Lesbók Morgunblaðsins - 17.11.1929, Page 6

366
LESBÓK MORGUNBULÐfilNS
metra frá Bermuda-eyjum í norð-
ur. Það var ekkert annað að gera
en að reyna á allan hátt að ná
landi, hvernig sem það kynni að
takast, því að e'nda þótt storm-
inn væri farið að lægja, var enn
hátt i sjó og mikil undiralda.
Fyrsti dagurinn leið á enda,
slysalaust að mestu. Við vorum all-
ir orðnir rólegir, og mjer er óhær,t
að fullyrða, að við vorum allir von-
góðir um að komast lífs af. Það
gekk ver seinna. Alla þá sjö daga,
sem við flæktumst þarna, get jeg
ekki sagt að jeg hafi sofið dár.
Það var hvergi almennilegur stað-
ui til að sofa á, og flestum varð
ekki svefnsamt, nema þeim tveim,
sem halda áttu vakt, því að þeir
þurftu auðvitað að sofa sem best,
svo að þeir gætu safnað kröftum.
En það var heldur ekki auðvelt
fyrir þá, því að Bill prjedikaði
liárri röddu, milli þess sem hann
kað eða söng sálma.
Bill þessi — sem, eins og jeg
sagði áður, hjet rjettu nafni Jósep
Notiee — hafði ávalt verið mikill
trúmaður, en nú keyrði Svo um
þvert bak, að hann þagnaði varla
alla þá sjö daga, sem við vorum í
þessu volki. Hann söng sálma sína
hárri röddu og ákallaði guð með
fögrum orðum um að frelsa okkur
úr háskanum. Síðan las hann i
biblíunni og bað bænir. Það er
okkur enn hulin ráðgáta, hvernig
hann fór að því að halda biblíunni
sinni þurri gegnum alla brotsjó-
ina, sem á okkur riðu.
Venjulega þótti okkur ekkert að
því að hlusta á Bill syngja, því að
hann hafði fallega baritonrödd og
var söngelskur eins og margir
negrar. En það var ekki laust við,
að okkur væri farið að leiðast
bænir hans og sálmasöngur. Því
að það var honum ekki síst að
kenna, að við gátum varla sofnað
dúr.
Það var ekki fyr en k þriðja
degi, að við fórum að verða ein-
mana þarna úti í rúmsjó. Við og
við flaug máfur yfir bátinn og um
tíma fylgdi delfin okkur eftir. Það
virtist unna vel fjelagssltap okkar
og ge'rði mörg falleg stökk fyrir
okkur, en þó leið að því, að það
varð leitt á hinum hungruðu og
alvarlegu sjómönnum, og þess
vegna yfirgaf það okkur. Þegar
það var farið, var eins og alt yrði
leiðinlegra, og við vorum enn
meira einmana en áður.
Brotsjóirnir skullu á okkur í sí-
fellu, og við vorum allan tímann
holdvotir. En allan tímann auðnað-
ist negranum þó að halda biblíunni
sinni þurri. Það duftu sár á hend-
ur okkur og líkaminn bólgnaði
urdan saltvatninu. Á sjöunda degi
voru sjö kexstykki e'ftir af vist-
unum og nokkrir lítrar af fúlu
vatni. — Þá kom Italinn auga á
land.
Negrinn byrjaði hrifinn á lof-
sálmi, og jeg man það, að jeg tók
eftir því, að þrátt fyrir langa og
kalda nótt, sem hann hafði eytt
með því að syngja og biðja bænir,,
eins og endranær, var hann alls
ekki hás. Þetta var líka í fyrsta
skifti sem enginn gerði það að til-
lögu sinni að kasta honum fyrir
borð. Jeg held líka að við höfum í
aðra röndina verið honum þakklát-
ir fyrir sönginn, að minsta kosti
fyrirgáfum við honum allir. Yfir-
leitt fundum við ekki til fjand-
samlegra tilfinninga, því að nú
byrjaði lífróðurinn að landi, og
allir voru samtaka í erfiðinu. Land
ið, sem við sáum, var rifið, sem
liggur langt fyrir utan Bermuda-
eyjarnar. Aður en við vorum komn
ir miklu nær því en við vorum,
þegar komið var auga á það, kom
stormur, sem rak okkur langt út
á haf. Smátt og smátt mistum við
sjónar af skerinu, og loks hvarf
það okkur alveg..
1 fyrsta skifti á allri þessari æf-
intýraferð fann jeg til þreytu,
þegar alt erfiði okkar virtist ætla
að verða fyrir gýg, og við færð-
umst. óðfluga frá landi aftur. Jeg
held líka, að jeg hafi lokað augun-
um og mjer hafi runnið í brjóst,
en það var ekki lengi sem jeg svaf,
því eftir nokkrar mínútur vaknaði
jeg við, að einhver kallaði að hann
sæi skip. Þetta var þá skip, er var
að koma frá Bermuda-eyjum. Það
stefndi í áttina til okkar', e*n við
gátum ekki siglt í leiðina fyrir
það, enda virtist þess tæplega
þurfa, þar eð það nálgaðist óð-
fluga, og auðsjeð yar, að það
mundi ekki fara langt frá. Negr-
inn kastaði sjer á knje og öskraði
af lífs og sálar kröftum og að
þessu sinni æptum við með.
En brátt kom annað hljóð í
strokkinn. Skipið beygði nú af
fyrri leið sinni og fjarlægðist okk-
ur aftur. Jeg ætlaði varla að trúa
mínum eigin augum. Loks áttaði
jeg mig, reif upp eldspítur og fór
að bisa við að kveikja á þeim, en
það var ekkert áhlaupaverk, því
að þær voru allar blautar. Jeg sje
það núna, að við hefðum átt að
geyma þær innan í biblíunni negr-
ans. En um síðir tókst mjer þó að
kveikja á einni, og gat jeg þá
kveikt á einum af kyndlunum, sem
jeg hafði tekið með. Þetta var
sliömmu eftir sólarlag, og raett
] j 'siö frá kyndlinum var vel sýni-
legt. Nú breytti skipið aftur um
stefnu, og stefndi beint á okkur
á fullri ferð.
Við sáum það líka betur núna.
Það var stórt skemtiskip. Það hjelt
sig með mikilli viðhöfn og var auð
sjáanlega fult af bankastjórum
og auðmönnum, sem höfðu farið til
Bermuda-eyjauna til að hvíla sig
Um borð mættum við hinni
bestu aðhlynningu. Skipslæknirinn
tók okkur að sjer. Hann he'lti of-
an í okkur meðulum, og hrestumst
við brátt. Áður en við háttuðum,
átti jeg tal við aldurhniginn mann
í samkvæmisfötum. Hann spurði
mig mikið um mat okkar og að-
búð. Jeg sagði honum, að næst,
þegar jeg lenti í svona æfintýri,
mundi jeg hafa meira með af á-
vöxtum, en minna af kjötmeti.
Þessi orð mín skrifaði hann hjá
sjer, og lýsti yfir því, að hann
mundi kaupa þessa setningu af
mjer til auglýsinganotkunar. Hann
var forseti geysimikils bananavetsl
unarhviss. — Annar vildi kaupa
biblíuna af Bill, og bauð honum
í hana 500 dollara en Bill vildi
ekki láta hana af hendi hvað sem
í boði væri.
Skipbrot okkar var aðal-umræðu
efnjð í marga daga á skipinu. En
eitt urðu auðmennirnir aldrei á-
sáttir um. Það var, hvort við hefð-
um átt björgun okkar að þakka
seglunum, róðrinum, eða bænagerð
pegrans,