Lesbók Morgunblaðsins - 17.01.1932, Blaðsíða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
9
höfn við fermingu eða affermingu,
fer um vinnu háseta eft-ir því, er
venja hefir verið, nema annars sje
getið í ráðningarsamningi háseta.
2. gr. — Þá er skip er að veið-
um með botnvörpu eða á siglingu
milli innlendra hafna og fiskimið-
anna, skal jafnan skifta sólar-
hiingnnm í 3 vökur. Skulu % hlut-
ar háseta skyldir að vinna í einu,
en Vn lv'.uti ]>eirra eiga hvíld, og
skal svo skifta vökum, að hver
háseti hafi að minsta kosti 8 klst.
óslitna hvíld í sólarhring hverjum.
Pvrirfram gerðir samningar um
lengri vinnutíma í senn en fyrir er
mælt í þessari grein, eru ógildir,
en ekki skal ]>að talið brot á á-
kvæðum hennar, þó háseti, eftir
eigin ósk í einstök skifti, vinni
lengur en þar er urn mælt.
3. gr. — Engin af fyrirmælum
1. og 2. gr. gi'lda, þá er skip er í
sjávarháska eða líf skipshafnar í
hættu.
4. gr. — Skipstjóri ber ábyrgð á
því, að fyrirmælum þessara laga
sje fylgt.
5. gr. — Brot gegn lögum þess-
um varða sektuin frá 1000—10000
kr. Mál út af slíkum brotum skulu
rekin sem almenn lögreglumál.
6. gr. — Lög þessi öðlast gildi
1. jú'H 1928.
— Saga togaralífsins hefir
sannað það, að þar er harðsnúinn
og þróttmikill flokkur að verki, og
yfirleitt flokkur, sem með ári
hverju eykur lærdóm sinn og ment
un, fram yfir fiskimenn annara
Sanda, og til þess liafa togaramenn,
að sumu leyti, betri skilyrði en
skútumenn.
A fyrstu árum togaranna var
slæmt að fá vana netjamenn, og
þeim goldið hærra kaup; borið
mun það hafa við, hjá sumum
þeirra, að upphefð þessi hafi stigið
þeim til höfuðs og óhreinindin og
tjaran á höndum þeirra, er í
land var komið, átt að vera aug-
lýsing um þá, að þeir væru „netja-
menn á togara“, svipað og sagt
var um „brýnsluna“ á sumum
sláttumönnunum gömlu.
Annars er netjavinna bakraun
og kaldsöm vinna, t. d. í frosti og
ágjöf, berhentum mönnum, eins og
ætíð er, þegar dæla verður heitum
Fimm
sjó á "netið, til að ]>ýða það. For-
'maður netjavinnunnar pr bátsmað-
ur. Matsveinninn sjer um fæðuna;
er það mikið og vandasamt verk,
ef vel er af hendi leyst. Þarf til
þeirra að vanda, verk þeirra að
raeta og þá sjálfa, sem það eiga
skilið.
Vjelavinnunni þyrfti betur að
lýsa, frá fyrstu tíð útvegsins; hún
er svo mikilsvarðandi þáttur í
þessu starfi.
Ometanlegur kostur er það ein-
att ,að hafa duglegt „vjelafólk“,
veit jeg til þess sjálfur, að í hættu-
legu áfa'lli, sem einn togari fekk
um vetur á miðunum hjer, sá jeg
„fyrsta“ og mig minnir „annan“
vjelstjóra líka, standa í sjó við
bálholin og vinna ötult að því að
kynda efri bálholin, ti'l skiftis við
kyndara, því dautt var í hinum
neðri.
Þannig breyta þeir, sem ríkir
ern af skyldurækni og dug. —
Ef þessar ófullkomnu línur mín-
ar um sjómannalífið gætu aukið
œttlið-ir.
meiri ski'lning á sjómönnum og
starfi þeirra; að t. d. orðið „sjóari“
eða ,,sjómaður“ verði framvegis
ætíð notað sem virðingarorð, en
aldrei framar sem smánaryrði, og
að enn fleiri en áður vildu festa
sjer í minni hin gullfögru orð eins
góðskáldsins okkar ,]>egar vjer er-
um dæmdir, að:
„sjómannslíf i herrans hendi
helgast fósturjörð“,
]>ættist jeg ekki hafa ur.nið fyrir
S'g. —
— Kæri læknir, jeg veit ekki
hvað jeg á að gera. Þjer eruð
|>riðji læknirinn, .sem jeg sný mjer
til.
— Svo-o? Hvað gengur að yður?
—i Jeg er — er alt of feitur."
— Og hvað hafa hinir læknarnir
ráðlagt yður?
— Annar ráðlagði mjer að
hlaupa, en hinn ráðlagði mjer að
fara til hressingarstaðar í Baden-
Baden. Hvað ráðleggið ]>jer mjer?
— Að hlaupa til Baden—Baden.
Ekki er öllum ]>að lán ljeð, að fá að sjá barna-barna-barna-böm
sín, eða verða langa-lang-amma, eins og gamla konan hjerna á mynd-
inni. Hún heitir Guðrún Klemensdóttir og er frá Bólstaðarhlíð í Húna-
vatnssýslu, en fluttist fyrir mörgum árum vestur um haf. — Með
henni eru þarna á myndinni dóttir hennar, dóttur-dóttir, dóttur-
dóttur.-dóttir og , dótfur-dóttur-dóttur-dóttir, eða fimm ættliðir á
einu spjaldi.