Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1937, Síða 1
5. tölublað.
JDtorgiutMaifeiiis
Sunnudaginn 7. febrúar 1937.
XII. árgangur.
ií*folu»rprmtsmiðjn h.f.
— endurminningar
tónskáldsins ---
Fyrsti söngur sem jeg minnist
að jeg heyrði var jarðarfar-
arsöngur. Það hefir kannske átt
að vera fyrirboði þess, að jeg
heyrði allmikinn jarðarfararsöng
um æfina.
•Teg var þá barn að aldri, hafði
verið veikur, en var orðinn svo
hress, að móðir mín bar mig í
sæng út að glugga, til þess að jeg
gæti heyrt sönginn. Það var gam-
all maður, sem átti heima í koti
rjett hjá okkur, sem verið var að
jarða.
Einn af söngmönnum þeim, sem
sungu við húskveðjuna, bar svo af
öðrum, að jeg gleymi honum
aldrei. Hann var frændi minn, af
Bergsætt, sem Guðni Jónsson hefir
gert fræga með bók sinni. 1 þeirri
ætt hafa verið margir forsöngvar-
ar. Einn meðal þeirra er Páll ís-
ólfsson.
Næstu kynni mín af músík urðu
þau, er vinnumaður einn kom á
heimili okkar, er hafði meðferðis
lítið harmoníum-kríli. Þetta varð
síðar nafntogaður maður — Sig-
urðar Eiríksson regluboði.
Þetta hljóðfæri hafði þann á-
gæta kost fyrir mig, að það vant-
aði beinplötu á eina nótuna. Við
þessa beinlausu nótu miðaði jeg,
þegar jeg fikaði mig áfram í
söngfræði Jónasar Helgasonar er
jeg náði í um svipað leyti. Um
kenslu var ekki að ræða.
•Teg þreifaði mig áfram í „skól-
í veislu þeirri er vinir og vel-
unnarar Sigfúsar Einarssonar
hjeldu honum á sunnudaginn
var í tilefni af sextugsafmæli
hans, hjelt hann ræðu, þar sem
hann m. a. rifjaði upp nokkrar
endurminningar frá fyrri dög-
um, og eru þeir kaflar hjer
færðir í letur ásamt niðurlags-
orðum ræðunnar, þar sem hann
beinir nokkrum hollráðum til
ungra tónlistarmanna.
Honum fórust orð á þessa
leið:
anum“ og spilaði bráðlega úr
söngheftum Jónasar og kirkju-
söngsbók hans. En seinna komu
Staphs-heftin til sögunnar. Og þar
kyntist jeg laga-bútum eftir
meistarana, er höfðu svo mikil
áhrif á mig, að jeg fór sjálfur að
,„komponera“. Þá var jeg 12 ára.
Enginn var til þess að leiðbeina
mjer. Svo þetta fjell brátt niður
hjá mjer. En alt sem jeg á þeim
árum krotaði niður, er vitanlega
löngu týnt. En þessar barnalegu
tilraunir mínar leiddu greinilega
i ljós ákveðna hneigð mína.
Svo komst jeg í söngfjelag á
Eyrarbakka. .Jón Pálsson
stjórnaði því. Hann var þá bú-
settur á Stokksseyri, en fór oft á
milli í misjöfnu veðri, til að vinna
fyrir söngfjelagið.
Við sungum í kirkjunni og í
samkomuhúsinu á „Bakkanum“.
Eitt sinn áttum við að syngja
fyrir sýslunefndarmennina. Þá
var það talið álíka mikið að vera
sýslunefndarmaður, eins og það
er talið að vera alþingismaður nú.
Þá kom fyrir atvik, sem aldrei
hefir síðar komið fyrir mig eða
söngfólk mitt.
Síra Eggert í Vogsósum var
einn sýslunefndarmaðurinn. Hann
var, eins og þið hafið heyrt, skrít-
inn karl. Það var hann sem hafði
kringlur fyrir almanak. Þann
fyrsta hvers mánaðar dróg hann
kringlur upp á band, jafnmargar
og dagar voru á mánuðinum. Svo
át hann eina kringlu á dag af
hönkinni. Á því markaði hann
hvað mánuðinum leið.
Þegar við vorum að syngja
þarna fyrir sýslunefndina stóð
síra Eggert upp úr sæti sínu og
gekk upp að palUnum þar sem
söngflokkurinn stóð. Hann vjek
sjer að einum söngmanninum og
bar upp erindi við hann.. Söng-
maðurinn stóð þar með opinn
munninn í miðju lagi, og var því
vant við látinn að svaia komu-
manni. En síra Eggert beið hinn
rólegasti meðan lagið var sungið,
lauk síðan erindi sínu við mann-
inn og gekk til sætis síns.
aðir síra Eggerts hjet Sigfús.
•Teg heiti eftir honum. Hann
var snikkari á „Bakkanum" og