Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1937, Blaðsíða 1
t
24. tölublað.
JWor0HM»MaS®im®
Sunnudaginn 20. júní 1937.
XII. árgangur.
Xiafoliiarprentsmiðja h.f.
„Þið sjáið alt
Samtal við konu, sem
hefir verið blina í 79 ár.
Eftir S. B.
Plestir nefna hana Blindu-
Gunnu, en fullu nafni heitir hún
Guðrún Sigurðardóttir. Hún er
ættuð úr Vestur-Landeyjum, fædd
í Vestmannaeyjum og á heima á
Brekkum í Hvolhrepp. Hún er 84
ára.
*
yrir nokkrum dögum barði
jeg að dyrum á Brekkum og
gerði boð fyrir Blindu-Gunnu. Að
lítilli stundu liðinni kom gamla
konan fram göngin með gust;
miklum, og áður en jeg fjekk
tækifæri til að segja til nafns>
míns, spurði hún mig hvaðan jeg
væri, hvert jeg ætlaði í kvöld og
hvað jeg vildi sjer. Þegar svo
þessari bæjardyrayfirheyrslu var
lokið bauð Gunna mjer í stofu,
vísaði mjer til sætis, klappaði
mjer þjettingsfast á herðarnar og
mælti:
— Svo þú ert úr Reykjavík-
inni, litli „kall“. Þangað hefir mig
lengi langað til að koma.
— Þó þjer sjeuð blindar?
— Alveg sama. Jeg sje á mína
vísu, og þið á ykkar. Jeg veit alt
af hvernig umhverfið er. Það trú-
ir því víst enginn, hve vel jeg tek
eftir öllu — þó ekki sjái jeg. Eyr-
un mín, litli kall! Og ef heimur-
inn væri eins og jeg hugsa mjer
hann, þá væri hann líklega miklu
betri en hann er! Þið sjáið altof
vel!
— Ilve lengi hafið þjer verið
blindar?
— I 79 ár — eða síðan jeg var
tæpra fimm ára. Jeg varð 84 ára
í „hinni vikunni“.
— Hvernig atvikaðist það, að
þjer mistuð sjónina?
— Þegar jeg var tæpra fimm
ára fjekk jeg taugaveikina og
varð þungt haldin. Svo var það
morgun einn, að móður minni
fanst eitthvað kynlegt við augun
í mjer, svo hún kveikti á tólgar-
kerti, bar það upp að mjer og
sagði:
— Sjerðu ekki ljósið, Gunna
litla ?
— Nei, — því jeg get ekki opn-
að augun mín, mamma, svaraði
jeg. Síðan hefi jeg enga maun-
eskju sjeð, hvorki móður mína
nje nokkurn annan. En einu sinni
sá jeg aðeins djarfa til sólar, og
í annað skifti sá jeg víst bjarma
af norðurljósunum. Það. er langt
síðan.
*
— Var ekkert aðhafst, til þess
að þjer fengjuð aftur sjón?
— Jú, móður minni var ráðlagt
að brenna mig á hálsinn með
plástri — og eftir mikið staut og
of vel.“
Guðrún og Guðbjörg
á Brekkum.
brunasár undan „æverandi"
plástri og „spanskflugu“ fjekk
jeg aðeins skímu á annað augað,
ef jeg horfði beint upp fyrir mig.
En það var sannkölluð glæta, því
jeg gat aldrei greint nokkurn
hlut frá öðrum — eða í skemmstu
máli sagt: jeg sá aldrei neitt.
Já, það var þungbært fyrir mig
að missa sjónina, — en mjer var
gefið gott næmi og enn betra
minni, og á því liefi jeg flotið.
Kverið, sálmabókina og passíu-
sálmana lærði jeg utanbókar, og
var fermd á tilskildum tíma, eins
og önnur alsjáandi börn.
Jeg hefi æfinlega haft mikið
yndi af söng og hljóðfæraslætti,
og jeg kann mörg kvæði og lög.