Lesbók Morgunblaðsins - 28.03.1937, Blaðsíða 7

lesbók morgunblaðsins
95
S. B.: Á Jökuldjúpi (framhald)
En að kvöldi liins í'jórtánda sól-
arhrings í Jökuldjúpi, fanst mjer
eins og einhver bilbugur væri á
Halidóri, og þó ljet hann
þess getið, að ekki brysti kol-
in, til að vera nokkra daga enn.
Hn hann sagði, að nú færi þessi
sjómenska mín að styttast, og það
var greinileg bending — því jeg
þekti Halldór að því að segja ekki
meira en það, sem hann gæti stað-
ið við.
Að lítilli stundu liðinni hljóp jeg
aftur á bak niður lúgarstigann,
fleygði af mjer fötum og skreið
undir sæng — og ætlaði að sofa ró-
legur af um nóttina. En jeg var
svo hamingjusamur yfir því, „að
nú færi þetta að styttast“, að mjer
var vita ómögulegt að sofna. Mjer
til afþreyingar reyndi jeg að hlýða
mjer yfir ítalskar sagnbeygingar
og „frasa“ í kenslubók K. Ny-
rop, en enga fróun fann jeg í þeim
lærdómi, svo jeg klæddi mig aftur
og hljóp upp á dekk og ræddi mál-
ið við hásetana, sem voru önnum
kafnir við að rífa innýflin úr
nokkrum ógæfusömum þorskum. —
Þeir tóku mjer fremur þurlega og
sögðust halda, að það amaði mi
ekki mikið að mjer — og jeg gæti
verið alveg rólegur enn í tvo, þrjá
daga.
Síðustu fiskkörfurnar á dekkinu
voru handlangaðar niður í lest —
og svo kallaði Hannes: hífa! Og
skipun hans var eitthvað svo við-
kvæmnisleg, að það minti mig einna
helst á Stgrúnu í útvarpinu.
Með venjulegum gauragangi og
harðfengi var varpan innbyrð og
meðan á því stóð, gekk jeg í ann-
að sinn til náða þetta kvöld. En
heimferðin var mjer svo rík í huga,
að sofið gat jeg ekki.
Skipið var komið á íulla ferð,en
hvort hafði það snúið við inn á
kolamiðin út af Búlandshöfða eða
haldið áleiðis heim? Jeg varð að
ná einslega tali af einhverjum
manni, sem jeg gat treyst því, að
segði mjer hið eina sanna um þetta
mál. — Og eins og engill
af himnum ofan kom Jón Hall-
dórsson niður í lúgarinn til að
bæta á ofninn og fá sjer að drekka.
Og óspurður flutti hann mjer þau
gleðitíðindi, að nú værum við á
leið til Reykjavíkur, og að við
inyndum koma þangað kl. sex í
fyrramálið!
En jeg ætla ekki að lýsa ör-
væntingunni, sem greip mig, þegar
jeg rúmri klukkustund síðar varð
þess var, að skipið sneri við, og
jeg fjekk að vita, að það
hefði frjest um þorsk á Könt-
unum. Jeg hugsaði Kjartani loft-
skeytamanni og göldrum hans þegj-
andi þörfina, þegar jegnæði í hann.
Betur hefði hann sofið yfir sig og
ekkert frjett — en það var nú um
seinan.
Það var snúið við, kastað og
árangurslaust — og aftur var snú-
ið heim á leið. Til Reýkjavíkur
komum við klukkan tíu fyrir há-
degi.
Síðasti áfanginn fyrir Hvalfjörð
og inn á milli eyja er mjer sjer-
staklega minnisstæður vegna þess
óskaplega fjaðrafoks og umróts, er
varð í lúgarnum. Kojuvaktin og
dekkvaktin var sameinuð í eina ó-
rjúfandi heild, sem virtist hafa
það eitt að markmiði að umturna
sem mestu á sem allra skemstum
tíma. Sokkaplögg, peysur, nærfatn-
aður, sængurfatnaður og vinnuföt
voru rifin upp úr rúmshornum og
undau hálmdýnum og troðið og
þjappað, nauðugu viljugu niður í
Vaðsekkina. Síðan var gripið til
rakáhaldanna, og sápan freyddi og
skeggið hvarf. Eftir litla stund
stóðu þvegin, skegglaus og mjúk
andlit hásetanna upp úr hálsmál-
inu á slorugum olíustökkum. Þeir
stóðu uppi á þiljum og lijeldu á
kastinu, reiðubúnir til að fleygja
því í land.
Á bryggjunni voru nokkrir
verkamenn — en nú sást ekki ein
einasta kona til að fagna sægörp-
unum og bjóða þá velkomna. En
stundum er ekki gott að átta sig
á því, hvenær skipin koma!
Fram á þiljum skipsins var dá-
lítill reitingur af karfa og ýsu-
lontum, sem einhverra hluta vegna
hafði ekki verið kastað fyrir borð,
eins og vant var. En strax og skipið
var fast við bryggju, voru hinir
„útskúfuðu“ allir á bak og burt —
og er mjer ekki alveg grunlaust um
að þeir hafi verið sóttir úr landi.
*
Hjer lýkur þessum minningum
mínum úr Jökuldjúpi. Menn-
irnir, sem jeg kyntist í þessari ferð,
eru ósjerhlífnustu og duglegustu
menn, sem jeg hefi fyrir hitt!
í aftanskini sólar er Snæfells-
jökuJl roðareifum vafinn og þang-
að verður mörgum Reykvíkingi
litið við sólarlag. En minstu þess
þá, að hinumegin við roðann á
jöklinum glvttir í Svörtuloft. —
Dómarinn: Þjer játið þá að
hafa elt konuna yðar um alt hús-
ið með hestasvipu í hendinni, þó
hún væri aðeins klædd í náttkjól.
— Já, en það er miðstöðvarhiti
í öllum herbergjum okkar.
•
— Þetta er mvnd af manninum
mínum.