeir tali
upp úr svefni.
Þeir i London láta sér i léttu
rúmi liggja hvort islendingar
færa landhelgina út i 200 milur
eöa ekki, Þaö er miklu alvar-
legra mál hjá þeim aö fargjöld
með neöanjaröarlestunum
hækkuðu þannig aö minnsta far-
gjald er nú tiu pennl.
Vinsamlegir
Auðvitaö fer enginn is-
lendingar á „pöbb” án þess að
ræða við þarlenda um lifshags-
munamálið og reka áróður fyrir
fósturjöröina. Sjálfsagt yrðu
viðbrögöin önnur i Grimsby eða
Hull, en i London tóku menn
fremur vinsamlega undir slikan
áróður.
Mik Magnússon, sá ágæti fjöl-
miðlamaður, á liklega sinn þátt
i þvi. Það er þó nokkuð hóað i
hánn til að gefa sérfræðingsálit
á þessu máli og hann er mjög
afdráttarlaus. Ég heyrði tvisvar
i hönum þessa viku sem ég var
úti og það er leitun að betri mál-
svara fyrir ísland.
Vilja friðsamlega lausn
Olhúsaviðmælendurnir virt-
ust allir hafa heyrt að afkoma
islendinga byggðist eingöngu á
sjávarútvegi og að sú afkoma
væri nú i mikilli hættu. Þeir
voru þvi sammála um rétt is-
lendinga til að verja hana.
Hinsvegar töldu þeir, og
kannski eðlilega, að finna þyrfti
slika lausn á málinu að landar
þeirra sem draga fram lif sitt á
fiskveiðum sætu ekki eftir
bjargarlausir. Allir vildu frið-
samlega lausn á málinu.
Skima við
sjóndeildarhringinn
Það getur orðið okkur is-
lendingum til góðs að þótt
Harold Wilson, forsætis-
ráðherra, boðaði erfiðan vetur
var hann fjallhress að öðru
leyti. Hann er þegar farinn aö
finna ylinn af Norðursjávar-oli-
unni og sagði i þingræðu að það
væri farið að birta úti við sjón-
deildarhringinn.
Hann spáði þvi að Bretland
myndi á næstu árum ná fyrri
áhrifum iheimsmálum. Það var
gerður góður rómur að máli
hans og þingmenn stjórnarand-
stöðunnar stilltu sig jafnvel um
að baula á hann, eins og þó er
viðtekin venja á þessari viröu-
legu samkundu.
Þjófafaraldur
Eitt af þeim málum, sem
mikla athygli vöktu i landinu,
var skoðanakönnun, sem sýndi
óhugnanlega aukningu afbrota
meðal skólabarna. Niu af hverj-
um tiu piltum i barnaskólum i
borgum landsins virðast hafa
gerst sekir um einhvers konar
afbrot. Aðallega eru þetta smá-
þjófnaðir sem piltarnir stunda.
Ennþá. Borgarbúar hafa eðli-
lega miklar áhyggjur af þvi
hvað gerist þegar þeir vaxa ur
grasi.
....og sprengjufaraldur
Þá lita þeir ekki siður alvar-
legum augum á sprengju-
tilræðin sem eru orðin nær dag-
legt brauð. Lögreglan gerir sitt
besta til að ná til manna með
aðvaranir I fjölmiðlum og með
dreifimiðum, en hún á við erfitt
vandamál að striða.
Það striðir mjög gegn eðli
Breta að leggja höft á eða
hnýsast um annarra manna
einkamál. Þrátt fyrir stöðuga
beiðni lögreglunnar er þvi mjög
lítið um að leitað sé i handtösk-
um eða litið eftir bögglum fólks
sem kemur inn i veitingahús eða
i verslanir.
Ég gekk inn i aðra hverja
stórverslun við Oxford stræti án
þess að sjá þar nokkur merki
um öryggisvörslu. Það var alla-
vega enginn þar til að kikja I
handtöskur viðskiptavinanna.
„Christmas At Austin Reed” segir á skiltinu og þar voru menn að setja upp jólatré. Þaö voru lika
komnar jóiaaugiýsingar utan á tveggja hæða Lundúnastrætóana.
Landakot
Jafnvel svona sundurlaust
rabb um nokkra daga i London
væri ófullkomið ef ekki væri
minnst á Regent Palace hótelið,
eða Landakot eins og það er
stundum kallað. Þar fara enda
um fleiri landar en flesta staði
aðra i London i Englandi.
Þegar ég kom þar fyrst fyrir
einum tiu árum var þetta þó
nokkuð virðulegt og rólegt enskt
hótel. Nú virðist rikja þar mjög
svo óenskt stjórnleysi. Það var
t.d. ekki fyrr en i þriðju tilraun
sem ég fékk herbergi sem
enginn annar var i fyrir. Og
sjálfur vaknaði ég einn
morguninn við að uppábúin frú
með ferðatösku I hendinni stóð
dyrunum og horfði á mig
steinhissa.
Ég veit ekki hve margir komu
meðan ég var fjarverandi. En
ég yfirgaf ekki svo hótelið að
myndavélin og aðrir verðmætir
hlutir væru læstir inni i peninga-
skáp hótelsins. Það var reyndar
engu stolið af þvi sem eftir var
skilið, en mér leist samt ekkert
á hvað þeir afhentu lyklana
frjálslega.
En það er svo skelfing
viðkunnanlegt að labba sér
beint út á Piccadilly þegar
maður fer út á morgnana að ég
fyrirgaf þeim herbergjarápið.
Ég er þó ekki viss um að ég
hefði gert það hefði einhver
hinna óboðnu gesta tekið með
sér ferðatöskuna mina. -ÖT
ARegent Palace er nú hálfgert stjórnleysi....
en það er notalegt aö ganga þaðan beint út á Piccadilly.