Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1927, Blaðsíða 6

414
=*>
LESBÓK MORÖUNBLAÐSINS
Nýtísku spilamaður. Eins og kunnugt er, er það altítt erlendis,
*
að fátækir menn og einkum bæklaðir hafa ofan af fyrir sjer með því
að ganga húsa á milli og spila á lírukassa og fá fyrir það skildinga.
En nú síðan útvarpið er komið í algleyming, geta menn þessir unnið
sjer verk sitt ljettara, með því að að hafa útvarpstæki í stað lírukassa
með gjallarhoj ni, eins og myndin sýnir.
Þar var alt hreint og nýþvegið,
en engin hreyfing á neinu. Hann
staðnæmdist á gólfinu .
Alt í einu verður honum litið
í eitt rvimið. Þar rís upp gamall
próventukarl, sem verið liafði þar
í bænum öll uppvaxtarár Há-
konar, en var dáhin skömmu áður
< n Hákon fór að heiman. Hann
lítur á Hákon og mælir þessi orð:
Þú kemur of seint Konni minn.
Síðan hallaði hann sjer út af
nftur.---------
En Hákon vaknaði. Það var í
dögun. Hann mundi drauminn
%ins og nýliðinn veruleika.
Og hann mundi svo margt þann
nýársmorgnn.
Hann mundi bókstaflega alla
æfi sína, áhvggjulausa bemsku
einbirnisins á Arnarstapa, leik-
systirina, tökubarnið, Amfríði, er
þar var enn, og ef til vill hafði
prjónað sokkana. En hitt var víst,
að hún var foreldrum lians eins
og besta dóttir. Hún var heima.
Hann lá hjer til einskis, fyrir
engan, eins og gagnslaus týndur
gripur á hafsbotni.
Það birti smátt og smátt í her-
berginu.
Með birtunni ljetti yfir honum.
Hann fann betur og betur að nú
var að roða fyrir nýjum degi í
lífi hans.
Hin tilgangslausa sjálfselska var
að víkja vir huga hans. Hin þrot-
laima gleðileit var liðin hjá. Hann
var í raun og veru kominn hálfa
leið heim.
Hann þuklaði um vöðvana, sem
læknastúdentarnir áttu að fá í
gær. Hann fann þróttinn, hinn
bundna þrótt, sem aldrei hafði
fundið hlutverk er verðmætt var,
hlutverk fyrir aðra, hlutverk, sem
bar sína ávexti, laun hjartans.
— Hann rauk upp. Hann var
önnum kafinn. Hann þekti sjálf-
an sig og lífið og vissi alt 1 einu
hvar hann átti heima. Hann ætl-
aði sjer fyrst og fremst að verða
ekki of seinn.
Heima á Amarstapa beið hans
hlutverk, hlutverk fyrir höhd og
lijarta. Þar átti hann að lifa lífi
sínu, finna sjálfan sig, vinna og
starfa, og verða maður.
Hann fagnaði hinu nýbyrjaða
ári, eins og væri hann nýleystur
úr úlðgum.
— — Og hver veit nema hún
Arnfríður bíði hans.
Tímamötabók.
(Life in the Stars).
Það er dálítið villandi að kalla
Sir Francis Younghusband forn-
fræðing, eins og gert var hjer í
blaðinu um daginn. Hann er her-
foringi frægur, en hitt þykir mjer
þó miklu merkilegra, að hann er
framúrskarandi ferðamaður, land-
fræðingur og rithöfundur. Hann
hefir verið þar sem hæst er manna
bygð á jörðu hjer, í Tibet og Pa-
mir. Eru þær ferðir frægar. En
Pamir hefir verið kallað þak ver-
aldarinnar. Má því gera ráð fyrir
að þar sje útsýni gott, og þess
hefir hinn ágæti gáfumaður not-
ið. Það verður auðveldai’4 að
skilja, vegna hvers það er einmitt
þessi maður, sem skrifar um lífið
á stjöraunum, og öðruvísi nokkuð,
en áður hefir gert verið, þegar
menn vita, að hátt upp til fjalla
er miklu auðveldara til sambands
við íbúa annara stjarna, heldur
én þar sem láglent er. Bókin Life
in the Stars (1927, Murray) er
mjög merkileg og mun gera stór-
mikið gagn með því að vekja at-
hygli víða um lönd á afarþýðing-
armiklu efni. Svo þýðingarmiklu,
að það mannkyn, sem áttar sig
ekki á því, heldur unir við það
sem mætti kalla moldvörpuheim-
speki annarsvegar, en hjátrú hins-
vegar, lcemst ekki af Helvegi. Jeg
hefi þegar gert dálítið til að auka
athjrgli á þessari stórmerku bók,
bæði í Evrópu og Ameríku, og
vona, að einnig hjer á landi verði
sem flestir til að vilja sjálfir sjá,
hversu mjög hún á skilið að henni
sje veitt eftirtekt.
Bókin Life in the Stars mun
greiða fyrir þeim skilningi, að á
stjörnvmum er goðheimur og anda-
heimur trúarinnar, og yfirleitt hin
yfirnáttúrlegu tilverusvið dul-
spekinnar. En það eru hin miklu
tímamót í sögu hvers mannkyns,
þegar sú uppgötvun er gerð, og
það mannkyn fer þá að fá miklu