Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1928, Blaðsíða 5

LESBOK MQBGUNBLAÐSINS
Xa'.ri til þess. að hlaupa úr honum
á land, en þau tækifæíi notuðust
svo vel vegna ])ess a8 báturinn
hr.fði ljóskastara 05» að hann var
í lagi. Lvsti hann þeim fjelogúm
.Tón Vifrfússön.
svo að þeir sáu hvar fótfestu var
að fýj í bjarginu. Að öðrum kosti
m-inwtn þeir sennilega aliir hafa
farist þarna. Enginn þeirra meidd-
ist að mun nema formaðurinn;
hann slasaðist nokkuð á hendi.
Það var um kl. 10% að bátuirinn
fórst og þeir fjelagar komust á
land. En þótt þeir hefðu sio]>pið
úr bráðasta háskanum, var útiitið
ekki glæsilegt. Þeir voru þarna
framan í 20—30 faðma háu bjargi,
en hyldjúpur sjór við fætur þeirta
og gengu brotsjóir upp í bjargið.
Komust mennirnir þó undan þeim
með því að þreifa sig áfram í
myrkrinu upp á svo háan stall, að
sjór náði þeim ekki. En allir voru
þeir þó holdvotir frá hvirfli til
ilja. Veðrið hjelst nokkurn veginn
hið saina, livast og kalt og gekk
með byljum. Stóð beint upp á
þarna og hafði hlaðist svo mikill
sr.jór í bjargið sem þar gat tollað.
Svigrúm var ekkert fyrir þá fje-
laga til þess að geta haldið á sjer
hita og gerðist því brátt ill líðan
þeirra. Hjengu þeir nú þarna fram-
an í bjarginu alla nóttina, þangað
til^ór að birta af degi. Voru þeir
þ$*að vonum orðnir þrekaðir og
dasaðir og sumir munu hafa verið
langt leiddir.
Þegar birti sáu þeir hvar þeir
yoru staddir, en, ekki varð útlitið
glæsilegra að heldur. -— Þeir voru
staddir i bjargi á ]>eim stað, þar
sem ófært hefir verið talið áð klfía
það og enginn hefir klifið í manna
minnum. Á bjargbrún hafði hlaðist
svo mikill snjór, að litlar líkur
voru til þess að menn úr láúdi gæti
sjeð þá að öfaú. Og éhn mihni Íík-
ur voru til þesS, að eftir þeim yrði
tokið af sjó, því að þarna erti ekki
skipa nje bátaleiðir, enda ólíklegt
að nokkrum kæhli til Íiugar að
ieita þéirra á þessum stað. Voru
pví mestar iíkur tii þess að ]>eir
mundu þarna beinin bera, nema
einhver þeirrá gæti komist upp
bjargið og sótt, hjálp. En hver vav
svo frækn að liann t.reysti sjer til
]>ess? Það var bersýnilegur lífs-
háski fyrir hvern mann, hversu
vel sem hann hefði verið fyrir kall-
aður. En nú var líðan þeirra svo,
sem áður er lýst og svo miki'.l
snjór í bjarginu, að ekki sá hvar
handfestu eða fótfestu- var að
finna.
Eiður kom nii að máli við Jón
Vigfússon, og spurði hann livort
hann mundi treysta sjer til þess
að klífa bjargið. Var Jón eltki frá
því og lagði nú á stað. Gekk hon-
um svo greiðlega, að furðu sætti
og fær enginn maður skilið í ]>ví
hvernig honum tókst að koinast
upp á brún, eins og ástatt var, að
öllu leyti og maðurinn alveg óvan-
ur fjallgöngum— hefir ekki geng-
ið í kletta síðan hann var lítill
drengur. En upp hamarinn snjó-
sljettaðan og líklega hartnær ]>rít-
ugan, fór hann, lielkaldur og blaut
ifr, svo Ijett og fimlega, að hann
var kominn upp á bjargbrún eftir
svo sem 10 mínútur. Fór hann nú
heim til bygðar og sótti hjálp. —
Voru ]>á sendir þaulvanir sigmenn
á vettvang. Fór einn þeirra í festi
niður til þeirra í bjarginu og hjálp-
aði þeim að binda sig á rjettan
hátt í festina, því að enginn þeirra
hafði vanist sigi. Komust þeir allir
klaklaust upp bjargið og til bygð-
ar og var hjúkrað þa'r svo að þá
sakaði ekki, ]>ótt þeir hefði lent í
þessum svaðilförum.
Jeg er sammála sjera Ólafi ól-
afssyni um það, að slíkt vaskleika-
verk og framaverk, sem Jón vann
þarna, á það fyllilega skilið, ^ð
69
það sje viðurkeot rækijega. Til
frekárí skýrihgar á' þvl hvað
hjer er uin éinstakt afrek að ræða,
skal jeg geta þeSsa •
NokkUrU eftir atburð ]>ehnáH,
reyhdú bestu sigmenn í Vestmahha
eyjum — (þeir eru annálaðir fvi*-
ir fimi sína, eins og allir vitaj, áð
klífa bjargið á j>eihi stað, sélii JÓH
fór up)>. \'ar bjargið ]>á shjólaust;
og j>eir vel fvrir kaílaðir. Éh þeir
urðu að gefast upp.
Jón Vigfússon er fæddur að
ITolti í Vestmannaeyjurn hinn 22.
júlí 1907. Foreldrar hans voru Vig-
fús Jónsson frá Túni og kona hans
Guðleif Guðmundsdóttir Þórarins-
sonar frá Vesturhúsum. Guðmund-
ur í Vesturhúsum, afi Jóns, var
afburða brattgengur og merkis-
rcaður hinn mesti. Vigfús Bergs-
son, langafi Jóns var einnig ágæt-
ur fjallamaður, sem svo er kallað,
og eins Bergur faðir lians. Var
Bergur mesti afreksmaður, ba’ði á
sjó og landi. Fekk hann fjórum
sinnum heiðurspening frá Dana-
kopgi fyrir björgun úr sjávar-
háska. Má af ]>essu sjá, að Jón er
vel ættaður, enda kippir honum í
kvnið og er enginn ættleri.
Árni Óla
Smælki.
Fátítt slys vildi til í Þrándheimi
nýlega. Bifreiðarstjóri nokkur var
kominn upp í bifreið sína og ætl-
aði að setja vjelina á stað, en er
það tókst ekki fór hann út úr bif-
reiðinni og setti vjelina á stáð
með sveifinni að framan. En hann
gætti þess ekki, að vjelin var á
„gear“ og um leið og hún fór í
gang, rauk bifreiðin áfram og yfir
bifreiðarstjórann og slasaðist hann
talsvert mikið.
— Jeg segi þjer það satt, að
hann Louis er dóni.
— Hvers vegna segirðu það?
— 1 rúma viku hefir hann sífelt
verið á hælum konu minnar, og í
gær bað hún hann að strjúka með
sig, en þá peitaði hann því, þorp.
arinn!