Lesbók Morgunblaðsins - 04.04.1937, Blaðsíða 5

LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
101
úlfakreppu.
S. B. talar
við ungan
mentamann
frá Lithauen
Theodoras
Bicliackinas
— Þegar jeg var strákur las
jeg mikið Jules Vernes og svo
liðu mörg, mörg ár. Jeg gekk í
skóla og las og lærði og heyrði
aldrei á landið minst, og mjer
datt það lieldur aldrei í hug.
Jeg varð stúdent og byrjaði að
lesa efnafræði — en jeg er með
þeim ósköpum fæddur, að tölur
og stærðfræðitákn get jeg ekki
munað, svo jeg „verteraði" yfir í
germönsk mál og lagði Norður-
lönd undir fót. Jeg liafði verið
um tíma bæði í Finnlandi og Sví-
þjóð og kunni nokkurt hrafl í báð-
mn þeim málum — og fór svo til
Noregs til að gera norskunni
svipuð skil.
í nokkra daga hafði jeg dvalið
í Bergen, og einu sinni, þegar jeg
var á gangi niður við höfnina, sá
jeg skiþ, sem mjer var sagt að
væri á förum til íslands. Þetta
skip var Ljrra og htin átti að
leggja úr höfn eftir tvo tíma. Það
var eins og einhver hvíslaði að
mjer: Notaðu nú tækifærið,
strákur! En jeg var peningalítill
og lítill tími til umhugsunar. En
jeg gat ekki varist þeirri hugs-
un, að iíklega væri þetta í eina
skiftið í lífinu, sem jeg fengi tæki-
færi til að koma norður í ísinu
og kuldann -— norður í þetta kyn-
lega ísland.
Og til þess að tíminn færi nú
ekki allur í bollaleggingar, skund-
aði jeg heim á hótelið, þar sem
jeg bjó, og sendi símskeyti heim
og bað að senda mjer peninga ti!
Reykjavíkur — og að lítilli
Theodoras Bicliackinas.
stundu liðinni var jeg kominn á-
leiðis til Islands.
Þegar til Iíeykjavíkur kom biðu
inín peningarnir og símskeyti frá
föður mínum, þar sem hann Ijet
þess getið, að sjer þætti fyrir því,
ef jeg væri að missa vitið! Eða
hvað jeg hvgðist eiginlega fyrir
ineð þessum pólarleiðangri mínum.
Jeg sendi svarskeyti og sagðist
geta glatt hann og aðra ættingja
mína með því, að enn væri jeg
með fullu ráði. Svo skrifaði jeg
heim með fyrstu ferð og sagði, að
enn ætti jeg langt ófarið til Norð-
urpólsins •— jeg væri á íslandi.
— Og urðuð þjer ekki fvrir
margskonar vonbrigðum við
fyrstu koniu yðar hingað?
— Jú og nei. Á leiðinni hingað
til lands liafði jeg kynst nokkr-
tim íslendingum, sem höfðu sagt
mjer alt hið sanna uni fyrirheitna
landið. Svo að fyrri skoðunum
mínum um land og þjóð var í
raun og veru linekt áður en jeg
fjekk tækifæri til að reka mig á.
Fyrst í stað átti jeg bágt með
að átta mig á því, að nokkuð af
samferðafólki mínu væru íslend-
ingar. Jeg gat ekki sætt mig við.
að íslendingar væru eins og fólk
er flest, og þó vissi jeg, að þeir
voru ekkj Eskimóar!
Þegar Lyra var lögst við
bryggju hjer í Reykjavík, kom
fyrir mig sináatvik, sem jeg
gleymi aldrei. Ekki af því, að
það væri svo merkilegt í eðli
sínu, heldur vegna þess, að til-
viljun ein rjeði, að jeg varð mjer
ekki til skammar um leið og jeg
steig fyrst fæti á fyrirhcitua
landið.
Jeg liafði orðið viðskila við
samferðafólk mitt, sem ætlað. að
greiða götu mína að einhverju
gistihúsi. Vandræðalegur ráfaði
jeg þarna á milli brosandi fólks
og gat ekki komið auga á þá fáu,
sem jeg þekti. Nokkrir ínenn voru
að vinna á hafnarbakkanum.
Sjerstaklega veitti jeg tveim
mönnum athygli, sem veltu tunn-
um skamt frá mjer. Þeir rædd-
ust hátt við og annar sagði altaf
við hinn: Andskotinn, andskotinn,
— og hjelt jeg, að maðurinn
mundi heita andskotinn, eða
þetta væri stjettar- og atvinnutit-
ill hans.
TJm borð í Lvru lærði jeg á ís-
lensku nokkrar nauðsynlegustu
setningar, eins og t. d. að spyrja
til vegar og biðja um beina, og
nú hugsaði jeg mjer að bjargast
við það, sem jeg liynni, og ganga
til mannsins og segja : Fvrirgefið,
herra andskoti! Þjer vilduð víst
ekki vera svo vænir að segja mjer
livar pósthúsið er!
En rjett í því að jeg ætlaði að
ganga til mannsins, var. stutt á
öxlina á mjer, og það var mað-
urinn, sem hafði lofað að vera
mjer hjálplegur um hótelvalið.
En enn viltist jeg frá vini mínum
og greip þá lögreglan mig og setli
mig u.pp í bíl. Jeg áleit að jeg
væri tekinn fatsur — en var von-
góður um að geta sannað sak-
levsi mitt á lögreglustöðinni —
en til þess kom þó aldrei, því lög-
regluþjónarnir óku mjer beina
leið upp á Hótel Borg og kvöddu
mig svo. Þannig var afstýrt einu
vandræðunum, sem jeg hefi kom-
ist í á íslandi.
Nú er jeg orðinn fleygur og
fær í að bölva — en jeg svitnaði,