Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1929, Side 2

58
Léséók morgunélaðsins
sem rauriar víða ná 2—3000 metra
upp. En Alpagöngumaðurinn, sem
klifrar og skríður á gnípur og
staði, þangað sem ókleift virðist
vera að komast, verður að hafa
betri útbúnað. Hann hefir langan
staf, sem er ineira en mannhæð,
ldakabrjót og mannbrodda og 30—
50 metra langan kaðal. Vistir hef-
ir hann einnig með sjer, rúgbrauð
og ost, niðursoðin matvæli, súkku-
laði og konjakk, ef á þarf að
halda, og ullarltápu, því komið
getur fyrir, að hann verði að láta
berast fyrir undir berum himni.
Nú leggjum við af stað 2 eða 3 og
ætlum að heimsælíja einhvern tind-
inn, sem ef til vill gnæfir 3000
íuetra yfir sjávarflot, — en þeir,
sem farnir eru að eldast, hat'a með
sjer leiðsÖgumann, og er nóg tií
af slíkum mönnum, sem hafa
tekið próf í þessari iðn og lifa af
henni. Þýsk-austurríkska Alpafje-
lagið er mjög útbreitt og hefir það
umboðsmenn sína í hverjum Alpa-
bæ, en verkefni fjelagsins er að
sjá um leiðsÖgu ferðamanna, veita
aðstoð, er slys ber að höndum, og
loks að vernda ýms fögur svæði.
Fn við ungu mennirnir þurfum
ekki á leiðsögumanni að nalda. Við
forum nú af stað inn eftir dalgöt-
unni. Til hægri og vinstri eru
blómlegar ehgjar með allskonar
litaskrauti, þar vaxa brönugrös,
•krókusar og allskonar önnur fÖgur
sumarblóm, en blómasvæði þessí
eru afgirt, svo að kýr og hestar
eyðileggi ekki gróðurinn. Glaðir
og reifir og sönglandi höldum við
áfram og eftir klukkutíma erum
við komnir inn í dalbotninn. Enn
sjást nokkrir bæir á stangli og eru
þeir allir bygðir úr bjálkum með
sjerstöku byggingarlagi, er tíðk-
tst mjög í Bayern, Tvrol og Sviss,
en uppi víð gluggana á húsum
þessum spretta geraníur, en bros-
andi meyjaandlit gægjast út. —
Bjölluhljómar berast úr fjarska
frá kúm þeim og kindum, sem eru
þar á beit í nándinní og hafa ekki
verið fluttar upp á Alpaengin.
Loks slitnar vegurinn og slóði að-
eins liggur upp eftir fjallinu gegn-
um þjettan greniskóg. Þar niðar
lítill fjallalækur, hlær og stiklar
niður brattann. Við nemurn nú
staðar eitt augnablik og hressum
okkur á brauði og osti og tæru
fjallavatninu, áður en við höldum
áfram. Við glöggvum okkur síðan
á landmælingabrjefinu og er þá
gott að kveikja sjer í pípu á með-
an, og nú tekur greniskógurinn við
okkur, dulur og leyndardómsfull-
ur. Við verðum að hægja hönguna
eftir því sem við komumst ofar.
