Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1929, Síða 6
358
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Húskofi kemur þjótandi í sjón-
mál og fleygist fram hjá. Maður
stendur við vegarslá. Eftir augna-
blik er hann ekki lengur til. —
Ágætt! Jeg þarf þá ekki að eyða
framtíðinni í áhyggjum um velferð
hans. Ný hús, nýir menn, ný örlög
glampa fram hjá eins og stjörnu-
hröp. Jeg fer að lesa blöðin, fyrst
stjórnmálin, þá atvinnulífið, þá
leikhús og bókmentir. Og tíminn
lítur í vndislegri vímu og vitundin
þenst út, nær „vítt of veröld
hverja.“ —1 Stundarkorn er jeg í
París og þjarka við Briand um
herskattagreiðslur. Og röksemdir
mínar fljúga i gegnum hausinn á
honum eins og glóandi te'inar, —
þyrla honum í óvit, og Þjóðverjar
losna við herskattinn. Stundarkorn
segi jeg Hermann Kesten frá því,
hvernig æskulýð nútímans sje
varið, hinni rótlausu kynslóð, sem
jeg elska, og hann rífur handritið
að Ein Aussehweifender Mensch,
í tætlur og lofar upp á æru og
trú að snerta aldrei á penna fram-
ar. Ef til vill hefi jeg sofið.-----
Nú er hringt til miðde'gisverðar.
Jeg fer inn í borðsalinn, stóran
vagn, með breiðum, fáguðum rúð-
um. Mjer er alveg sama livað
jeg borða, jeg er fóstraður í sveit
á Islandi og matsölustöðum fyrir
fátæklinga í Revkjavík. En jeg
kann að velja mjer drykk eftir
stað og stund. Það er mikil list.
Jeg þefi sjeð fólk gráta af gremju
af því, að það fjekk ekki „Ram-
Jösa vatten“ suður í Rínardal. Jeg
hefi sjeð menn drekka ddnskt Tu-
boigiil suði.r í Miinclien án þess
að blygðast sín. Jeg geri aldrei
þess háttar axarsköft. Sumt fólk
draslar með sjer allri ættjörð sinni
hvar sem það fer, hverjum vana
þjóðar sinnar og óvana. — Svo
kemur kaffi, litsterkt, og angan-
þrungið og vindill, sem jeg hefi
geymt mjer til þessarar hátíðlegu
stundar. Hann er ekki úr tóbaki,
Hann er ofurlítill gulbrúnn lík-
amningur af ljósbláum ilmi, sera
læðist eftir nefinu upp í heilann,
slrríður eftir hveTri fellingu hans,
bregður á leik í bugðunum og
hristist út um líkamann, eins og
ósýnilegt balsam.
Og það verður kvöld, Kyrð,
sem jeg verð að skynja með aug-
unum hnígur yfir merkur og velli.
Lestin askveður inn í myrkva
komandi nætur. Jeg fer að leita
uppi sve'fnvagninn og finn rekkju
mína, ofurlítinn prjónastokk. —
Með því að gera mig stinnan og
teinrjettan eins og sívalning, get
jcg snúið mjer við í henni. — í
rekkjunni fyrir ofan mig liggur
maður og dæsir og púar, eins og
hann væri að slá harðvelli. Annað
hvox-t hefir hann borðað yfir sig
eða hefir slæma sainvisku. En það
kemur mjer ekkert við. Je'g ligg
grafkyr í prjónastokknum með
lokuðuxn augum og þýt í gegunm
rúmið með 100 , kílómetra hraða
á klukkustund. Vitxxndin verður
djíip og kögruð með fylkingum
Conan Doyle var fyrir nokkru
í Kaupmannahöfn, þar sem hann
lijelt nokkra fyrirlestra um anda-
trix og fyrirbrigði. Á fyrsta fyrir-
lestrinum vorxx hátt á annað þús-
und manna viðstaddir.
Hann bvrjaði fyrirlestra sína
með því, að skýra frá því, að
spiritisminn væri svo föst sann-
færing sín, að ekkert gæti lengur
raskað henni. — Ha«n mintist á
hljóðra, myrkra drauma eins og
stöðuvatn í skógarrjóðri. Jeg sje
brú, sem tengir saman tvo skógi-
klædda hólma, staurabrú yfir
grænan sefgróinn ál og tvær ljós-
klæddar stxxlkur, sem halla sjer
út yfir riðið. Það e'r sunnudagur
í Sordavala! 1 fjarska skína hvít-
ar byggingar og gyltur laukmynd-
aður turn. Alt í einu brýst ýskrið
i teinxxnum upp á yfirborð vitund-
arinnar, — jeg er á ferð. — Á
morgun vakna jeg á stað, sem jeg
liefi aldrei litið augum, mörg
hundruð kílómetra í bxirtu. Og
myrkrið þjettist aftur um vitund
mína, þjettist utan um lestina, sem
þýtur áfx’am gnötrandi af hraða,
— eins og mitt eigið líf.
Conan Doyle.
reynslu sína, vísindalega mentun
og langa æfingu^ í að i-annsaka
þesskonar hluti. Hann benti í
þessu sambandi á, að liann væri
eltki lítill leynilögre'glxxmaður (sbr.
Sherlock Holmes).
Fara hjer á eftir brot úr fyrsta
fyrirlestrinum:
Sannfæring um annað líf.
— Það var lengi, sem jeg lagði
Sir Rrthur Conan Doyle
og fyrirlestrar hans í Kaup mannahöfn.
Sir Artlxur