Lesbók Morgunblaðsins - 13.12.1936, Blaðsíða 5
LBSBÓK MORGUNBLAtfSINS
397
TiP hinstu Iwíldar i hafi úti.
Sjómaður segir frá.
veiðiaðferð, sem mönnum er sam-
boðin“.
Svo sýnir hann mjer skínandi
fallegar myndir úr sænsku skóg-
unum og af Jótlandslieiðum, þar
sem hann hefir ferðast uin með
boga og örvar.
Yfirvöldin í Danmörku hafa
lengi liaft horn í síðu Dreyers
fyrir þessa veiðiaðferð. Því var
haldið fram að skepnur, sem yrði
fyrir bogaskoti, dæi kvalafullum
dauðdaga. Dreyer fullvissar mig
um það, að þetta hafi ekki við
hin minstu rök að styðjast. Hann
heldur því fram, að þegar boga-
maður hæfi dýr, þá sje kraftur
örvarinnar svo mikill að hún gangi
á hol og skepnan deyi samstundis,
en það sje ekki hægt að segja um
þær skepnur, sem hæfðar sje með
kúlu. *
Innan skams ætlar Dreyer að
gefa út stórt rit um sögu boglist-
arinnar frá öndverðu. Þar heldur
tiann því fram, að Engleudingar
hafi lært af norrænum víkingum
að smíða langboga sína. Þegar
norrænir menn lögðu undir sig
Normandie hafi þessir langbogar
flust þangað og síðan til Eng-
lands með Yilhjálmi bastarði, og
að það hafi verið bogaskyttum
lians að þakka að hann vann sigur
í orustunni hjá Hastings.
Þessi staðhæfing hans styrkist
við það, að í Nydams Mose í Dan-
mörku fanst langbogi og örvar,
og telja fornfræðingar að sá forn-
leifafundur sje frá 4. öld.--------
Það eru ekki ljón í Danmörku
og getur Dreyer því ekki reynt
skotfiini sína á þeim. En þar eru
hirtir og rádýr, fuglar og hjerar.
Og Dreyer blöskrar það ekki að
skjóta fugl á flugi. Þessi veiðiað
ferð er alls ekki ódýr, þótt menn
ímyndi sjer það, því að langbogi,
sem gerður er eftir öllum listar-
innar reglum, kostar eins mikið
og nýtísku riffill.
Ella var aðeins 10 ára. Erænka
hennar spurði:
— Hvað ætlarðu að gera Ella
litla þegar þú ert orðiu eins stór
og bún mamma þín?
— Megra mig.
SNJÓHVITUR albatros lá á
sjónum og svaf. Hann hafði
stungið böfði undir væng, og
vaggaðist á bárunum. En alt í
einu vaknaði hann við boðann frá
skipinu. Haun hrökk upp með and-
fælum, glápti um stund á skipið,
breiddi svo út hina stóru vængi
og lióf sig til flugs.
„Þarna liefir þá cnn ein sál
losnað úr hafinu og stigið upp til
himna“, mælti einn hásetanna og
horfði á eftir fuglinum. Hann
mintist gamallar hjátrúar sjó-
manna, að þessir fuglar beri sálir
druknaðra manna upp til himins.
Það voru heldur dauflegir dag-
ar um borð bjá oss. Einn af
hásetunum lá fyrir dauðanum. t
marga daga bafði hann legið með
háan hita, þrátt fyrir það að skip-
stjóri og stýrimaður reyndu að
hjálpa honum eftir því, sem þeir
höfðu best vit á.
Sjúkliugurinn hafði verið flutt-
ur í lítinn sjiikraklefa. Hann þjáð-
ist mjög mikið. Skipstjóri átti jiá
ráðstefnu með öðrum yfirmönnum,
og árla morguns var sú skipun
gefin að reyna að ná í lækni. Frá
loftskeytastöðinni þaut svo kall-
merkið „XXX“ livað eftir annað
út í himingeiminn. Tólf mínútum
seinna hafði náðst samband við
stórt farþegaskip, sem var í mörg
hundruð mílna fjarlægð. Því var
sent skevti með sjúkdómslýsingu
mannsins. Og 48 mínútum eftir að
fvrsta kallið var sent. hafði skip-
stjóri í höndum skevti með ráð-
leggingum læknis. Það er eitt af
stórmerkjum þessarar aldar, að
sjómaðurinn, sem er úti í regin-
hafi. mörg hundruð mílur frá
landi, getur leitað lækuis í tífs-
nauðsyn.
En fyrir sjúkling okkar kom
þetta ekki að gagni. Og hvorki
einbeitni skipstjóra nje þögul von
vor gátu lijálpað. Ef læknir
hefði verið við mundi það máske
hafa tekist, en næsti iæknir var
inörg hundruð mílur í burtu.
RJETT á eftir að hásetinn
liafði verið að tala um alba-
trosinn íog sálir framiiðinna sjó-
manna, kom maður út úr sjúkra-
klefanum og flýtti sjer aftur á.
Um leið varð þögn — vonlaus
þögn. Þíjð átti að stöðva manninn,
en hann brá bara upp hendinni og
þá vissu allir hvernig komið var.
Þögulir horfðu sjómennirnir út á
iiafið eins og þeim ofbvði hin
endalausa vídd þess. —
Maðurinn hafði farið inn til
skipstjóra, en kom nú aftur og
liljóp að skutfánanum. Hann dró
fánann niður í hálfa stöng. Það
var þá komið svo, sem enginn
hafði dirfst að hugsa um. Hinir
hvítfáðu veggir sjúkraklefans
luktu nú eins og helgiskrín um
jarðneskar leifar eins af fjelög-
um vorum, sem hafði verið lifandi
og talað rjett áðan. Nokkra stund
unnu menn eins hljóðlátlega og
þeir gátu. Ekki var talað nema hið
allra nauðsynlegasta, svo að það
var eius og gjálfrið í öldunum við
kinnunginn æstist alt í einu.
PAÐ hefir feikileg áhrif á
mann þegar einbver deyr
um borð. Það er alt öðru vísi
beldur en jiegar einhver devr í
landi. Mánuðum saman hafa menn
verið samanþjappaðir í þröngum
búsakynnum. Málrómur og lát-
bragð allra verður brot úr manni
sjálfum. Og falli einhver frá, þá
er það eins og maður bafi mist
brot úr sjálfum sjer. En það er
okkert til að fylla í skarðið. Rúm
liins látna í hásetaklefanum er
autt [i,.ð sem eftir er Teiðarinnar
og gnapir á móti hinum. Staður
lians við vinnuna er auður. Það er
skarð I lians vakt. Hvar sem er
á skipinu verður maður var við
skarðið, sem höggvið \Tar í hópinn