Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1931, Blaðsíða 6

222
{■egar fteri hans kom í botn og
hann búinn að taka grunnmálið,
kallaði hann upp og sagði: „Renn-
ið þið og rennið þið, hann (fisk-
urinn) er eins og þarinn i botn-
inum“. En það var ekki fiskur
sem hann fann, heldur botninn,
argasta hraun. Jeg held að hann
liafi ekki mist færið, sem oft vildi
þ(S til, en jeg man vel að við vor-
um lengi að snúast við að losa
liann úr botni. Við höfðum gaman
af þessu og afleiðingin var sú, að
hann sagði okkur að hanka upp.
Afskaplega var oft gott að heyra
þetta orð: „Hankið þið upp, pilt-
ar“ ! Að minsta kosti fanst mjer
það, eftir að hafa legið lengi
á spýjustokknum. Annars var það
ekki vanalegt hjá okkur undir
Fjöllunum, því þegar sjór er dauð-
Pr er hann öldulaus. Það var eitt
sem þurfti að hafa mjög vakandi
auga á, þegar á sjó var komið,
hvort sjóinn brimaði, og þó sjer-
staklega, þegar verið var iiti á
Holtshrauni, því þaðan var iöng
ieið í land. Það kom líka stund-
um fyrir, að höfð voru snör hand-
tök og róinn lífróður alla leið í
land. Þetta kom ekki síður fyrir
lijá Ólafi en öðrum, sem við var
að búast þar sem liann var allra
manna sætnastur. Ein frásögn
gekk um Olaf. Það var einu sinni
sem oftar, að hann var að lenda,
var kominn inn fyrir rifið inn á
leguna. Það var svo mikið brirn
að hann gat varla varið skipið fyr-
ir ágjöf. Heyrðist þá að hann hefði
sagt: „Nú 'þykir mjer hann gúl-
óttur, piltar“, og í þeim tón eins
og hjer væri engin hætta á ferð-
um.
Eins atviks verð jeg að geta,
áður en jeg skil við Ólaf, þó jeg
skammist mín fyrir það. Eins og
allir fermingardrengir var jeg
látinn læra sjóferðamannsbæn, en
jeg gleymdi henni svo fljótt, að
jeg held að jeg hafi aldrei lesið
hana á sjó, og fór jeg þó til Eyja
sama vorið sem jeg fermdist. í
staðinn fyrir sjóferðabæn las jeg
ávalt faðirvor og hefi altaf gert.
Jeg var eðlilega fljótari að lesa
það en hinir, sem lásu sjóferða-
bænina, en jeg leit homauga til
formanns og gætti að hvenær hann
setti upp hattinn og þá gerði jeg
það einnig.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Einu sinni rerum við í mjög
vondum sjó (brimi). Þá þurftu
allir að gæta vel verks síns, og
leggja alt sitt fram. Við komumst
á flot við iflan leik. Þá voru
tekin ofan höfuðfötin og lesin
bænin. Það gerði jeg líka, en var
fljótari en hinir, gleymdi mjer
alveg, varð litið á fætur mínar
og sá, að jeg liafði mist annan
sjóskóinn, og án þess að hugsa um
hvernig á stóð, kallaði jeg upp:
„Hver andskotinn. jeg er búinn
að missa sjóskóinn minn!“ TJm
leið leit jeg upp, og sje að allir
eru berhöfðaðir og með mestu and-
akt eins og vant var þegar bænin
var lesin. Jeg man að jeg skamm-
aðist mín mikið, og enn þann dag
í dag skammast jeg mín fyrir það.
Það gekk svo yfir alla, að jeg man
ekki að þeir skömmuðu mig. Nú
man þetta víst enginn nema jeg.
Þriðji formaðurinn hjet Jónas
og bjó í Drangshlíð. Jeg reri
aldrei hjá honum, og get því lítið
um liann sagt. Hann var talinn
ágætur maður, og óaðfinnanlegur
formaður.
