Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1937, Blaðsíða 6

78
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
óvœnt boð. Það var Wisting, sem
bauð að láta mig hafa tóbak það
sem eftir vœri ferðarinnar. Hann
átti einhversstaðar í skjóðu sinni
nokkrar plötur af tóbaki, sem
hann vildi endilega að jeg reykti.
(íetur eiginlega nokkur ímyndað
sjer hvað þessháttar tilboð táknar
ú slíkum stað, og sjerstaklega þeg-
ar í hlut á maður, sem „ekki þyk-
ist allvel mettur utan fylgi tó-
baksrjettur". Þeir verða líklega
ekki margir, sem skilja þetta til
fullnustu. Jeg komst allur á loft
og þakkaði Wisting vináttu hans,
og alla leiðina heim gat jeg fengið
mjer eina pípu af indælis ný-
skornu plötutóbaki á hverju eiu-
asta kvöldi. Ja, það lá við að
Wisting gerði mig að hálfgerðum
keipakrakka með þessu eftirlæti
sínu. Hann gaf mjer ekki ein-
göngu tóbak, hann skar líka tó-
bakið fyrir mig á hverju kvöldi
og það leið ekki á löngu áður en
jeg fjell fyrir þeirri freistingu að
fara líka að fá mjer pípu á morgn-
ana.
Við ljetum samt ekki rabbið
fara með okkur alveg í gönur. Við
höfðum ekki náð neinni hádegis-
hæð og þess vegna urðum við að
reyna að ná hæðinni um miðnætti.
Nú hafði birt til aftur svo það
leit út fyrir að það yrði allgott
að ná sólarhæðinni um miðnættið.
Við skreiddumst þess vegna niður
í svefnpokana aftur til þess að
að fá ofurlítinn blund þessar fáu
stundir, sem eftir voru. Við vorum
snemma á ferð, kl. rúml. 11, til
þess að reyna „að taka sólina“.
Veðrið var ágætt og allar aðstæð-
ur hagstæðar. Við vorum þarna
allir fjórir skipstjóralærðu menn-
irnir á flakki og athuguðum gang
sólarinnar. Þetta var þolinmæðis-
starf vegna þess að hæð sólarinn-
ar var mjög lítil, en árangurinn
varð mjög athyglisverður vegna
þess að hann sýndi hve lítið er
að byggja á einni einstakri athug-
un á þessum slóðum. Klukkan 12
1. febrúar gengum við frá verk-
færum okkar, ánægðir yfir starfi
okkar og fullvissir um það, að
það hafði verið miðnæturhæðin,
sem við hefðum náð. Útreikning-
arnir, sem gerðir voru rjett á eft-
ir, sýndu að við vorum á 89° 56'
suðl. br. Við vorum allir ánægðir
með þennan árangur. Sú ákvörð-
un var nú tekin að fara hring
með ca. 20 km. radius um þennan
tjaldstað. Þegar jeg tala hjer um
hring á jeg auðvitað ekki við að
við ættum að ganga í sirkil með
þessum radíus, slíkt ferðalag hefði
tekið marga daga, svo það gat
auðvitað ekki komið til mála.
„Girðingin“ var gerð á þann hátt,
að þrír menn fóru á stað í þrjár
stefnur, tveir þvert yfir þá stefnu,
sem við höfðum hingað til haldið,
og einn í áframhaldi stefnunnar.
Til þessarar farar hafði jeg ákveð-
ið Wistling, Hassel og Bjaaland.
Eftir að athugunum okkar var
lokið settum við ketilinn yfir til
að fá okkur ofurlítinn dropa af
súkkulaði. Ánægjan yfir að vera
þarna úti, mjög ljett klæddir,
hafði ekki beinlínis yljað okkur.
Þar sem við sátum og belgdum í
okur sjóðheitt súkkulaðið, segir
Bjaaland upp íxr eins manns
hljóði: „Ja, best þætti mjer að
byrja á þessari „girðingu" undir
eins, við getum altaf sofið út þeg-
ar við komum aftur“. Hassel og
Wisting voru báðir alveg á sömu
skoðun, og nú var ákveðið að þeir
skyldu halda á stað tafarlaust.
Þetta er eitt dæmið enn um þann
ódrepandi áhuga, sem ríkti í þess-
um litla fjelagsskap okkar. Við
vorum ekki nema rjett sestir nið-
ur eftir dagsverk okkar — 30
kílómetra göngu — fyr en þeir
báðu leyfis að mega leggja á sig
aðra 40 kílómetra. Það var eins
og þessir piltar gætu aldrei
þreytst.
Við breyttum nú þessari skyndi-
máltíð okkar í dálítinn morgun-
verð, það er að segja hver maður
át af sínum brauðskamti það sem
hann vildi og svo fóru þeir að
biiast til ferðar. Fyrst voru saum-
aðir þrír dálitlir pokar úr vind-
heldu efni. 1 hvern af þessum
posum var lögð skýrsla um það
hvar tjaldstaður okkar væri. Auk
þess fór hver um sig með stórt
ferhyrnt flagg úr dökkbrúnu
vindheldu efni, sem sjást myndi
vel úr fjarlægð. Sem flaggstengur
notuðum við sleðameiða, sem voru
bæði háir — 12 fet — og sterkir
og sem við hlutum hvort sem var
að skilja eftir hjer, til þess að
ljetta sem mest ferðina til baka.
Þetta var nú farangurinn og
auk þess 30 kexkökur, sem pilt-
arnir fengu sem þriggja daga
aukaskamt. Þetta ferðalag var
ekki með öllu hættulaust og er
ekki aðeins þeim til héiðurs, sein
rjeðust í það algerlega möglunar-
laust, heldur hreint og beint sótt-
ust eftir því af miklum ákafa.
Við skulum augnablik athuga á-
hættuna, sem þeir lögðu í. Það
má ógnarlega vel líkja tjaldinu
okkar á þessari endalausu auðn
þar sem hvergi var neitt að átta
sig á, við saumnálina í heystálinu.
Hjeðan áttu þá þessir piltar að
fara 20 kílómetra. Það væri ágætt
að hafa með sjer áttavita á slíku
ferðalagi, en sleða-áttavitarnir
okkar voru of stórir og ótryggir
til þess að bera þá. Þeir urðu
því að fara áttavitalausir. Raunar
höfðu þeir sólina til að fara eftir
þegar þeir lögðu af stað, en hver
gat sagt hve lengi það hjeldist.
Það var bjartviðri núna, en hver
vissi hvenær það breyttist. En ef
það ætti nú að koma fyrir, að
sólin feldi sig, þá gat auðvitað
þeirra eigin slóð orðið þeim nokk-
ur stoð. En að treysta sporum á
þessum slóðum er hættulegt. Þeg-
ar minst vonum varir er öll auðn-
in í einu rjúkandi kófi og alt,
sem spor kallast er eins fljótt að
hverfa eins og að verða til. Við
höfðum reynt það svo oft að ekk-
ert slíkt var óhugsandi. Það er
þess vegna engum blöðum um það
að fletta, að þegar þessir þrír
piltar lögðu af stað klukkan 2%
frá tjaldinu, þá tefldu þeir allir
lífi sínu í voða. Og þeir vissu
þetta alt svo ógnarvel. En enginn
skyldi ætla, að þeir hefðu kvatt
okkur hátíðlega. Nei, þeir hurfu
allir þrír, hver í sína áttina, hlæj-
andi og kátir!
Ýkjur í daglegu tali.
— Húsið steinsvaf þegar við
komum.