Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1937, Qupperneq 1
orgnmMíiðsitis
14. tölublað.
Sunnudaginn 11. apríl 1937.
XII. árgangur.
ítulélléuprentsmiðj* h.f.
,,Jeg ætlaði ijfir ötf
þessi fjöff ---“
Samtal S. B. við blindan
mann í Hafnarfirði, Hall-
dór Brynjólfsson.
Við, sem lifum af því að sjá —
og fyrir það að sjá, okkur
mun af fáu standa meiri geigur
en því, að ,eiga að missa sjónina.
En hvaða ástæðu höfuni við til
að skelfast • lieim myrkursijjs —
i'ir því við þekkjum hann ekk-
ert? Það er lítilmagnakend heim-
alningsins, sem ekki þorir að
stökkva út af vallargarði föður
*
síns, af ótta við, að hann muni
aldrei framar stíga fæti sínum á
ræktaða jörð. Öll slík örvinglun
á rót sína að rekja til sjálfselsk-
unnar — þessarar ástríðuríku
umhyggju einstaklingsins fyrir
sjálfum sjer og vellíðan sinni.
Þetta veikir viljaþrek manna og
gerir þá smáa og auðvirðilega.
Annars mun blindu fólki finn-
ast fátt til um heimspeki okkar
sjáandi manna, sem snýst mest um
að skilgrein^ gula, græna og
rauða liti — án þess að minsta
tillit sje tekið til þeirra, sem
enga liti eygja.
*
alldór Brynjólfsson er mað-
ur nefndur og býr á Garða-
vegi 3 -í‘ Hafnarfirði: Hann er
nú 64 ára gamall. Hann mun
einna lengst núlifandi fslendinga
hafa verið sjónlaus.
— Eruð þjer upprunninn hjer
í Hafnarfirði, Halldór minn
— Nei, jeg er fæddnr og ætt-
aður úr Vestmannaeyjum og var
þar til 48 ára aldurs. Jeg átti lít-
ið hús, skammt ofan við bryggj-
una, og á þeim slóðum var jeg
svo þrautkunnugur, að jeg gat
farið allra minna ferða, frá vinn-
unni og til Iiennar aftur. Hjer
verð jeg að láta leiða mig hvert
sem jeg fer. Jeg kann best við
að halda mjer í mjaðmirnar á
fólki og- láta það svo trítla á und
an mjer. Þá get jeg hlaupið og
hlaupið, og hlaupið hvert á land
sem vera skal.
— Hvenær mistuð þjer sjón-
inaf •
— Þegar jeg Tar á þrettánda
árinu misti jeg alveg sjónina á
vinstra auganu á einni viku. En
upp frá því fór mjer að daprast
sýn á hægra auganu, og átján ára
var jeg að heita mátti sjónlaus,
þó jeg sje ekki talinn alblindur á
skýrslum fyr en tvítugur.
Halldór Brynjólfsson.
— Og hvað mtni hafa valdið
því, að þjer mistuð sjónina svo
ungur?
— Ekkert annað en vökur ög
vosbúð. Því tólf ára rjeðist jeg
fyrst sem hálfdrættingur á bát
með föður mínum, er var formað-
ur, og líklega hefi jeg ekki þol-
að svefnleysið.
— Svo hafið ])jer orðið að láta
af sjómenskunni, þegar sjónin
þvarr ?
— Nei, jeg stundaði sjóinn,
fyrst á opnum bátum og síðar á
mótorbátunum, þangað til jeg yf-
irgaf Evjarnar mínar og settist
að hjer í Hafnarfirði fyrir 16 ár-
um. Já, það gerði jeg, þó blind-