Bakpokinn er nokkuð þungur í
byrjun, en menn venjast hoiium
fljótt. Alstaðar verður lausagrjót
á vegi manns, klettar, er lirunið
hafa úr björgunum og verðum við
að komast yfir þá. Nú verður oss
litið til baka. Við erum komnir
allhátt. Skógurinn er lágvaxnari
og Ijósari og sjáum við niður í
fjalladalinn. Sólin er komin upp
yfir fjöllin hinumegin og speglast
í hvítu bandi fljótsins, er líður í
ótal bugðum niðri í dalnum og
hefir safnað í sig öllum fjallalækj-
unum beggja megin. Grænu engin
mynda eins og umgjörð um bænda
býlin, en reykur járnbrautarinn-
ar líður upp í geiminn lengra í
burtu. Við höldum ferðinni áfram
og altaf þynnist skógurinn, sem
blandaður er rauðbeyki, elrivið,
pílvið og reyni og að síðustu
dafnar aðeins fura og dvergapíl-
viður, því að á veturna liggur hjer
venjulega snjór 2^-3 metra. Lyiig-
tegundin erica angar hjer og nú
verða fyrir okkur grassljettur, sem
smálækir seitla í gegnum. Við
vörpum jakkanum og göngum með
bert brjóstið Og drögum djúpt
andann og nálgumst jökulinn. Þá
heyrum við alt í einu dásamlegan
bjölluhljóm, sem bergmálar í fjalla
hlíðunum. Við erum að nálgast
fjallaselið og það setur nýtt fjör
í okkur. Jeg sje í sjónauka mínum
lieila hjörð á beit undir kletta-
vegg einum og þaðan berast hljóm-
arnir. Við hljótum að koma bráð-
um að seljunum, enda karna kof-
arnir í ljós, er við komum fyrir
næstu snös, og eru þeir reistir upp
við volduga kletta og í skjóli fyrir
snjóskriðum, er falla niður á vor-
in. Þrátt fyrir þreytuna og sólar-
hitann örvum við gönguna síðasta
sprettinn til þess að njóta hvíldar
í kofanum og hjala um stund við
fögru selstúlkuna.
Eyrir framan kofann er brunn-
ur, er kýrnar drekka úr kvölds
og morgna. Dyrnar eru opnar á
kofanum, en enga selstúlku sjáum
við og engan hjarðmann, er við
lítum inn. Loks kemur gömul
kona fram lir horni einu og varp-
ar á okkur kveðju. Unga og snotra
selstúlkan, sem var hjer í fyrra og
sem við dönsuðum þá við fram á •
nótt við cithar- og harmóníkuspil,
er nú farin í burtu og hefir giftst
veiðimanni einum frá búgarði bar-
ónsins þar í grend. En við miss-
um ekki móðinn, því að í efsta
selinu hlýtur að vera selstúlka, er
við fáum að dansa við í kvöld.
Gainla konan gefur okkur mjólk
að drekka og ost að eta og segir
okkur frá lífinu þarna uppi,
hversu alt hafi gengið vel um sum-
arið og engin skepna hrapar, en
við segjum henni frá, að við höfum
oft farið áður um þessar slóðir og
að við þekkjum sveinana Sepp,
Xaver og Zens vel. En við verðuin
að halda áfram, því að við ætluin
að ná í Hestvatnshúsið (Rappensee
haus), er þýsk-austurríkska Alpa-
fjelagið hefir látið reisa efst uppi
Við stígum enn upp á við — til
hægri og vinstri eru brattar hlíð-
ar með safamiklu grasi og ilmandi
jurtum, er gefa mjólkinni sjer-
stakt bragð og gera Alpa-ostinn
eins ljúffengan og hann er. Víða
eru glufur og sprungur, er fjalla-
lækir hafa runnið um og dýpkað.
Alstaðar eru klettar og steinar í
grashlíðunum, er hafa dottið nið-
ur á vorin. Þar er nautfje á beit
og bjöllur þeirra hljóma um alt
nærlendið uns hausta tekur, snjór
fellur og skepnurnar eru fluttar
niður í dalina. Er við lítum til
baka, er selið langt fyrir neðan
okkur og við eygjum óljóst hjarð-
manninn, sem er að vingsa hatt-
inum til okkar í kveðjuskyni. Nú
færist kyrð yfir alt, en tindar fjall
anna glitra og glóa í dýrðlegu
litaskrauti. Kvöldgolan færist nið-
ur hlíðarnar og leitar heita lofts-
iris í dalnum. Alt í einu heyrast
brak og brestir eins og í vjel-
bvssu. Grjótskriða hefir orðið,
skríkjandi fugl flögrar upp úr
lágvaxinni furunni og nokkrar
gemsur skunda niður á eng-
ið. Gemsurnar, sem eru frá-
bærlega fráar á fæti, höfðu losað
um nokkra steina og valdið skrið-