Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1931, Blaðsíða 1
L e i k 1 i s t i n.
Um nýjustu hætti hennar
í Evrópu.
Skömmu áður en jeg fór frá
Kaupmannaliöfn var byrjað að
sýna l>ar einn af gamanleikum
Shakespeares, „The Táming of the
Shrew“ (Kvenskassið tamið). —
Aðalhlutverkið, skassið og Petr-
uccio, sem tekur að sjer tamning-
una, ljeku þau Bodil Ipsen og Poul
Reumert.
Þrátt fyrir það, að þarna mátti
sjá þessa tvo langfrægustu leik-
ara Dana saman á leiksviði Dag-
marleikhússins — en þangað höfðu
þau flúið harðstjóm þeirra Adam
Poulsens og Kröicrs á konunglega
leikhíisinu — voru það ekki þau
fyrst og fremst, scm drógu fólk
á frumsýninguna.
Aðalgaldurinn við sýninguna
var sá, að leikurinn var — eftir
leikskránni að dæma „set med
Henry Hellesens Ojne“, þ. c. færð-
ur í nýtísku búmng.
Henry Hellesen er blaðamaður,
en þetta Var þó ekki í fyrsta
skifti', sem hann fekst við leiklist.
því að hann hafði áður komið
upp sýningum auk þess, sem hann
hefir skrifað um leikhús.
Það er alls ekki ný hugmynd
að færa Shakespeare í nýtísku
búning. Fyrsta sporið mun þó
Max Reinhardt hafa gert, er hann
ljet leika ,,The Merry Wives of
Windsor“ í búningum frá 188').
Aftur á móti hafa stúdentar frá
Qxford gengið svo langt að tak^.
• ' 7 - t í . v-,’ ; . • ,
ticr.ig sorgafleikána og ..m’oderni-
sera“. Ljeku þeir Hamlet í poka-
buxum, golftreyjum og öllu til-
heyrandi. Og það er eins og Sliake-
speare láti sjer ekkert bregða,
þótt allir geri sjer að skyldu að
breyta honum og lieimfæra hann
á alla tíma. Því að í leikritum
lians er svo mikið af þekkingu á
liinu lireina eilífa eðli manns og
konu, að innihaldið — boðskapur-
inn — er hið sama fyrir nútíma-
inanninn eins og samtímamenn
Shakespeares.
Hvers vegna þá að vera að
lialda umbúðunum, sem aldrei geta
orðið annað en meiningarlaust
skraut, bera engan annan árangur
en þann, að rugla áhorfendur og
leiða þá burt frá þeim sannleika,
•sem leikurinn boðar ?
Spurningunni liefir Hellesen
Svarað: Burt með þær! Og til að
undirstrika það, hefir vinur hans
Emil Reesen samið músík við leik-
inn í anda 20. aldarinnar: Jazz!
Enginn skyldi halda, að jeg sje
að mála myrkrahöfðingjann á
vegginn með þessari fyrstu lýs-
lngu minni. Að vísu er jazz-músík
ekki fínn pappír meðal þeirra,
sem einblína á klassíkina. En það
útilokar ekki, að hægt sje að
semja merkilegri verk í jazz-músík
en t. d. „Sonny Boy.“
Án þess að segja að Reesen hafi
samið neitt ódauðlegt verk, er
Óhætt að segja að jazz hans svar-
pði fullkomlega tilgángl- strftfm.
Hamlet
í pokabuxum og golftreyju.
að undirstrlka gang leiksins og
nýtísku form lians.
Meðferð leikenda var lýtalaus,
enda vildi svo vel til að aðalhlut-
verkin eru svo stór að annara
gætir tæplega — annars hefðu
kraftar leikhússins ekki mátt lyfta
hinni állþungu byrði.
Léikurinn lýsir hinu eilífa stríðí
karls og konu — hvort á að hafa
yfirhöndina. Katariha er í leik-
byrjun hið argasta skass, sem
jafnvel faðir hennar hræðist. —«
Petruecio tekur það hlutverk að
sjer að „temja“ hana. Þau gift-
ast, og fer giftingin fram á ný-
tísku hóteli. Petrnccio kemur til
vígslunnar í ferðafötum, tekur
engum sönsum, lendir í orðasennu
við gestina, lemur þá o. s. frv., alt
til að gera Katarinil sem mesta
nkapraun. Endar þátturinn með ftð
hann nemur hana á braut með sjer
á mótórbjóli. Þa’U koma Seiflt