Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1937, Blaðsíða 2

186
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Stundum dansa jeg á jólunum.
Blindravinafjelagið lánaði mjer
viðtæki eftir að útvarpið kom til
sögunnar, og fyrir það hefi jeg
haft marga ánægjustund, og líka
marga skapraun, því það er alt-
af eitthvað að bila. Að öðru leyti
er þetta besta tæki og tónarnir í
því eru „ljómandi hreint fínir
tónar“. Ef jeg heyri í útvarpinu
veit jeg altaf hvernig veðrið
verður. Veðurfregnirnar eru
óþarfa dagskrárliður fyrir mig!
Síðan jeg fjekk ,,útvarpið“
mitt er jeg líka minna upp á. aðra
komin, því jeg var altaf að biðja
fólk að lesa fyrir mig. Það voru
mínar mestu gleðistundir, þegar
einhver las upphátt. Skelfing
hafði jeg nú gaman af „Brasilíu-
förunum“. „Maður og kona“ var
líka bráðskemtileg bók!
— Hvaða atvik er }rður einna
ógleymanlegast úr öllu þessu
myrkri ?
— Mjer eru nú eiginlega öll
atvik ógleymanleg, en ógleyman-
legast af öllu ógleymanlegu finst
mjer þó vera, hve mikið jeg er
búin að hrekjast um dagana og
hve mikið mjer var þvælt manna
á milli hjer áður fyr.
Jeg var yngst þriggja systkina,
og átta ára misti jeg föður minn.
Þá fór móðir mín með okkur börn-
in á sína sveit, Vestur-Landeyj-
arnar. Þar komst jeg óðar á ver-
gang og var höfð viku og hálf-
an mánuð á stað. Þrettán ára
fjekk jjeg langvistarleyfi á heim-
ili einu og var þar til nítján ára
aldurs. Þá hafði móðir mín tek-
ið við bústjórn fyrir bónda einn
og átti með honum eina dóttur.
Komst jeg nú aftur til móður
minnar og var hjá henni í tvö
ár, eða þangað til hún dó. Aður
en hún ljest bað hún bróður
minn, sem þá var búsettur suð-
ur í Garði, að sjá fyrir mjer eftir
sinn dag.
Hjá bróður mínum leið mjer
ágætlega, en þegar jeg hafði
dvalið hjá honum í 17 vikur,
druknaði hann í „mótúr“ inn í
Hvalfirði.
Þessum sæludraum æfi minnar
var þar með lokið, og var jeg þá
tafarlaust látin fara á sveitina
aftur. Eftir mikið þjark jíg þras
þá vildi sveitin heldur ekki hafa
mig og kom mjer til Eyja, — því
þar átti jeg fæðingarhrepp. Þar
var jeg svo þangað til Guðbjörg
hálfsystir mín, sem er 17 árum
yngri en jeg, varð húsmóðir hjer
á Brekkum. Þá fór jeg til hennar
og hefi verið hjá henni í 40 ár.
Þegar hún var 12 ára hjet hún
því, að ef hún ætti einhverntíma
fyrir heimili að sjá, þá skyldi hún
taka mig til sín. Hún stóð líka
við það og hefir reynst mjer bet-
ur en nokkur önnur manneskja
í lífinu.
— Hvaða störf hafið þjer átt
best með að vinna?
— Jeg hefi mjólkað, þvegið og
prjónað dálítið, — en aðalstarf
mitt hefir jafnan verið að gæta
barna. En jeg hefi gert margt,
margt annað — alveg óskiljanlega
margt. Sumir segja, að jeg hefði
getað lært að vinna öll almenn
hússtörf, nema sauma, ef mjer
hefði verið kent það í tíma.
En það ferst nú stundum fyrir
að kenna þeim, sem vantar minna
en sjónina.
— Drevmir yður ekki margt,
og eruð þjer ekki alsjáandi í
draumi ?
— Jeg sje ekki í draumi —
mig dreymir í sama sótsvarta
myrkrinu og jeg lifi í — þessu
eilífa myrkri. Nei, ekki eilífa . „ .
Það er ekki svo vel, að jeg sjái
heldur á nóttunni, eins og aðrir,
— en mig dreymir ósköpin öll og
þá er jeg altaf á ferðinni. Stund-
um fer jeg langt; út í lönd og
þeysi um skógana á flevgivökr-
um gæðingum!
Mig langar altaf til að koma
á hestbak, og þá vil jeg slá í og
ríða í einum flengspretti yfir ár
og vötn og alt, sem fjrrir er. Þá
er samferðafólkið vant að æpa
upp yfir sig og halda að jeg muni
detta af baki — en „hún Gunna
gamla lætur nú ekki að sjer
hæða!“
— Langaði yður ekki til að
giftast hjer á árum áður?
— Aldrei hafði jeg sjerlega mik
inn hu£ á því. Jeg varð aldrei
skotin í neinum strák — auðvit-
að af því að jeg sá.aldrei neinn.
Ekki held jeg að það hafi verið
af öðru. — En mikil ósköp ganga
nú á suður á Spáni!
— Einhverntíma hefi jeg heyrt,
að það væri gott að heita á Guð-
rúnu á Brekkum. Er nokkuð til
í því ?
— Mörgum hefir gefist það vel,
en það' getur líka mishepnast.
Alt er í heiminum hverfult!
En jeg er vel fundvís, og það
er eins og glataðir hlutir sjeu
lagðir upp í hendurnar á mjer.
Jeg finn oft það, sem aðrir eru
gengnir frá að finna. T. d. glat-
aðist hjer einu sinni hnífur, sem
ekki vildi koma fram, hvernig
sem leitað var. Þá fyltist jeg
metnaðargirni og tók að æða
fram og aftur um bæinn, en
hvergi fann jeg kutaskömmina.
Loks gaf jeg upp leitina og stað-
hæfði, að hnífurinn væri ekki í
bænum. Það kom líka á daginn,
því löngu seinna fanst hann nið-
ur á túngarði.
Þegar jeg mjólkaði kvísauði
þekti jeg allar ærnar á spenun-
um og saknaði þess strax, ef vant
aði eina á. Auðvitað get jeg ekki
gefið ueina lýsingu á ánni, sem
vantaði — en jeg vissi það eitt,
að þessa eða hina spenana átti
jeg eftir að fara höndum um.
— A hverju þekkið þjer fólkið?
— Jeg þekki það á andardrætt-
inum, röddinni og fótatakinu —
jeg þekki margt fólk og mjer
geðjast mjög misvel að fólki, þó
jeg sjái það ekki.
S. B.
— Þú kyssir að vísu ekki eins
vel og hann Clark Gable í kvik-
myndunum.
— Onei, en veistu hvað hann
fær í borgun fyrir að kyssa.