Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1929, Síða 8

104
(
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Flcttinn frá Kabul. Hjer á myndinni sjest höll bresku sendi-
sveitarinnar í Kabul, höfuðborg Afghanistan og sendiherrann, Sir
Francis Himphreys. Hann og öll sendisveitin er nú komin frá Kabul
og' allir Evrópumenn, sem þar voru. Voru þeir fluttir þaðan á bresk-
um flugvjelum til Peshewar.
afabróðir hennar). Þegar faðir
minn (fíeddur 1842) var að alast
upp á Núpi á Berufjarðarströnd
bjó Stefán Ólafsson í Víðidal, og
kom það fyrir, að faðir minn sá
i • ■ ...
hann í DjúpavogskaupStað. Þang-
að er fjögra daga ferð fram og
til baka lir Víðidal, Faðir minn
sagði, að Stefán hefði verið mínn-
isstæðasti maður, sem hann het'ði
sjeð í æsku, fyrir sakir stærðar
og forneskju. Skegg liafði hann
allmikið og hár niður á herðar,
mikilúðlegur en þó frekar fríður
sýnum. Eittlivert helsta afrek Ste-
fáns, sem jeg veit um með vissu,
er það, þegar hann bar kvíguna
yfir fjallið í þæfingsófærð. Sigfús
Sigfússon o. fl. hafa ritað allmik-
ið um Stefán. Þegar Stefán tók að
eldast flutti liann úr Víðidal; lagð-
ist dalurinn þá í eyði, ))angað til
Sigfús nokkur Jónsson, ættaður af
Hjeraði, — einnig harðmenni mik-
ið og sterkur, — bygði aftur dal-
inn og bjó þar fram undir síðast-
liðin aldamót. Sigfús þennan sá
jeg eftir að hann fluttist að
Bragðavöllum í Hamarsfirði, inn
af Djúpavogi. Þá var hann ganiall
orðinn. Ekki var hann hár, en
æði þrekinn. Sagði faðir minn
mjer, að þegar Sigfús var á yngri
árum, þá hefði hann sjeð hann láta
upp á hest sinn hálftunnusekk
(100 pund) með hvorri hendi.
Mjer er sagt, að einstöku menn
hafi gert þetfa, en til þess þarf
góða krafta, ekki síst fyrir fremur
lága menn eins og Sigfús var, etl
hann var einhver sá laglegasti og
snarmannlegasti maður, sem jeg
hefi sjeð á þeim aldri. Get jeg
þessa vegna þess, að eklti völdust
aðrir en harðfrískir menn til að
byg^ja Víðidal. Fimleikamaður
hafði Sigfús verið afburða mikill
Og söngmaður svo góður, að Ólaf-
ur læknir Thorlacius, sem heyrði
bæði Herold og Geir Sæmundsson.
syngja, segir hiklaust, að Sigfús
hafi tekið þeim báðum fram hvað
röddina snerti.
Eitt sinn var það um hávetur, er
Sigfús kom heim úr kaupstaðar-
ferð af Djúpavogi, að aðkoman
var heldur ömurleg í Víðidal. Var
þá snjóflóð búið að sópa burt bæn-
Um, eu kona lians og börnin, þá
ung, — eitt nýfætt, — höfðu þó
komist af fyrir merkilega tilvilj-
un, og höfðust við í fjárhúsun-
um. Sigfús þessi dó snögglega með
askinn sinn í hnjánum; sat hann
þá að snæðingi.
Síðan laust fyrir aldamót hefir
dalurinn aftur legið í eyði, en er
afrjettarland frá Lónssveit og
liggur undir Stafafellsland. Og
það er einmitt í Víðidal, sem
tuddi sá er uppalinn, sem Kapp-
róðrarhorn íslands er af. Fleiri
horn hefi jeg fengið af þessu nauta
kyni, sem eru ennþá stærri, en
ekkert svona fallega lagað. Stafa-
fellsbóndi lætur geldneyti sín
ganga í Víðidal oft langt frám á
vetur. Það virðist ekki illa tilfallin
hending, að verðlaunagripur einn-
ar hinnar harðfengilegustu íþrótt-
ar, skuli vera þaqnig til kominn
og uppvaxinn í dal þeim, sem að-
eins er fær afburðamönnum em-
um til búskapar.
Lýsing á horninu.
Aðalmyndirnar á horninu erve
tveir kappróðrarbátar, sinn hvoru
megin, eru þeir almentir og sækja
fast fram að settu marki. Undir
og yfir bátunum þeytast fiskar
og fuglar fram í köpp við þá; eru
ugga- og sporðaköst í hverri báru
en fuglar í skýjum. Á eftir öllu
þessu geysast gammar tveir. Er
það áhugi og kergja sú, sem renn-
ur keppendum í skap. En silfur-
kjafturinn, sem bítur í hæl horns-
ins, er vættur sú, sem stjórnar úr-
slitasprettinum. Búnaður allur er
úr skíru silfri og ebenviði. Efst á
lokinu er „Einn á báti.“ Má vera,
að það sje Ingjaldur í skinnfeldi,
sem þar sækir fram.
Móðir: Drengur ípínn, því ferðu
ekki út og leikur þjer með vinum
þínum.
Snáði: Jeg á ekki nema einu vin,
og jeg liata haun.
Hann: Ósköp eruð þjer föl í
kvöld, ungfrúl
Hún: Segið þá eitthvað svo jeg
geti roðnað!
ísafoldarprentsmiSja h.f.