Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1926, Blaðsíða 2

2
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS.
21. febrúar ’26.
MANIFEST. FARMSKIRTEINI.
UPPRUNASKÍRTEINI.
Fjttlritunarpappír (duplicator) í folio otr 4 to Þerri>
pappír, skorinn uiðnr Akcypis, eftir ''■sknni Karton,
limpappír, kápupappír, prentpappír, skrifpapp-
ír, ritvjelapappir, alt í cuörgnm liturn. Nafnspjöld,
ýmsar stfrrðir Umslög, stórtúrval. Faktúru- us reikn«
ingseyðublöð, þverstrikuð og óþverstrikuð
selur ISAFOLDARPRENTSRIIDJA H.F. - SIMI 48.
borgarahjón, prýðilega til fara,
en ákaflega heimsk. Maðurinn er
eins og göltur, konan eins og
gvlta. Nú tekur borgarinn minn
að tala. Hann romsar upp úr
sjer alt, sem hann hefir lesið í
blöðunum síðan í morgun, og gef-
ur vitanlega skýringar á flóknum
atriðuni í pólitíkinni, og samein-
ar allg borðnautana kringum tal-
anda sinn. Stúlknrnar eru fullar
af undrun og virðingu og hneigja
höfuðin til samþykkis. Maðurinn
og konan tútna út af áhuga og
eftirtekt, ög því lengur sem- hann
talar, því útblásnari verða þau,
og því kringlóttari Arerða á þeim
augun. Það er enginn vafi á því,
að þau fljúga eins og grasknettir
upp í rjáfur þegar minst varir,
og meðan jeg er að brjóta heil-
ann um, hvernig eigi að fara ao
fíra þau niðiir aftur, þá býður
borgarinn mjer Turmae-vindling
af ljettara tæi, sem jeg neyðist
til að reykja með þökkum, til að
styggja ekki selskapið. Loks.kem-
ur eldspýtnasali haltrandi að borði
okkar, einn af þessum fótarvana
og skítugu dánumönnum, sem
börðust fyrir konung sinn, föður-
landið_ og frelsið árin 1914—18.
Hann finnur sig knúðan til að
selja okkur eldspýtur. Stúlkurnar
hneppa að sjer kápuUum af fyrir-
litningu. Maðurinn og konan
verða alt 'v einu að jarðneskum
verum og gretta sig. Borgarinn
fer með miklum virðuleik niður
í budduna sína og tekur upp 5
centímes, sem hann rjettir eld-
spýtnamanninum. Eldspýtnamaður
inn horfir á smápeninginn í lófa
sínum alveg hissa, eins og hann
sje" ekki enn búinn að átta sig á
hvað flronungurinn þýðir, föður-
landið og frelsið. T.oks kemur
hann til mín. Jú, herra minn, þjer
komið alveg eins og kallaður!
því mig vantar einmitt ekki nokk
urn skapaðan hlut milli himins
og jarðar, nema eldspýtur.
• n.
Ferðalög eru eitt hið tilbreyt-
ingalausasta, sem jeg þekki. Allar
borgir eru eins, allar járnbrautir
eins, öll gistihús eins, og fólk er
altuf hið sama á tilsvarandi stöð-
um: í dag á jeg erindi til Aver-
bode og afræð að taka mjer far-
miða á þriðja farrými í tilbreyt,-
ingarskyni. Jeg hefi ekki komið
á þriðja farrými sfðan haustið
1923 að jog fór frá Bordeaux til
'Parísar eitt sinn að nætnrlagi.
Andspænis mjer sat maðm. *em
‘borðaðj fúlasta Rocquefert-ort al!a
liðlanga nóttina, eins og hann
Aræri leigður til þess. Við hlið
hans sat kona með tvíbura sitt
á hvoru brjósti. Rollingarnir
grenjuðu alla nóttina. Við hlið
mjer sat kerling með sorphænu í
kistli. Þegar leið á nóttina varð
. mjög heitt í klefanum og um
óttubil heyrðist brothljóð í kistl-
inum. En undir hænunni höfðu
óvart legið 20 egg. Klukkan fjög-
ur voru allir ungarnir skriðnir
úr eggjum. f aftureldingu rjeðu
hænsnin lögum og lofum í klef-
anum, tuttugu og eitt talsins. Jeg
hjet því við skegg spámannsins
að fara aldrei framar á þriðja
farrými og hefi haldið þetta síð-
an. í dag brýt jeg heit mitt til
þess að gera mjer eitthvað til
dægrastyttingar. Nú er að segja
söguna af því.
Jeg stíg inn í klefaholu, sem er
full af verkamönnum, og fæ strax
samviskubit yfir þeirri ókurteisi
að hafa boðið sjálfum mjer hing-
að inn. Jeg hneppi frakkanum
mínum upp í háls og sest við
gluggann í fússi. Nict rooken og
nict spuwen, stendur skrifað með
svörtu, en það útlegst: ekki
rejrkja og ekki skyrpa. En allir
verkamennirnir eru með óþverra-
ATindlinga milli varanna (pestin
af manndrepandi tóbaksreyk fær
mjer velgju), og allir skjnpa hver
í kapp við annan, eins og lífið
liggi við. Jeg hefi oft spurt sjálf-
an mig og aðra hvernig á því
standi, að verksmiðjumenn og
námumenn sjeu altaf sískyrpandi.
Einusinni spurði jeg klerk nokk-
urn að þessu, og hann svaraði
strax: pað er af ánægju. Eimreið-
arstjórinn skvrpir 25 sinnum á
stundarfjórðungi, þótt hann fái
liærri laim en járnbrautarverk-
fræðingurinn. Það er agalegt að
horfa á þessar sífeldu skjmpingar,
og manni dettur ýmist í hug brim-
rót eða slökkvilið. Karlarnir
skj-rpa á gólfið, skjTrpa liver á
annan, skj’rpa á sjálfa sig. Hvern-
ig stendur á því að sósíalisminn
kennir ekki öreigunum að hætta
að skyrpa? Jeg er að hugsa um
að fara til Rússlands, til að rann-
saka, hvort hið eina, sanna kom-
múnistiska ríki liefir ekki kent
þegnum sínum að leggja niður
sk.vrpingar.
Þessi svo kallaða framleiðandi
stjett, er mjög einkennileg stjett.
Þeir lifa fyrir laun sín. Það er
hrjdlilegt að vera innan um menn,
sem vinna vegna launa sinna,
menn, sem ekkert aðhafast, nema
• þeir fái það borgað. Andlitin á
slíkum mönnum verða mjög ó-
frýnileg, þeir hugsa eins og ó-
nýtir hrossabrestir. Þeir hafa.átta
tíma á dag til að menta sig, en
nenna ekki einusinni að klippa á
sjer yfirskeggið. Þeir trúa ekki á
guð, heldur á hina framleiðandi
stjett. Menn eins og mig kalla
þeir snýkjudýr og vilja mig feig-
an. Innan skamms byrja allir að
blístra og blístrar sína lagleysuna