Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1937, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
151
sig drotningunni og fá að sjá
hana. — Hún fjekk þá einnig
heim í einn aldingarðinn sinn
mörg falleg smáblóm af holtun-
um í grend við Reykjavík, og
hún annaðist þau mörg ár af á-
huga og ánægju til minnis um
land vort og þessa fyrstu ferð
sina hingað.
Konungi mun hafa fallið margt
hjer vel í geð, og hann virtist á-
nægður yfir öllu ferðalaginu. Er
við ræddumst við síðast að því
sinni, kvöddumst á skipsfjöl,
mælti hann meðal annars: Jeg
kem áreiðanlega aftur eftir fáein
ár. Hann bað mig að hitta sig að
máli heima fyrir, kæmi jeg þang-
að áður. Það varð næsta ár. Mjer
er minnisstætt, hve ánægjulega
hann mintist þá farar sinnar
hingað og rnargs, sem þá hafði
komið fyrir, veganna hjer, hest-
anna og margs annars, sýndi
mjer svipuna sína frá því ferða-
lagi; jeg hitti hann í einkaher-
bergi hans í bústað hans í Höfn
og hjekk þessi svipa, er var mik-
ill skrautgripur, þar á vegg til
minja.
SlÐAN hefi jeg haft þá á-
nægju, að hitta konung
nokkrum sinnum bæði hjer og í
Höfn, en einkum eru mjer minn-
isstæðar samverustundir mínar
með honum og drotningu, er þau
sóttu okkur heim í þriðja sinn, á
alþingishátíðinni. Ferðalagið hjer
þá og dvölin á Þingvelli og síðan
við Norðurá gaf mörg tilefni til
nokkru nánari viðkynningar en
áður. Konungur er maður ræðinn
og fróður um margt, en jafn-
framt mjög gamansamur og oft
fyndinn í tali, einkum í fámenni,
en græskulaust er alt gaman hans
og iaust við bituryrði eða ádeil-
ur undir niðri. Að vísu hefi jeg
stundum orðið var við góðlátlega
ertni hjá honum í minn garð,
ekki síður en hjá öðrum góðkunn-
ingjum mínum, en jeg hefi þá
stundum gefið tilefni til þess og
venjulega goldið í því efni líku
líkt, „svo að vináttan hjeldist við“
eins og Danir segja.
Um stjórnmál og þá menn, er
að þeim hafa staðið, höfum við
ekki ræðst; hefi jeg þó ekki forð-
ast það umræðuefni vegna þess
að mjer hafi mislíkað stjórn kon-
ungs eða afskifti hans af stjórn-
málum vorum; síður en svo. Jeg
hefi jafnan minst þess með sjálf-
um mjer og að sjálfsögðu meö
ánægju í hug, að það var vissu-
lega ekki hvað síst fyrir áhrif
hans og viturlega stjórn á ófrið-
arárunum, að vjer ásamt Dönum
komumst hjá því að verða þá ver
úti en raun varð á, og að sá samn-
ingur var gerður síðan vor og
þeirra í milli, sem báðir hafa í
rauninni mátt una vel við síðan.
Nú minnist jeg þess þó jafn-
an, að konungur vildi ekki láta
þakka sjer þann sáttmála. Stúd-
entafjelagið hjer óskaði, að hylla
hann í sínum hóp sem hinn cign-
asta stúdentinn vor á meða.;
þjóðskáldið Einar Benediktsson
flutti honum þá flokk mikinn og
formaður fjelagsins lofræðu; en
konungur tók að því búnu til
máls og eignaði stjórnmálamönn-
um vorum allan heiðurinn af því,
er oss kynni að þykja hafa áunn-
ist. —
Þó er eigi að síður fullvíst, að
um alt, er oss skiftir nokkru máli,
er konungur oss jafnan vilholl-
ur 1 huga og óskar þess, að vjer
megum í hvívetna fá að ráða
sjálfir öllum ákvörðunum vorum
og framkvæmdum.
FRÁ samfundum konungs og
drotningar og mín undir