Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1929, Blaðsíða 7

LBS®ÖK MORGUNBLAÐSINS
359
•engan trúnað á spiritismann, en
þó leið að því, að jeg sannfærðist
um sannleiksgildi hans. Jeg veit
um 70 háskólakennara við viður-
kenda háskólá, sem hafa haft
kjark til að viðurkenna sannleik-
ann, og mjer þykir leitt að segja
ykkur Norðurlandabmun það, að
aðeins einn skandinavískur pró-
fessor er meðal þeirra.Það var pró-
fessor Haraldur Níelsson í Reykja-
vík,
Áhrif stríðsins á andahygg ju.
—* Þegar stríðið skall á, urðu
fieiri til að veita spíritismanum
athygli. Þúsundir manna ljetust
á vígvellinum. Þetta voru menn
i blóma lífsins. Þeír áttu fjölmarga
ástvini, sem syrgðu þá, og höfðu
hug á, ef mögulegt væri, að kom-
ast í samband yið þá. Þannig var
það íneð mig. Jeg misti son minn,
bróður minn, báða niága mína, og
tvo náfrændur. Hvert voru þeir
farnir? Lifðu þeir einhversstaðar,
eða voru þeir liorfnir? Þá var það
að jeg uppgötvaði að borðdans,
högg og tal miðla voru bendingar
og boðskapur til okkar. Hvernig
áttu framliðnir að gefa okkur
merki. öðruvísi en að setja þ)au
fram fyrir efnisbundna skynjan
okkar. Þe'ir, sem ekki liöfðu gefið
þessu gaum, voru likir fólki, sem
heyrir símann hringja, en hefir
ekki rænu á að taka heyruartólið
til að hlusta. Það var eftir að jeg
hafði fengið persónulegar sann-
anir fyrir tilveru framliðinna og
sambandi þeirra við okkar heim,
að jeg ásamt konu minni ákvað að
helga líf mitt sálrænum rannsókn-
um, og til að útbreiða þann boð-
skap, sem þeim rannsóknum fylgdi.
I
Sannanir fyrir framhaldslífi.
— Kona ein, sem jeg þekti í
Lundúnum, hafði mist son sinn í
striðinu. Hún náði sambandi við
hann með hjálp hins ágæta miðils
frú Osborne Leonard. Þégar bún
hafði talað nokkrum sinnum við
hann, spurði hún hann einu sinni,
hvort hann gæti gefið henni
nokkra sönnun fyrir því, að hann
lifði í raun og veru í öðrum heimi.
Hann sagði henni þá frá því, að
hann hefði nýlega verið að hjálpa
vini sínum, sem hvin þekti líka, yf-
ir um. Hann hefði vérið á flugi
yfir óvinahersvæði, og hefði hann
verið skotinn niður. Sama dag
spurðist frúin fyrir hjá hermála-
ráðuneytinu, hvort hans hefði ver-
ið saknað, en svo var ekki. En
daginn eftir kom tilkynning um
það, að hans væri saknað. Benti
hún þá á staðinn, sem sonur henn-
ar hafði sagt henni frá, og fanst
hann þar nokkrum vikum seinna.
Móðir Conan Doyle.
: —* Jeg vil gjarnan segja frá eig-
jn reynslu minni. Jeg var á fundi
með miðli einum frá Toledo. Sá
jeg þá fyrst lýsandi hring, sem
líktist helgibaug. Síðan kom í ljós
inni í honum andlit móður minnar.
Jég hefi aldrei sjeð hana greini-
legar. Hún var að öllu leyti eins
og um það leyti sem hún dó. —-
Þetta var engin skynvilla, því að
ltona mín og frú Gowan þektu
liana líka.
Talmiðlar.
Um talmiðla hefir verið rætt
mikið. Sumir halda því fram, að
þeir búktali. Það er ekki trúlegt,
allra síst fyrir þá, sem hafa
heyrt þrjá framliðna tala í einu
við þrjá menn á miðilsfundi, en
miðillinn var e'kki nema einn. —
Allir viðstaddir voru kunningjar
og of einlægir spíritistar til að
vilja rejma hið minsta til að falsa.
Andinn, sem talaði kínversku.
— Jeg skal segja ykkur söguna
af dr. Raymond. Hann var kennari
í • kínversku við háskólann í Ox-
ford. Hann var einn dag á miðils-
fundi. Heyrði hann þá einn and-
ann tala kínversku á gamalli
dauðri mállýsku. Dr. Raymond
skýrði frá því, að hann væri að
þýða kínverskt kvæði, sem hann
ætti dálítið örðugt með. Andinn
bað hann að hafa yfir fyrstu hend-
inguna í kvæðinu, og gerði dr.
Raymond það. Hafði þá andinn yf-
ir alt kvæðið og sneri því á nútíma
kinversku. Eftir það átti dr. Ray-
mond ekki erfitt með að þýða
kvæðið.
Hugsanaflutningur.
— Aðalrök andstæðinga spíri-
tismans eru þau, að í flestum til-
fellum sjeu fyrirbrigðin bygð á
hugsanaflutningi. Þetta getur að
vísu átt sjer stað, en ekki alstaðar,
að minsta kosti ekki við þá sögu,
sem jeg skal nú segja. — Maður
nokkur í Melbourne varð fyrir
þeirri sorg að missa tvo efniléga
syni sína í skipskaða. Nokkru síð-
ar náði hann sambandi við þá.
— Bað þá annar þeirra liann að
ganga aísíðis. Hann sagði honum
frá því, og’ tók honum vara fyrir
að segja mömmu sinni frá þVÍ, að
bróðir sinn hefði verið etinn af
stórum fiski. — Var það hákarlf
spurði faðir lians. — Já, það var
ekki ólíkt því, en það var ekki
venjulegur hákarl, svaraði dreng-
urinn. Skömnm síðar veiddist ó-
venjuleg tegund hákarls þar í
nánd, og fundust í honum leifar
drengsins. Hjer gat ékki verið um
hugsanafluting að ræða, nema frá
hákarlinum.
Conan Doyle sýndt við þetta
tækifæri margar myndir af fram-
liðnum, sem teknar voru eftir dauð
ann. Gat þar að líta myndir af
honum sjálfum ásamt syni hans,
konu hans ásamt ástvinum hennar
og marga fleiri.
Hann lauk máli sínu á þá leið,
að hann byggist ekki við að hafa
sannfært fólk til fulls, eða „um-
vent“ þvi, en hann kvaðst vona, uð
hann hefði gefið því eitthvað að
hugsa um.
ekki hringt neyðarbjöllunni .... ?