Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1937, Qupperneq 7

LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
127
ist skógurinn eitthvað óeðlilega
svartur út ura stofugluggann
áðan.
Hjer var ekki fyrir neinn
venjulegur skógarjaðar,
lieldur biksvartar brunarústir af
skógi — ömurleg vegsummerki
voðalegs eldhafs. Hver trjábolur
var brunninn niður til niiðs og
brunnið lira og aska marraði í
hverju spori. Nokkrir skógar-
höggsmenn voru hjer að verki.
í>eir drógu brunabútana saman í
kesti, sem átti að selja fyrir „eitt-
livað“. Eftir nokkra göngu fram
og aftur um brunasvæðið bar okk
ur að jarðhýsi einu, sem til að sjá
var einna líkast gömlu brunn-
húsi. Þetta var tjörubræðslustöð,
l>ar sem unnin var hrátjara úr
smælki og minni bútum.
Jeg spurði, hverju eyðilegging
þessi sætti, og gamli maðurinn
var ekki seinn til svars:
— Þetta hlýst nú aí óaðgætn-
inni og lnigsunarleysinu, drengur
minn, sagði hann kuldalega. Ung
ur maður gekk þarna eftir tröð-
inni á síðastliðnu hausti og
fleygði af óaðgætni logandi eld-
spýtu niður í skrælþurra sinuna.
Af því brunnu öll þessi trje.
Það var auðheyrt, að honum
gramdist, þegar hann hugsaði til
þess, hvað valdið hefði því, að
mikill hluti hinnar gömlu trjá-
græðslustöðvar var nú ösku-
dyngja ein. Svipurinn varð erm
harðari en fvr, og eins og annars-
hugar danglaði hann stafnúm sín-
um i nýhöggið sárið á stórri rót-
arhnyðju.
Um nónbil tókum við okkur
far meg póstbíhium aftur
heim. — Á leiðinni ræddi gamli
maðurinn aðallega um ferðalög
sín á hestbaki hjer á íslandi. Bar
hann hestunum og fólkinu vel sög
una, en þótti hestagöturnar sums
staðar nokkuð djúpar. Sagðist
hann ekki vita, hvað hefði forð-
að sjer frá því að strjúka undan
sjer fæturna á þessum geigvæn-
legu götubökkum!
Til Hee lcomum við heilu og
höldnu, og jeg varð þéirri stundu
fegnastur, þegar jeg gat fært mig
úr ráðherragallanum! Það var
komið brakandi sólskin.
Jeg var að leika mjer úti í garð
inum við litla, ljóshærða telpu-
hnyðru, dótturdóttur gömlu hjón-
anna, skammri stundu áður en
jeg ætlaði að kveðja kóng og
prest í Hee. Þá kom J. C. Christ-
ensen út á tröppurnar, kallaði til
mín og bað mig að finna sig.
Hann ýtti mjer á undan sjer inn
í bókaherbregið og bauð mjer að
setjast hjá sjer, framan við skrif-
borðið. Þegar við vorum sestir,
dró hann fram skúffu og giæip
eitthvað í lófa sinn, sem jeg vissi
ekki hvað var. Bvo hvesti hann
á mig augun, eins og jeg hefði
framið illvirki, og mælti síðan:
— Þú hefir gengið hljótt um
húsið, og það hefir mjer þótt stór-
lega vænt um. Forsætisráðherra
ykkar Islendinga, Tryggvi Þór-
liallsson, svaf í herberginu þínu
næstur á undan þjer, Og það er
góður maður. Þegar hann fór hjeð
an gaf jeg honum litla gjöf til
minningar um dvölina hjer — og
nú ætla jeg að gefa þjer sams-
konar gjöf — en þú verður að
lofa mjer því að glata henni ekki,
og heldur ekki að selja liana eða
gefa. Og um leið rjetti hann mjer
gljáandi silfurspesíu. — Þessa
spesíu átt þú að eiga til minn-
ingar um okkur gömlu hjónin í
Hee — og þetta er síðasta spesían
mín. S. B.
— En hvað hann er dásamleg-
ur þessi tenorsöngvari!
— Hann getur alls ekki sungið.
— Nei, en kjarkurinn!
Fjaðrafok.
Itilefni af 25 ára ríkisstjórnar-
afmælis Kristjáns konungs X.
í næsta mánuði, hefir komið út
bók eftir rithöfundinn Poul G.
L'rnst, með mörgum skemtilegum
sögum um konunginn.
•
Ein sagan er um Kristján kon-
ung, þegar hann var ungur her-
maður á heræfingum í Jótlandi
og hitti jóskan bónda að máli.
•
Bóndinn horfði spekingslega á
æfingarnar, um leið og hanu hristi
ixr heldur daunillri pípu.
— Hvaðan ert þú? spurði hann
á jóska vísu, þegar hann sá hinn
unga og myndarlega dáta. — Mjer
sýnist þú ekki vera úr sveitinni ?
— Nei, sagði prinsinn. — Jeg
er frá Kaupmannahöfn.
— Já, þetta datt mjer í hug.
Og hvað er hann pabbi þinn?
— Ilann er fjölskyldufaðir og
hefir ágæta stöðu.
— En liefir hann gott kaup?
— Já, ágætt.
— Sei, sei, hann getur þá svei
tnjer gert að gamni sínu.
— Já, hver veit, svaraði prins-
inn.
*
ríkisfangelsi í New Jersey sit-
ur dauðadæmdxxr fangi, ogjief
ir hann verið í fangelsinu í 29 ár.
Fyrir mörgum árum var hann
dæmdur til daxxða, en framkvæmd
dómsins var skotið á frest, vegna
þess að. rannsaka þurfti andlegt
ástantl mannsins.
Meðan á þeirri rannsókn stóð,
andaðist dómarinn, sem hafði
kveðið upp dóminn, og samkvaunt
amerískri löggjöf gat dauðadóm-
urinn ekki komist í framkvæjnd
eftir það.
* , -
unkis-stólarnir eru ekki altaf
sem heppilegastir. T. d. konx
það fyrir um daginn, er einn þrif
legur þingmaður Dana fjekk sjer
sæti á nýtískn stálstól í anddyri
þingsins, að stóllinn ljet undan
þuixganum, með braki miklu, og
þar sat þingmaðurinn á brotun-
um með sín 150 kg!