Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1926, Blaðsíða 5

21. febrúar ’26.
LESBÓE MORGUNBLAÐSINS.

Jateaspod^
J?LNC WATíf,>
'BOVRIL
BOVRIL umited
LONDON
BOVRIL VEITIR ÞJER DUG 00{
ÞREK OG EYÐIR ALLRI
ÞREYTU.
tREKTU BOVRIL VIÐ VINNUi
Mna, ÞVl BOVRIL iieldurÍ
ÞJER STARvSIIÆFUM.
Fyrir gamalt fólk, sem þjáist aí svefnleysi, er þessi
hjartastyrkjandi og heilsusamlegi drykkur mjög
ákjósanlegur.
Notaðu aðeins teskeið í einn bolla af heitu vatni og þá
fœrðu samstundis óviðjafnanlegan, næraudi drykk.
BOVRIL
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar, sími 300.
hugmyndaflugið og mikilmenskan
dreif iit til að leita sjer nýrra
landa.
Leifur Eiríksson ljet hjátrúna
ekkert á sig bíta; hann vissi, að
ef sjórinn tæki enda, lilyti að
finnast strönd; hann vildi leita
að landinu, þar sem sólin hjeldi
sig þann tíma sem hún fólst sjón-
um vorum — og- hann fann það.
Enginn hefir unnið þarfara
verk fyrir mannkynið en hann
gerði. Mennirnir fjölguðu, svo til
vandræða horfði; en þá opnaði
Leifur fyrir þá nýja heima, — gaf
þeim nýjan völl til að leika sjer
á. —
Er nú hægt að ætlast til minna
af oss, en að vjer á þessu þúsund
ára afmæli þjóðveldis vors, reynum
að draga minninguna um hann
lengra fram í ljósið?
Hvað getum vjer gert annað
betra en að vjer byggjum víkinga
skip til minningar um ferð hans
í líkingu við það skip, sem hann
sjálfur stýrði, og gera það eigi
síður glæsilega úr garði en Norð-
mennirnir sitt. Sigla því svo sum-
arið 1930 til Ameríku, einmitt
þegar augu alheimsins beinast til
oss, vegna hinnar miklu hátíðar.
Sýna með því, að sjómennirnir
íslensku, sem enn lifa, eru engu
síður áræðnir nje ver að sjer í
siglingalistinni en feður þeirra í
þá daga. Þess vegna verður það
einnig minnisvarði íslensku sjó-
mannanna, þeirrar stjettaf, er vjer
getum mest stært oss af, sem alt-
af hefir látið hendur standa fram
úr ermum, fullir af áhuga og
fjöri, svo öfugt við íslensku land-
mennina, sem í augum útlendinga
liafa verið ímynd seinlætis og leti.
Segja þeir að framtaksleysi þjóð-
arinnar sje að mestu að kenna
roluskap þeirra og gjörsamlegri
vöntun á allri æfingu. Þeim þyki
gaman að öllum nýstárlegum fyr-
irbrigðum, en rólyndi og skortur
á föstum vilja varni þeim frá að
koma nokkru í framkvæmd. Þess-
um ámælum verðum vjer að fara
að hrinda af oss; það er kominn
tími til þess; vjer eigum þau
ekki heldur skilið — lengur.
Hjer fáum vjer "tækifæri til að
kynna þjóðina eins og hún er;
mennirnir hljóta að trúa sínum
eigin áugum.
Fyrirtækið er glæsilegt; það
gefur Leifs hreyfingunni enn
meiri byr, og setur Norðmennina
líklegast áreiðanlega út úr „stuð-
inu“, og atliyglin snýst að fs-
lendingum, sem hinum einu sönnu
sjóhetjum, sannar liinar miklu víic
ingaferðir og landafundi.
Frjettirnar um afreksverk þetta
munu standa í fyrsta dálki dag-
blaðanna og berast um víðan heim.
Víkingaskipið, sem ætti að
heita „Vínland hið góða“, ætti
að bera sýnishorn af öllu því
besta, sem fsland á til; þar ætti
að vera með hornaflokkur og fim-
leikaflokkur, ‘sem gefið gæti Ame
ríkumönnum sýnishorn af íslensk-
um lögum, hljómlist og íþróttum,
og mundi það gefa ferðinni tignar
legri blæ, þar sem búast má við
að skipshöfnin megi ganga gkrúð-
göngu um götur stórborganna,
með íslenskum flöggum og veifum
og mætti þá ekki gleyma „Þórs-
hamrinum“, sem áreiðanlega hef-
ir verið það fyrsta merki, sem
hvítir menn báru í Ameríku.
Þetta yrði til að efla vináttu
milli AmerSkumanna og íslend-
ingfl; okkur fer ekki að veita aí
að ná vináttu einhverrar mikillar
þjóðar, sem ekki er sjálf ásækin;
Danir hjálpa okkur lítið, ef við
þarf; það sýndi sig best 1916; og
áreiðanlegt er, að engin för mun
fá glæsilegri móttöku á 20. öld-
inni en íslenska víkingaskipið, ef
það færi til Ameríku.
Þetta skip á að vera hægt að
byggja fyrir frjáls samskot ís-
lendinga, bæði vestan hafs og
austan; því hvorumtveggja er
þetta mesta metnaðarmál. Oss
ætti ekki að verða nein skota-
skuld úr því að fá skipið bygt,
og þá skipasmiði eigum við og
trjeskurðarmeistara, sem staðið
geta bæði veg og vanda af verk-
inu, ef þeir vilja, og nægilegt fje
fæst; og varla munu íslensku kon-
urnar láta þurfa að telja sig til
að vefa segl á skipið, drifhvítt úr
islenskri ull, með landvættunum
ofnum í, nje bændurnir til að
fljetta reipi í skaut og reiða, og
ekki mun standa á ísl. sjómönnun
um til að sigla því slysalaust yf-
ir hafið. Og varla þarf að óttast
hættuna, því annari eins mæta
þeir daglega hjer með ströndum
íram. Ef að hjer strandar á ei^*