Lesbók Morgunblaðsins - 14.04.1935, Blaðsíða 6

118
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
angrinum fyrir í bátnum, tóku
tveir bátsmanna sig út úr hópn-
um o<r rœddu saman um stund.
Voru það formaðurinn og Björn
Björnsson frá Læk. Síðan komu
þeir til okkar, þar sem við biðum
á klöppunum, og löttu okkur
frekar fararinnar. Var ráðg-
ast um þetta í rokinu þarna
á klöppunum, en ekkert af okkur
gat sætt sig við þá tilhugsun, að
verða eftir af skipinu, sem við
höfðum nú lengi vænst eftir au
flytja myndi okkur nær markinu,
jafnvel þótt ekki væri annað fyr-
irsjáanlegt, en farið væri út í op-
inn dauðann. Gat þá formaðurinn
þess, að allir bátsmenn væru reiðu
búnir að freista þess, að brjótast
fram í skipið, en um leið tók
hann það fram, að hver sá, er með
bátnum færi, gerði það á eigin á-
byrgð, því að liann gæti ekki
ábyrgst, hversu fara myndi.
Var nú fólkinu komið fyrir í
bátnum og lagt af stað.
Þegar var auðsætt, að ferðin
myndi sækjast mjög seint. 1 byrj-
un miðaði samt nokkuð áfram,
uns komið var all-langt út með
höfðanum. Var þá sem veðrið
færðist enn í aukana, að minsta
kosti varð nú hafrótið enn þá
meira. Öldurnar risu fjallháar
hver af annari, eins og þær ætl-
uðu að stevpast yfir bátinn, og
án þess nokkuð yrði að gert byrj-
aði bátinn að reka út á bakborða.
Áttu bátsmenn fult í fangi að
verja hann áföllum. Rak nú bát-
inn óðfluga í áttina til eyjarinn-
ar. Alt í einu heyrðum við óvenju-
mikið og greinilegt brimsog, og
augnabliki síðar sáum við ólgandi
brimboðana og mótaði fyrir kol-
svörtum kollum skerjanna í út-
sogunum. Stefndi báturinn þang
að með vaxandi hraða.
Varð nú öllum þegar ljóst, í
hvert óefni var komið. Var ekki
annað sýnna en að okkur myndi
á örstuttri stund reka upp á sker-
in, og þá var vandalaust úr því
að ráða, hver forlög okkar yrðú.
Báturinn myndi á svipstundu
brotna í spón og engum verða lífs
auðið.
Nú voru skjót ráð dýr, og reyn-
ir ekki á kappann, fyr en á hólm-
inn er komið.
Formaðurinn ljet heldur ekki á
sjer standa. Hrópar hann liárri
raustu til ræðaranna, svo að yfir-
gnæfir brimsog og storm, og heit-
ir á þá, með ákveðnum orðum
hins vana stjórnara, að duga nú
vel, því að um líf eða dauða sje
að tefla. Var því boði svikalaust
hlýtt.
Nú liðu nokkur augnablik, allir
stóðu á öndinni, lostnir skelfingu,
meðan úr því var skorið, hvort
hættunni yrði afstýrt. En þau
augnablik munu flestum hafa
orðið löng.
Enginn nema sá, er reynt hef-
ir, getur gert sjer fyllilega grein
fyrir hugarástandi þeirra manna,
sem berjast upp á líf og
dauða við öfl Ægis, Og þó er, ef
ti'. vill, enn verra að setja sig inn
í hugarástand þeirra, sem eru
hluttakandi í baráttunni, berast
nær hættunni og geta ekkert að
gert, nema horfst varnarlausir og
aðgerðarlausir í augu viðógæfuna.
Jeg geri ráð fyrir því, að þessi
stund hafi nokkuð oft hvarflað í
huga þeirra, er sátu þarna í bátn-
um.
Báturinn hentist til og frá á
öldunum, eins og leiksoppur; ým-
ist hófst hann upp með öldu-
h^yggjunum, eða stakst niður í
öldudalina. og jafnt og þjett
þeyttist særokið yfir okkur, svo
að hvergi var þur þráður eftir-
Og umhverfis grúfði náttmyrkr-
ið, svart og illúðlegt, en í ná-
munda sást marka fyrir ægilegum
skerjuin, sem gátu þýtt dauðann
fyrir okkur öll.
Um stund varð ekki greint,
hvort báturinn færðist úr stað.
Hann rak ekki lengur, og vissan
um það kveikti nokkra von.Og svo
var alt í einu sem Ægir ljeti und-
an síga.Voru það bænir þeirra,sem
horfðust í augu við dauðann, er
gáfu þessum sex mönnum yfir-
náttúrlegan kraft til þess að
knýja bátinn áfram? Eða dáðist
Ægir svo mjög að vaskleika þess-
ara samhentu manna, að hann
vildi þyrma þeim? Hver veit?
Fagnaðarópin gullu við í bátn-
um, þegar við urðum þess vör, að
við fjarlægðumst skerin. Og fjar-
laegðin óx smátt og smátt. Áður en
leið á löngu, vorum við aftur kom
in út á rúmsævi.
Og loks náðum við „Geir“. Allir
komust klaklaust upp á skipið
en er farangurinn var tekinn upp
úr bátnum, var hann heldur illa
útleikinn af ágjöfinni. Var honum
komið fyrir á þiljum uppi, því að
ekki var nú um annað rúm í skip-
inu að ræða. Gat því farið svo, að
hann skolaðist fyrir borð á leið-
inni, og þótti það ill tilhugsun,
sjerstaklega þeim, er höfðu tapað
mestum hluta eigna sinna með
„Laura“.
Nokkru seinna kom annar og
seinasti báturinn úr landi út að
skipinu, og voru þá allir skip-
brotsmenn komnir út í „Geir“,
nema skipstjórinn af „Laura“,
Godtfredsen, sem varð eftir
nyrðra og beið þar strand-upp-
boðsins við annan mann.
Var nú ekki beðið boðanna. Áð-
ur en varði var _,,Geir“ kominn á
fulla ferð út Húnaflóa. Stóð jeg á
þilfarinu, þar til er Skagaströnd
hvarf sjónum mínum út í nátt-
myrkrið. En oft síðan hafa mynd-
ir atvikanna þessa eftirminnilegu
daga dregist upp fyrir hugar-
sjónum mínum.
Strand-uppboðið.
Það þykir ekki rjett að skilj-
ast svo við frásögn þessa, að lát-
ið sje undir höfuð leggjast að
drepa lítilsháttar á lokaþátt þessa
strands, uppboðið, er fór fram á
slátrinu úr „Laura“.
Jafnvel þótt jeg væri þá farinn
af Skagaströnd, hafði jeg jafnan
frjettir af því, er gerðist þar, eft-
ir að við strandmenn fórum
þaðan.
Eftir brottför björgunarskips-
ins „Geir“ af Húnaflóa fimtudags-
kvöldið 24. mars, var enn unnið
að því að flytja vörur og ýmsa
muni úr „Laura“ á land þar
nyrðra, en mjög var flest það, er
náðist, skemt sökum sjóbleytu.
Þóttu þó kolin mesti fengur í
kolaleýsinu.
Um miðjan apríl var svo haldið
uppboð á Skagaströnd á nokkru
af strandgóssinu. Miklu af því, er
bjargaðist, var á hinn bóginn ráð-
stafað á þann hátt, að það var
sent til Reykjavíkur og selt þar á