Lesbók Morgunblaðsins - 09.09.1934, Side 1

Árni Óla:
Skagafjarðar-
útsýn
Þegar farin er landleiðin frá
Reykjavík til Akureyrar er ek-
ið um 9 kjördæmi, Reykjavík.
Gulll)rin<nisýslu og' Kjósarsýslu,
Borgarf jarðarsýslu, Strandasýslu,
Vestur-Húnavatnssýslu, Austur-
Húnavatnssýslu, Skagaf jarðar-
sýslu, Eyjafjarðarsýslu og Akur-
eyri. Sje farinn Kaldadalur bætist
Arnessýsla við.
Þegar farið er fyrir Hvalfjörð
er vegalengdin til Akureyrar um
450 kílómetrar, þar af fjórði
hlutinn í Húnavatnssýslum, eða
um 120 km. Þar er vegurinn best-
ur*, en landslag svipminst. En
þegar að Bólstaðarhlíð kemur og
horft er á hina bröttu og' löngu
brekku, er sem mann gruni að
bún sje sá þröskuldur sem stigið
sje yfir inn í nýtt landslag. Sá
grunur rætist
Fyrstu viðbrigðin eru þó þau,
hvað vegurinn versnar stórkost-
lega. Vegurinn á Vatnsskarði er
alræmdur, líkt og vegurinn yfir
Holtavörðuheiði, og kvíða allir
bifreiðastjórar fyrir því, að fara
hann þegar rigningar eru. Og' í
sumar hefir ekki skort á rign-
ingat í Norðurlandi. Það bætir
og ekki úr skák hvernig vegur-
inn er lagður. Þarna fer hann
* Versti vegurinn í Húnavatns-
sýslu er í gegnum þorpið Blöndu-
ós.
fjrrst upp BóljStaðarhl.íðina þar
sem hún er hæst, í stað þess að
liggja inn með henni og svo upp
dalhvosina. Á skarðinu sjálfu' er
aðeins ruddur vegur og- liggur svo
meistaralega að það er engu líkara
en að seilst hafi verið til þess að
láta hann liggja yfir toppana á
öllum hinum strýtumynduðu hól-
um, sem þar eru, beint upp og
beint niður. Ekki að tala um að
krækja fyrir hólana og þræða«
jafnsljettu! Víðast hvar á landinu
eru allir vegir í hlykkjum og með
kröppum beygjum. En á Vatns-
skarði héfir vegurinn víst átt að
vera sem beinastur og farin sjón-
hending af hverjum hólnum á ann-
an. Þetta má líka sjá á Holta-
vörðuheiði.
Fallegt er í Vatnshlíð, en af-
skekt er þar, og einmanalegt mun
þar á vetrum; hið sama má segja
um Stóra-Vatnsskarð, nema þar
er ekki fallegt. En þegar kemur
að Arnarstapa opnast útsýni, sem
er svo stórfögur í góðu veðri, að
öllum mun ógleymanleg. Beint
framundan breiðir sig Hólmurinn,
eggsljettur og iðjagrænn með
risulegum bæjum á víð og dreif-
Hjeraðsvötnin falla að honum að
austan eins og silfurkögur, skift-
ast svo og taka Hegranesið í
.faðrn sjer. En hinum megin er
Blönduhlíðin, líka iðjagræn, og
er þar bær við bæ og glampar sól
Víðimýrarkirkja. Austurstafn. Á mynd-
inni má sjá kiömbruhnausahleðsiuna
og hvað veqgurinn er blásinn.
á gluggum og stafnþiljum. Um-
hverfis þetta Gósenland halda
vörð hin tignarlegustu fjöll,
Mælifellshnúkur að sunnan, Mold-
uxi og Tindastóll að vestan, Glóða-
feykir og Viðvíkurfjall að austan
og haldasit í hendur við önnur f jöll
í norðri blasir við dimmblátt
hafið og þ*ar rís Drangey úr djúpi
og sýnist á miðjum firði, en til
hægri handar Málmey og Þórðar-
höfði og slær á alt guðvefjarblæ.
Það er líkast því, sem yfir eyjarn-
ar og höfðann sje breidd slæða,
sem er ýmist með bláum eða gulln-
um lit, eftir því hvernig horft er
á hana, eða eftir því hvernig' hún
liggur í fellingum og brotum.
Fyrsti bærinn, sem maður kem-
ur að í Skagafirði, er Víðimýri.
Þar er hin forna fagra torfkirkja,
sem nú á að fara að hressa upp á,
og er það ekki vanþörf, því að við-
haldið á henni hefir ekki verið á
marga fiska. Veggirnir, sem hlaðn-
ir eru úr klömbruhnausum, eru
liálfhrundir, þakið ljelegt og gólf-
ið missigið. Á nú að g'era við alt