Fjórði formaðurinn hjet Ami,
Arni á Bökkunum var hann kall-
aður. Það má segja um hann eins
og sagt er stundum, að það er
margur rámur en syngur samt.- —
Hann reri þegar aðrir reru og
fór í land þegar aðrir fóru í land.
Fimti formaðurinn hjet Þor-
steinn og bjó á Hrútafelli. Það
var fyrsti formaður minn undir
Fjöllunum. Ekki man jeg hvernig
það atvikaðist, en hjá honum rjeð-
ist jeg sem hálfdrættingur. Jeg vil
geta þess að þegar róið var við
Sandinn undir Fjöllunum, var
sjórinn öldulaus og því miklu
minni hætta á að verða sjóveikur.
Þó voru þeir til sem veikir voru
þar, jeg held þeir hafi aldrei árætt
að. róa í Eyjum. Það var mín
huggun, að jeg var þó ekki verst-
ur, því jeg hafði aldrei sjósótt við
sandinn, og var því talinn eftir
aldri skipgengur þar.
Jeg byrjaði vorvertíðina hjá
Þorsteini á Hrútafelli, sem hálf-
drættingur, en eins og áður er
sagt, skil jeg ekki og man ekki
hvernig á því stóð. En jeg minn-
ist þeirrar veru minnar mjög vel,
og þó sjerstaklega Þorsteins. Jeg
held jeg hafi þá verið kátur og
fjörugur strákur, og að lokum
sæmilega sjeður á skipinu. Ekki
var það fyrir dugnað minn við
árina, þó kunni jeg áralagið. Það
var fyrir fjör mitt og glaðværð,
og þó sjerstaklega fyrir það, hvað
jeg var fiskinn sem kallað var.
Jeg lield jeg hafi þá aldrei dregið
minna en tvo hluti, og stundum
meira, svo endirinn varð, að jeg
var gerður háseti, og hvíldi eins
og aðrir, en þó var mjer aldrei
trúað fyrir að róa úr landi nje í
land. En mig minnir að jeg ha-fi
fengið að stökkva upp með hnútu-
bandið þegar best og blíðast var.
Jeg get ejvki gengið fram hjá
einu í fari Þorsteins, þó góður
væri, og það var þetta: Þegar
róið var, og ekki farið út á Holts-
hraun heldur verið skamt frá
landi, þá var það talið fiskisælla
að kippa hver fram fyrir annan:
Straumurinn bar skipin stundum
vestur eða þá austur með landi,
þar af leiðandi var um að gera að
vera fremstur t. d. vestastur, ]>eg-
ar vestur bar. Þannig gekk það
að liver kipt.i fram fyrir annan.
Þannig fóru skipin langar leiðir
frá lendingarstað Þegar t. d. við
vorunx fremstir og drógum vel,
þá kom skip fram fyrir okkur, og
því lengra sem það fór fram fyrir
okkur, því betra. Það var því um
að gera að láta þeim sýnast., að
við yrðum ekki varir, því þá þótti
skipinu ekki fiskilegt, að vera ná-
lægt. okkur. Þorsteinn hafði það
]>ví þannig, þegar hann sá að skip
var að koma, þá ljet hann okkur
ekki draga færið upp, þó fiskur
væri á önglinum á meðan skipið
fór fram hjá. Engan vissi jeg gera
þetta nema Þorstein. Það var ekki
af neinni mannvonsku, heldur af
þessari gömlu góðu metorðagirnd,
að vera ekki minstur.
Framh.
Amerískt. Lítill drengur í Will-
ington veiktist af mislingum og
mátti því ekki fara í skólann. —
Honum datt nú það snjallræði í
hug, að útvega skólabræðrum sín-
um frí líka, og svo seldi hann
sjö þeirra mislinga, 10 cent hverj-
um. Þeir laumuðust inn í herbergi
hans og smituðust allir, og enginn
refjaðist um að borga 10 centin.