Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1937, Page 5

LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
125
HEIÐANNA“
J. C. CHRISTENSEN.
Gömlu hjónin í Hee.
ti-jenu á síðastliðnu vori, í fyrra,
eða árið þar áður.
1 humátt á eftir föruiieyti hús-
bóndans gengu konurnar í fvlgd
með húsfreyjunni, seni að sínu
leyti var álíka lotin og visiu eins
og maður hennar var liuarreistur
og holdugur.
Þó jeg gengi aftastur í hópi
karlmannanna gat jeg ekki fvlgst
með umræðuefni kvennanna. Þó
er mjer nær að halda, að þær
hafi ekki minst einu orði á trjen
og hreiður fuglanna, heldur hafi
þær rætt um tóvinnu og ýms til-
brigði í þeirri iðju. Því frú Kirst-
ine Christensen var öllum stund-
um að hekla eða prjóna.
Mjer virtist sem einn gestur-
inn — feitur og pattara-
legur lítill karl — bæri einhverja
óbeina siðferðilega ábyrgð á gest
unum gagnvart húsbændunum.
Hann var stöðugt að snúa sjer
undan til að líta á gulliirið sitt,
og síðan skotraði hann auga til
þeirra, sem næstir honum stóðu,
eins og til að vara þá við ein-
hverri yfirvofandi hættu.
Þegar klukkuna vántaði tíu
mínútur í tíu kvöddu gestirnir
gömlu hjónin við garðshliðið —
og þökkuðu auðsveipir þetta á-
nægjulega kvöld! Síðan fylgdu
þau mjer umsvifalaust til rekkju,
án þess að spyrja mig eins eða
annars, og buðu mjer alúðlega
góða nótt með handabandi.
Hvergi lievrðist hósti nje stuna
— alt var dauðakyrt og hljótt.
Klukkan var tíu — og bag denne
dör skal Fred og Ro . . .!
*
egar jeg vaknaði um morg-
uninn var komin beljandi
rigning, svo tæplega var hundi
út sigandi. Samt þótti mjer það
harla undarlegt, að ,T. C. Christ-
ensen skyldi mæta á hnjeháum
leðurstígvjelum við morgunkaff-
ið. En skýringin kom alveg óvænt
um leið og kaffinu var helt í
bollana. Gamli maðurinn tilkynti
mjer þá, mjög hátíðlega, að hann
væri að leggja á stað í dálítið
ferðalag með mig, og ferðinni
væri heitið til Paaböl — en það
væri föðurlejfð sín og fæðingar-
staður og þar bvggi sonur sinn,
sem mundi taka okkur liið besta.
Við leggjum á stað með póstbíln-
um eftir tuttugu mínútur, og
verðum röskan klukkutíma á leið
inni.
Ihreinskilni sagt þótti mjer
stái'lega miður þessi ráðstöf-
un míns virðulega gestgjafa. í
fyrsta lagi var þetta ekkert boð,
-
heldur ltöld skipun — hreinasta
hernaðarútboð. Og í öðru lagi
mundi hann ónýta fyrir mjer
spánnýjan rykfrakka, einu yfir-
höfnina, sem jeg átti, með því að
þvæla mjer út í þetta brjálaða
vatnsveður.
En meðan þóttinn var að brjót-
ast upp í mjer, kom húsmóðirin
inn í stofuna og hafði meðferðis
rosabullur einar miblar, úr leðri,
síst minni en þær, sem húsbónd-
inn hafði þegar dregið á sig.
— -Hjerna eru þá komin stíg-
vjelin, sem þú varst að tala um
við mig, Jens — heldurðu að
di’engurinn hemji þau á sjer?
— Við troðum þá einhverju í
tærnar á þeim, þangað til þau
passa á liann, sagði gamli mað-
urinn. Og þar með var því máli
lokið. En erfitt átti jeg um gang
í rosabullum ráðherrans að neð-
an og þykkum vetrarfrakka að
ofan, sem var svo víður, að minstu
munaði að hann dytti niður af
öxlunum á mjer. Margt kemur
fvrir á langri leið, hugsaði jeg,
er jeg göslaði áfram í ráðherra-
stígvjelunum.
Við koinum til Paaböl á tilskild
um tíma og var vel tekið.
Paaböl er mikill búgarður í Hov-
ensókn vestur í Ringköbing-
hjeraði. Undir býli þetta liggur
mikið landflæmi, og er þar göm-
ul og merkileg trjáræktarstöð,
sem mýndað var hlutafjelag um
að koma á stofn árið 1874 — en
þá voru þessar heiðar óurið
land. Nú eru trjáplöntur þær,
sem þá voru gróðursettar, orðnar
að háum og myrkum skógi, sem
lykur um búgarðinn og' sjjðlendi
haus á þrjá vegu, eins og svart-
ur hraundrangi. Þessi græðiskóg-
ur er nú að flatarmáli 660 hekt-
arar.
Nú skulum við hugsa okkur
að við setjumst inn í stofu
á Paaböl og fyrir okkur sje bor-
inn rabarbaragrautpr og rjómi.
Stofan er mikil um sig, en lágt
undir loft og gluggarnir litlir,
því húsið er gamalt. Á veggjun-
um hanga ýmsir ættargripir, sem
ekki má hreyfa, t. d. sverð og
langar reykjarpípur.