Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1937, Blaðsíða 7

lesbók morgunblaðsins
m
Sögur um merka menn ...
■■■■■■nigwBaaHaBHHH
Aðeins einn Voltaire.
Hinn kunni franski spekingur
Voltaire þá heimboð frá Friðrik
mikla Prússakeisara til Sanssouci
við PotsdaniT-
Einu sinni ætluðu þeir að láta
róa sjer á smábát yfir ána Havel.
En þegar þeir voru komnir í bát-
inn urðu þeir þess varir, að bát-
urinn lak. Voltaire flýtti sjer nnd-
ir eins upp úr bátnum.
En konungur sat kyr oer brosti
háðsle<ía, o<r sag<ði við efest sinn:
„Herra minn, eruð þjer svona
hræddir um líf vðar?“
„Já“, svaraði hinn franski spek-.
ingur. „Því að þótt til sjeu marg-
ir konungar f heiminum, þá er þó
ekki til nema aðeins einn Vol-
taire“.
*
óboðnir ffestir.
Erlendur sendiherra í Berlín
fór einbverju sinni í beimsókn til
Bismareks. Þeir ræddust við um
stund og m. a. spurði sendiberr-
ann, hvernig Bismarek færi að því
að losna fljótlega við gesti, sem
honum væru leiðir. Kanslarinn
svaraði: „Það er ofur einfalt mál.
Kona mín þekkir alla þá menn,
sem mjer er ekkert um gefið. Þeg-
ar hún nú sjer, að einhverjir þess
ara herra eru í heimsókn hjá
mjer, þá kemur hún venjulega að
vörmu spori inn til mín, og finn-
ur sjer einhverja átyllu til að
kalla á mig fram“.
Varla hafði Bismarck slept orð-
inu, er dyrnar opnuðust og fursta-
fniin stóð í gættinni og sagði:
„Ottó minn! Þú mátt ekki draga
það lengur að taka inn lvfið þitt.
Þú hefðir átt að vera búinn að því
fyrir löngu !“
*
Einu sinui kendi Bismarck sjer
sjúkleika og sendi eftir ungum
lækni, sem hann hafði aldrei sent
eftir áður, en se.m sungið hafði
verið mikið lof. Hinn ungi læknir
kom og fór að leggja spurningar
fyrir kanslarann. M. a. spurði
hann: „Hve lengi sofið þjer á næt-
urriar? Hversu mikils neytið þjer
af áfengum drykkjum daglega?
Farið þjer gönguferðir á daginn
og hve oft og lengi?“
I fyrstu svaraði Bismarck
spurningunum mjög kurteislega,
en að lokum misti hann þolinmæð-
ina og hrópaði:
„Herra læknir, jeg bað yður að
koma hingað til þess að gefa mjer
aftur heilsu mína, en ekki til þess
að láta yður leggja fyrir mig
spurningar!“
„Jæja þá“, sagði hinn ungi
læknir og ljet sjer hvergi bregða.
,,Ef þjer viljið fá heilsu yðar aft-
ur án þess að lagðar sjeu fyrir yð-
ur spurningar, þá verðið þjer að
senda eftir dýralækni“.
Svarið fjell hinum mikla stjórn-
málamanni vel og ljet hann oft
upp frá því senda eftir þessum
lækni.
*
Kjöltuhundarnir.
inu sinni, er hinn aldraði kín
verski fursti Li-Huang-
Tschang var í heimsókn í London,
ákvað auðmaður einn að gefa
honum einhverja dýrmæta gjöf,
og niðurstaðan varð sú, að
hann gaf Kínverjanum tvo mjög
dýra kjöltuhunda. Eftir nokkra
daga fjekk auðmaðurinn frá Li-
Hung-Tschang þetta furðulega
þakkai'bi'jef:
„Gjöf yðar gladdi mig mikið;
því miður neyðist jeg til þess
vegna aldurs míris og heilsu minn
ar að gæta mikillar varúðar í mat-
aræði. Jeg ljet ])ess vegna mat-
reiða hundana fyrir nokkra af
herrum þeim, sem ern í fylgd með
mjer, og smökkuðust þeir þeim
ágætlega“.
*
Uppljómaða húsið.
essi saga er sögð um Lloyd
George:
Arið 1915 var Lloyd George
fjármálaráðherra Breta. Kvöld
nokkurt var hann á heimleið í
bifreið til bústaðar síns í
Surrey. A leiðinni bilaði bif-
reiðin, og á meðan bifreiðar-
stjórinn var að gera við
hana, gekk Lloyd George aftur
fvrir bifreiðina til þess að sjá,
hvort afturljósin loguðu. Bifreið-
arstjórinn hafði ekki veitt þessu
athygli, stökk upp í bifreiðina og
ók af stað, og öll köll Lloyd
George til þess -að fá hann til að
snúa aftur.heyrðust ekki frekar en
rödd hrópandans á eyðimörkinni.
Fjármálaráðherrann varð að halda
áfram ferð sinni fótgangandi.
Hann var ekki búinn að fara
langt, er liann sá uppljómað hús
framundan. „Þarna mun vera
greiðastaður, og jeg mun geta
fengið vagn þarna til þess að aka
mjer þenna spotta, sem jeg á eft-
ir“, hugsaði Lloyd George. Hann
barði að dyrum og stór og sterk-
legur djrravörður opnaði. Lloyd
George sagði nú sínar farir ekki
sljettar og bætti síðan við: „Jeg
er fjármálaráðherra Englend-
inga“.
„Alveg rjett, hárrjett!“ muldr-
aði dyravörðurinn. „Hjer eru þeg-
ar fyrir sex aðrir. Viljið þjer bíða
stundarkorn“.
Lloyd George horfði undrandi
á eftir hinum þreklega manni,
sem sneri aftur inn í húsið. En
skyndilega skildi hann hvernig í
þessu lá, og læddist eins fljótt og
hann gat komist, í burtu.
Hann hafði sjeð, sem var, að
hið upplýsta hús var geðveikra-
hæli.
Tamdar flær Off tollsvik.
Loddari einn kom fyrir nokkru
til Ameríkn og hafði meðferðis
100 tamdar flær. Á tollseðlinum
hafði hann kallað þær „lifandi
listamenn“ og því sloppið við að
borga toll af þeim.
Yfirvöldin komust að þessu og
kærðu manninn fyrir tollsvik.
Þeim fanst „villidýr", rjetta nafn-
ið á flónum, og þær því vera
tollskyldar.
Loddarinn varð að greiða háa
sekt. |