Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1937, Blaðsíða 1
9. tölublað.
Sunnudaginn 7. mars 1937.
XII. árgangur.
FRAMHALD AF GREINUM
SIGURÐAR BENEDIKTSSONAR.
Fyrsta snapið.
Mjer kom það harla kynlega
fyrir sjónir hve hásetarnir gengu
hægt að mat sínum við hádegis-
verðinn, á þriðjudaginn, eftir
fimm sólarhringa veiðar í Jökul-
djiipinu.
Sól skein í heiði, og knörinn
klauf sig fram í gegnum silfur-
skæran vatnsflötinn og hnykti
í togið.
Kojuvaktin neri stýrurnar úr
augunum, með mestu nákvæmni,
eins og ekkert lægi á, og áður en
menn voru búnir að skifta á milli
sín úr fyrsta kjötbollufatinu voru
„svefnpurkurnar“ glaðvaknaðar
og farnar að leggja orð í belg í
samræður fjelaga sinna, sem að
vanda snerust um kvenfólk og
stjórnmál.
Reyndar hafði jeg oft heyrt
ymprað á þessum málum, en jafn-
an skiftust memi þá á stuttum
og gagnorðum setningum og mið-
uðu alt við að geta sagt sem mest
á sem skemstum tíma. En í þetta
skifti var eins og enginn þyrfti
að flýta sjer — og matarins
var neytt með yfirlagðri hóg-
værð, eins og þeir einir geta leyft
sjer, sem hafa skipulagt framtíð-
ina sem einn allsherjar matar-
tíma!
Yfir makkarónumjólkinni spunn
ust allsnarpar deilur um það, hvor
þeirra Hitler eða Stalin hefði
drepið fleiri menn, með eigin
hendi. — En það var óútkljáð mál
þegar ungur og skegglítill piltur
greip fram í fyrir „ræðumanni“
og staðhæfði, að aldrei hefði þó
Hjeðinn mann vegið! Og var mál-
inu þar með hrundið inn á þjóð-
legar brautir.
Bæði „kýraugu“ matskálans
voru opin og hvítir sólargeislarn-
ir sprikluðu um borð og þiljur
og Ijeku við þreytuleg andlit og
úfið og svitastorkið hár borð-
gestanna, er sóttu mál sitt því
fastar sem lengur leið.
En þrátt fyrir þau reiðinnar
skelfing, sem hver og einn var
nauðbeygður til að segja — úr því,
sem komið var — endastungust
makkarónurnar með jöfnum hraða
niðurfyrir bringspalir manna uns
skeiðarnar glumdu við tóma diska
og dreggjunum úr blikkfötunni
var lokið.
Þá tóku menn upp bauka sína
og stútuðu sig svo hressilega, að
augun flutu í tárum!
Ofeigur er eini maðurinn um
borð, sem ekki á tóbaksbauk, en
hann ber á sjer stórar dósir
— íturvöxnustu tóbaksdósir, sem
jeg hefi augum litið — enda
fer hann drýgiiidalega um þær
höndum! Hann rjettir Magnúsi
dýrgripinn, en Magnús rjettir hon-
um aftur baukinn sinn í staðinn.
Á meðan á þessu stóð var
líkast því sem þrætupúkarnir
styngi sjer fyrir borð. Og síðan
höfðu menn orð á því, að þetta
væri fyrsta snapið, sem þeir hefðu
fengið í þessum túr — en snap
þýðir vinnuhlje, af því, að ekkert
sjerstakt sje fyrir hendi uns troll-
ið verði innbyrt.
En vart höfðu menn þetta mælt,
þegar kallað var hátt og hvelt:
Hífa!
Það var skipstjórinn, sem kall-
aði fram í brúnni, og í einni svip-
an þurstu menn út e.ins og kvikn-
að væri í skipinu. Dauðaþögn
einverunnar grúfði yfir tómum
matarílátum í litla borðsalnum —
og þar með var draumurinn bú-
inn!
Þetta var fyrsta snapið.
Hvíld.
Lúgarinn er heimkynni hvíldar-
innar — en í hennar sölum er
hvorki hátt til lofts nje vítt til
veggja, enda er hvíldin líka stutt!
í lúgarnum er ætlað rúm 24
mönnum, en á ísfiskveiðunum er
rösklega annað hvort rúm óskip-
að. Hjer eru öll helstu þægindi,
vatn, hiti og ljós — svo er líka
alt upptalið. Jú, það er ekki satt
— það er hálmdýna í hverju rúmi,
og nóg af björgunarbeltum. Björg
unarbeltunum raða menn í kring-
um sig í rúmunum til að varna
Með Gulltoppi
á Jökuldjúpi.