Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1937, Qupperneq 4
124
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„BISMARCK
EITT sólmalag ma jeg aldrei
hevra, svo mig taki ekki að
svengja — en það er lagið: „t
Betlehem er barn oss fætt“.
Astæðan fyrir því er sú, að einu
sinnl hafði jeg skrölt mikinn
hluta dags 6 rimlabekk í járn-
brautarvagni sunnan eftir jósku
heiðunum, vestanverðum. Yið-
komustaðir lestarinnar voru ó-
skiljanlega margir, en viðdvölin
svo stutt á hverjum stað, að eng-
inn tími vanst til að fá sjer hress-
ingu. Þessvegna var jeg, kannske
ekki aðframkominn af hungri, en
óþægilega svangur, þegar á á-
fangastaðinn kom.
Áfangastaður minn var Hee,
lítið þorp á vestanverðu Jót-
landi. Hjer höfðu gömul hjón
skrifað mjer og beðið mig að
koma við hjá sjer. ef jeg ætti þar
leið um. Og nú var jeg kominn.
og ætlaði að segja þessum gömlu
hjónum hreinskilnislega, að jeg
væri glorhungraðnr og langaði í
mat.
Rjett í því að jeg ætlaði að
hringja dyrabjöllunni á heimili
gestgjafa minna, varð mjer litið
á upphleypta stafi ofan við dvrn-
ar. Þar stóð:
Bag denne Dör skal Fred og Ro,
og Gud med dem, som her skal
bo!
Við þetta brá mjer all-verulega,
því jeg óttaðist afleiðingar
þess að rjúfa þögn þessa helga
staðar með því að hringja. Þó
áræddi jeg það eftir nokkra yf-
irvegun. En mjer til mikillar
undrunar var mjer ekki boðið inn,
heldur vísað út í horn á stórum
trjágarði og leiddur þar í lauf-
skála einn mikinn, sem að innan
var viðamikið og sterklega gert
hús.
Eftir endilöngu skálagólfinu
var komið fyrir breiðu mat-
borði, sem svignaði undir hvers-
konar krásum og lostæti. Um-
hverfis allan þennan mat sátu á
að giska 15—20 borðgestir, flest
virðuleg gamalmenni — hver með
sína sálmabók, og sungu við raust
þenna alkunna jólasálm, um miðj-
an túnasláttinu.
Án þess að nokkur ljeti trufla
sig í sélmasögnum, var mjer hol-
að niður við innri borðendanu,
hjá föngulegri frú, sem þrengdi
ótnilega að mjer, þegar hárra
tóna var þörf.
Jeg hirði ekki um að lýsa því,
hvernig mjer leið, en hitt er víst,
að það var ekki fyr en sálmur-
inn var á enda, að jeg vegsamaði
guð í hjarta mínu.
Um leið og síðasti tónninn fjar-
aði út, kvaddi sjer hljóðs hár öld-
uugur og herðibreiður, sem sat
fvrir fremri borðsenda. Röddin
var djxip og hrollköld. Það stóð
ógn og beigur af þessum manni,
og þó mjer þætti hann allur mik-
ilúðlegur. var mjer starsýnast á
hvarma hans, því neðan við aug-
un var mikið svarblátt þvkkildi,
einna líkast klasa af klipblöðrum
með mörðu blóði. Einn mann ann-
an hefi jeg sjeð álíka mikilúðleg-
an, og mynd af öðrum. Mynd'n
var af Bismarck.
Þessi öldungur, sem talaði fyrir
borðsendanum, var gestgjafi
minn, J. 0. Christensen, jóski
bændaflokksforinginn alkunni, er
um eitt slceið var forsætis- og
kirkjumálaráðlmrra Dana. Er
hann var jafnframt sá m'>ða!
þeirra dönsku stjórnmálamanna,
sem við íslendingar hÖfum haft
aliveru eg kynni af meðan hann
var forvstumaður danska bæu la-
flokksius — fvrsl við konungs-
k» muna 1907, og bó öllu fremur
ocr eftnminnilegar við fullveldís-
tökuna og afgreiðsm sambandslag
anna 1918.
Borðræða sú, sem þessi merki
maður hjelt við þctta tækifæri,
var nokkuð sjerst ik, og sem næst
því á þessa leið:
Ieg býð ykkur öll hjartan-
lega velkomin. Við hjónin
erum ykkur þakklát fyrir, að þið
skylduð vilja koma hingað til okk
ar í kvöld, og okkur þykir sjer-
staklega vænt um, að þið mætt-
uð öll á tilskiidum tíma — öll
nema strákurinn, sem situr þarna
hjá konunni“, og um leið hvarfl-
aði hann augunum til mín.
„En honum er fvrirgefið af
tvennum ástæðum. í fvrsta
lagi var það lestiu, en ekki
liann, sem ekki stóðst áætlun —
og í öðru lagi ber hann lengra
að en nokkurt ykkar. Hann er Is-
lendingur og jeg býð lianii sjer-
staklega velkominn á okkai'
fund — því Island er enn betra
laud en nokkru sinni Jótland!
Svo vil jeg leyfa mjer að lesa
,,dagskrá“ kvöldsins, sem er ó-
brevtt frá fyrr og ykkur áður
kunn. Fvrst gerum við okkur
eins gott af matnum og við get-
um. Að því loknu fáum við karl-
mennirnir okkur vindil — og kon-
urnar mega líka revkja, ef þær
■ vilja. Síðan skulum við ganga um
stund í garðinum og skoða trjen
og rabba saman. En klukkan tíu
göngum við hjónin til hvílu. Þá
verðið þið að fara“.
Ræðunni var lokið. Yær saa
god!
lt stóðst áætlun.
Gestirnir gerðu sjer gott af
niatnum. — Verði ykkur að góðu!
Stór vindlakassi kom á - yett-
vang, og síðan var geugið út í
trjágarðinn og kvöldsvalann.
Sólin var gengin til viðar og
tekið að skyggja.
J. C. Christensei> gekk: fyrir
gestum sínum og næstir ho-num
gengu karlmennirnir. . Haun
tiam staðar við. annaðhvert trje
til að skýra aldur. þess og upp-
runa. Þegar hann vildi gefa orð-
um sínum meiri áherslu,- barði
hann stafnum sínum í bolinn á
viðkomandi trje, svo glumdi í.
Það virtist sem hann hefði mik-
ið yndi af trjárækt. En auk þess
var honum tíðrætt um fugla, sem
hefðu orpið í þessu eða hinu