Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1929, Qupperneq 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
59
unni. Þráfaldlega rekumst við á
gemsur, sem þjóta fram hjá okk-
ur. Nú heyrum við aftur bjöllu-
hljóma frá hœsta selinu, „der
Oberleger“, þar sem við ætlum
að nátta. Það er dýrðlegt fyrir
fjallgöngumann að komast á á-
fangastað. Kofinn liggur skamt
frá jöklinum, hár foss stevpist
beint niður í djúpið, en kvöldgol-
an þyrlar úðanum og kælir sól-
brend andlitin. Fyrir utan kofann
situr selbúinn og er að reykja úr
langrí Tyrol-pípu og rabba við
þrekinn, sólbrendan veiðimann,
sem beinir sjónauka sínum upp til
jiiklanna. Steinörn hefir í þessu
flogið fram hjá og er kominn nið-
ur til gemsanna, en það er orðið
svo skuggsvnt, að ékki er unt að
fylgja flugi hans með augunum.
— Það er sjaldgæf sjón, að • sjá
konung loftsins á þessum slóðum.
Selbúinn býður okkur inn; eldur
snarkar þar á glóðum og hrein-
fágaður messingpottur glóir þar
eins og gull, en olíulampi ber
daufa birtu um borð og bekki, er
standa upp við vegginn. Diskar
og bollar, pönnur og pottar á
veggjunum varpa kveðju á komu-
menn. Selstúlkan er að hreinsa
mjólkurálít, en setur brátt pott á
hlóðir til þess að bjóða hungruð-
um gestum alparjettinn „Kás-
knöpfle' eða ,Kásspatzen‘, líkt og
skyr er boðið á íslenskum sveita-
bæjum.
Selbúinn fer nii að leika á
hörpuna sína, en veiðimaðurinn á
járnnegldum fjallaskónum snýr sei
stúlkunni í ótal hringi og stappar
í gólfið, svo að kofinn leikur á
skjálfi og fjöllin í kring berg-
mála. Við veitum okkur einnig
þessa ánægju að dansa við sel-
stúlkuna, eins og við höfðum gert
áður, en hún hverfur loks inn í
kytru sína, er hún hefir búið oss
rúm í heyi þar. Við kveikjum í
pípunum okkar og spilum um
stund á spil; eldurinn slokknar
brátt á glóðunum og við göngum
til hvíldar, því að kl. 5 næsta
morgun ætlum við að halda áfram
til þess að komast upp á næsta
tind. Við sofnum við bjölluhljóma
úr fjarska, niðinn í vatninu og
ámátlegt væl hornuglunnar.
Daginn eftir vöknum við kl. 4
— veiðimaðurinn er kominn á
kreilc og er að elta örn. Við klæð-
umst í snatri. Ský og þoka bylgj-
ast niðri í dalnum, en efstu tind-
arnir glóa í geislum morgunsól-
arinnar. Þokan hefir myndast við
loftkælinguna um kvöldið, en
kemst bersýnilega ekki upp úr
dainum. Dásamleg sjón að sjá sól-
ina glóa yfir skýjunum. Við drekk-
Við heyskap > Alpafjöllum.
um te í skyndi og etum ost og
brauð, kveðjum selbóndann og
hröðum okkur af stað. Við
nemum oft staðar til þess að njóta
útsýnisins; skýin eru á hraðri ferð
fram með klettasnösunum; það er
eins og fjöllin sjeu stór skýjaverk-
smiðja — en fjallatindarnir verða
æ margbreyttari og örva til söngs
og gleði í þessari miklu einveru
náttúrunnar. Eitthvað er þarna á
ferð í fururjóðri — það er fjalla-
hjörtur og vafalaust eru fleiri þar;
alt í einu hoppar snæhjeri yfir
götuslóðann. Loks komumst við að
sæluhúsi, er ferðafjelagið hefir lát-
ið reisa, tveggja hæða hús með
mörgum hálmpokum fvrir ferða-
menn. Þar eru einnig ágæt rúm,
jafnvel í 3000 metra hæð. Við fáum
þar nóg að eta hjá gestgjafanum,
brauð, ost. og pylsur, bjór, vín og
annað, er múldýrin hafa flutt
þangað upp. Hjer eru einnig leið-
sögumenn, björgunarstöð, stundum
einnig hundar, er hafðir eru til
leitar. Sími liggur niður í dal-
inn og veðurathuganir eru gerðar
þarna uppi. Oft er glatt á hjalla
í þessum gistihúsum, ef marga
ferðamenn ber þar að, og snjóbyl-
ur skellur á.
Við höldum áfram og komumst.
upp á fjallshrygginn. Hinumegin
sjáum við niður í dal, þar sem síð-
ustu þokurákirnar flögra fram
með gnípunum, en lengra balca til
glóa margir fjallatindar í morgun-
sójinni. Djúp og dimmblá fjalla-
vetn hvíslast liingað og þangað í
þessu dularfulla fjallalandslagi.
Nú klifrum við varlega og ætlum
að komast upp á tindinn, við tök-
um til kaðalsins og festum hann í
10 til 15 metra fjarlægð og lesum
okkur áfram. Við verðum að nota
klakabrjótinn og getum hvílt okk-
ur, þegar klakabrjóturinn situr
fastur í einlivérri fjallaskoru. Erf-
iðast er fyrir þann, sem fyrstur
fer, því að hann verður að reyna
hverja fótfestu, hvort hún dugir.
Mörg slys verða einmitt af því, að
menn fara ekki nógu varlega. En
enginn fjallgöngumaður lætur
slíkt á sig fá, því að alstaðar get-
ur slvs borið að.
Nú lækkar fjallakamburinn og
liggur í austur að tindinum okk-
ar, en við verðum að ganga yfir
jökul áður, sem endar að sunnan-
verðu í sprungu einni. Snjóbirtan
er mikil og við verðum að nota
snjógleraugu. Við neytum mið-
dagshvíldar mppi á jöklinxnn í
brennandi sólarhita, berhöfðaðir
og með sólbrenda handleggi. Við
bruggum okkur te úr bráðnuðum
snjónum og finnum þegar nýtt
fjör færast um okkur. Nokkrar
aipakrákur eru hjer á flögri til
þess að leita að matarleifum eftir
ferðalanga. TTndir niðri krunkar
hrafn, en alpafuglinn aecentor
alpinus flögrar fram hjá og syng-
ur lag sitt, er öllum Alpagöngu-
mönnum þykir vænt um að heyra.
Enn eru nokkrar jökulsprungur
eftir, sem annaðhvort er hægt að
lcomast yfir eða fara í kring um.
Loks erum við komnir að sjálfum
tindinum þeim megin, sem við ætl-
um að fara upp. Við verðum nú
að klifrast upp um 200 metra. Nú
verðum við að nota kaðalinn og
reyna hverja fótfestu vandlega.
Alstaðar er lausagrjót, því að ís