Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1929, Blaðsíða 5
LBSBÓK MORGUNBIiAÐSINS
357
R feröalagi.
Eftir sjera Sigurð Einarsson.
„Ef inni er þröngt tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftins þök.
Hýsfeu aldrei þinn harm, það er best
að heiman og út ef þú berst í vök.“
Einar Benediktsson.
Klukkan er 6 árdegis. Jeg stend
á torginu fyrir framan járnbraut-
arstöðina. Hún er æruverðug og
sótug eins og járnbrautarstöð á að
vera. Og full af úrillu og geð-
vondu fólki, taugaæstu, órólegu
ferðafólki, se'm er ekki búið að
jafna sig eftir þá geðraun, að vera
rifið upp kl. 5^2- Jeg er í yndis-
legu skapi. Munurinn á mjer og
þessum mönnum liggur i, að þeir
eru allir að fara til einhvers á-
kveðins staðar, sem þeir þurfa að
liafa náð fyrir ákveðinn tíma. Það
er vitfirring. Alt það, sem þeim
finst óþægilegt í ferðalögum, er
mjer unaður. Jeg er ekki að fara
neitt sjerstakt að því leyti, að
mjer er alveg sama hvar jeg verð
á morgun um þetta leyti, liggur
e'kkert á.
Menn sætta sig við lestina, toll-
skoðuuina. vegabrjefsóþægindin,
þvættinginn, hávaðann, tafirnar,
koffortaburðipn, af því að það er
böl, er ekki verður-komist hjá, ef
þeir eiga að ná ákvörðunarstað
sínum. — Jeg nýt þessa alls, en
ákvörðunarstaðir mínir hafa ein-
att orðið mjer til vonbrigða, En
það er sjálfum mjer að kenna.
Jeg hefi trúað ferðamannabókun-
um, reitt mig á Bennett og Cook
og mannkynssögma sem mjer var
kend. Jeg er löngu hættur öllu
slíku. Klukkan er sex og jeg er
að leggja á stað í ferðalag, sem
verður eins langt og teygt verður
úr síðasta skilding mínum.
Jeg er einsamall. Það kemur
enginn og segir við mig „góða
ferð“, og „manstu nú hvort þú
hefir tannbursta með“, og „þú
verður að skrifa fljótt“. Enginn
htfir hjálpað mjer til að láta niður
í ferðatöskuna. Eigi að síður e*r
alt i röð og íeglu, og jeg kominn
á stöðina fullum hálftíma áður en
lestin fer. Jeg hefi 15 mínútur til
þess að yfirvega hvers jeg skuli
Sigurður Einarsson.
ne57ta og 10 mjnútur til þess að
neyta þess. Og í þessar 15 mín-
útur er heilinn í mjer fullur af
ilm og angan og göfugu bragði.
Jeg afræð að fá m.jer ofurlítið
stykki af h.vítu, mjúku brauði,
bita af kaldri gæsasteik og glas
af daufu víni. Og nú er jeg fær
í allan sjó, þangað hil „Mitrópa“
tekur að sjá fjrrir- líkamlegri vel-
líðan minni.
Jeg fer niður á stjettina, þar
sem lestin bíður stynjandi í tengsl-
um. En það er of sne'mt að fara
inn. Jeg geng um á gljáandi asfalt-
inu og nýt þess að ve'ra til, teygi
í vitund minni hvert augnablik
eins og lopa. Jeg er nýrakaður
og jeg finn snertinguna af tár-
hreinum nærfötum um allan líkam-
an eins og svala blessun. Svo fer
jeg að leita mjer að sæti. Það má
e'kki ver^ í enda vagns, ekki yfir
möndli, ekki of framarlega í lest-
inni. Það á að vera gluggasæti
og horfa til þeirra áttar, sem
ekið er í, borð undir glugganum
og eitthvað til að styðja fótum
á. Slík sæti má kaupa sjer með
sjerstökum fanniðum. En það er
að svifta sig þeirri ánægju að
finna þau sjálfur, og geri jeg það
því aldri. Þá er að koma sje'r fyrir,
láta pípuna á borðið, tóbakið,
pípuhreinsarann, eldspýturnar,
liylki með 5 vindlum og eina öskju
af vindlingum, þrjú til fjögur stór
morgunblöð, láta ferðatöskuna upp
í netið, helst þannig að hún falli
ekki í manns eigið höfuð, ef Imn
skyldi detta; hengja frakkann
sinn á snaga, tæma alt verðmæti
vii vösum hans, svo því verði ekki
stolið meðan verið er að borða,
setja upp svarta alpahúfu og
■þunna þráðarvetlinga á hendurnar.
Það er vegna þess, að á messing
húnunum í lestinni er lag af göml-
. um, þvölum svita, sóti og spans-
grænu. Þetta er mikið og vanda-
samt verk, og nú sest .jeg uiður
til þess að njóta stundvísi minnar
og eigin öryggis. Alt er í lagi,
vegabrjef, farmiði, farangur. Og
nautnin verður innilegri við það
að sjá asann og gauraganginn,
heyra ópin og þvaðrið í hinum.
Nú er dyrunum lokað og lestin
tekur þjösnalegan linykk. Feitur
kaupsýslumaður kemur æðandi
með skjalatösku, sem hann -veifar
; ákafa vfir höfði sjer. Hann verð-
ur eftir. Yndislegt! Mátulegt
handa slóðum og rúmlötum mönn-
um! — Og svo á stað! Húrra!
Það urgar í teinunum. Loftið fylí-
ist af suðu, \erður höfugt af lyki
og vörmu stáli, áburðarolíu og
eim. Það ymur i eirþráðunum með
fram brautinni og simastaurarnir
þjóta fram hjá með hásu hvissi.
Hraðatilfinningin seytlar upp í
gegn um fæturna, smeygir sjer
upp eftir skrokknum, fer með
kuldakitli upp í hársrætur. Jeg lít
snöggvast út, jörðin æðir fram
hjá, hraðast hjá lestinni, hægar
eftir því sem lengra dregur frá.
Veröldin er orðin að skoppara-
kringlu, sem snýst um miðdepil
langt, langt í burtu og þeytir
lestinni á rönd sjer,