Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1937, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
189
Sviþjóð, Noregur, Finnland.
Lappland. Grænland, ísland
og Alaska settust að óvör-
um á hafnargarðinn.
EFTIR JOSE QERS-
anlega á hafnargarðinn, voru enn
nýjar að koma í ljós. Þær voru
af öllum stærðum. Á sumum var
svartur eirlitur, aðrar voru kop-
arrauðar, og þar á milli mátti sjá
fjölmörg blæbrigði smaragð-
grænna lita, listilega gerð. Á sum-
um vár bolurinn sléttur og háls-
inn sterklegur. En flestar voru
skrevttar rúnastöfum og torskild-
um áletrunum á fornnorrænu. Og
allar voru þær kórónu settar í
toppinn. Og brátt þöktu þær all-
an hafnargarðinn, handriðið, sem
gnæfði þráðbeint upp yfir öldurn-
ar, aðgerðarlausa kolakranana,
kolapýramídana og sjálft vitaþak-
ið. Þá hóf upp rödd sína ein
virðuleg bassaklukka, sem virtist
hafa heldur meira vald en hinar,
og mælti:
„Systur mínar. Hjer er okkar
síðasti áningarstaður. Við skulum
bíða þeirra, sem á eftir koma, því
þær munu brátt koma“.
„Það er merkilegt“, tautaði jeg.
„Finst þjer það?“ sagði Fric-
quet. „Það finst mjer ekki“.
Og hún trítlaði á milli þeirra
og klappaði samau lófunum. Hún
kom við þessa fugla, sem höfðu
fallið af himnum ofan, og laum-
aðist til að grípa eitt og eitt lít-
ið páskaegg, sem þeir voru full-
hlaðnir af.
„Hvað heitir þú?“ glopraði jeg
út úr mjer við klukkuna, sem
mælt hafði hin. einföldu og vin-
gjarnlegu orð.
„Jeg er bassaklukkan í Lundi“,
svaraði hún. „Að vísu er dóm-
kirkjan í Uppsölum frægari, af
því að hún er gerð eftir Frúar-
kirkjunni í París. En kirkjan í
Lundi er hin elsta í Svíþjóð. Þess
vegna veitist mjer sá heiður að
stjórna og bera ábyrgð á hinum
árlega leiðangri kirkjuklukkna
Norðurheimskautslanda. Undir
vernd minni hefi jeg nokkrar, sem
eru frægar á marga lund. En all-
ar eru. þær fagrar og góðar og
þjóna drottni af trúmensku. Og
jeg hjrgg, að þú munir bera eina
sjerstaklega fyrir brjósti. En hún
hefir dregist aftur úr, vesalingur-
inn, því að hún er svo lítil, að
vængjatök hennar verða kraft-
minni en hinna“ . . .
Jeg ætlaði að fara að spyrja:
„Hver er það?“, en frú Lund
hjelt áfram máli sínu:
„Þessi höfði er alveg tilvalinn
fyrir okkur til að hvílast á um
stund í síðasta sinn, áður en við
leggjum af stað í hið langa flug
okkar til Norðursins. Því svo er
mál með vexti, að á hverju ári,
þegar við snúum heim frá Róm,
erum við vanar að hittast allar,
áður en við höldum af stað yfir
hina grænu trjálausu víðáttu. Það
uppörfar okkur að ferðast saman,
og reynsla þeirra eldri verndar
hinar yngri gegn margvíslegum
hættum. En meðal annara orða:
jeg hefi hej'rt sagt, að þessi múr
út í liafið sje frægur meðal mann-
anna og að fyrir skemstu hafi sjó-
liðar sýnt þar fífldjarft þor og
lnigrekki. Er það satt?“
„Já, það er rjett“, sagði jeg.
„Það var á St. Georgs messu, sem
árásin . . .“
í sama bili heyrðist hálfkæfð-
ur en glaðlegur og ákafur
klukknahljómur niðri í sjónum
nálægt okkur.
„Æ, hvað er þetta! Ein svstir
mín er dottin í sjóinn!“ hrópaði
frú Lund.
En jeg gat sefað ótta hennar.
Það var klukkan í flakinu af
Thetys, en hún hafði heyrt orð
okkar og gaf það til kynna á
þennan hátt.
„Þessi klukka átti sinn þátt i
hinni frægu viðureign. Og gamla,
i-yðgaða hjartað hennar hefir tek-
ið að bærasc, er hún heyrði hin
lofsamlegu ummæli þín. Að vísu
verður hún hjeðan af að láta sjer
nægja að dreyma um frægð i neð-
ansjávarfangelsi sínu, en jeg er
sannfærður um, að hún saknar
ekki fortíðar sinnar og blessar sín
dapurlegu örlög. Meðan stóð á
bardaganum . .
„En hvenær skyldu þá menn-
irnir hætta að hatast og berj-
ast?“ tók frú Lund fram í fyrir
mjer með meðaumkun í rómnum.
„í allmargar aldir hefi jeg sjeð
þá reisa keisaraveldi með hatri,
ofbeldi og grimd. En þau hafa
bara hrunið jafnóðum, því að það
er' aðeins eitt, sem getur varðveitt
þau frá falli, en það er kærleik-
urinn. En hvað þessi hernaður er
hræðilegur! . . .“
„Og hvað segið þið svo í frjett-
um frá Róm, þú og stallsystur þín-
ar?“ spurði jeg í hugsunarleysi.
Frú Lund smeygði sjer fimlega
framhjá gildrunni og tók til máls
aftur með sinni þægilegu rödd:
„Við erum hvorki með eða móti
refsiaðgerðum. Við lifum uppi í
loftinu og'lendum því ekki á sömu
villigötum og þið mennirnir, og
engin jarðnesk áhrif ná að raska
ró okkar. Við erum gerðar úr
hreinum málmum, sálir okkar bíta
engin járn, og það eina, sem við
og við veldur okkur djúprar
hrvgðar, er hugsunin um, að meim
irnir skuli stöðugt daufheyrast
við okkar skæru rödd. Að minsta
kosti rekum við okkur á þetta ár
hvert, þegar við förum að til-
kynna komu upprisunnar um víða
veröld. En hvað Róm viðkemur,
þá dvöldum við þar í hvelfing-
um St. Pjeturs kirkjunnar. Af því
getið þið sjeð, að við höfum ver-
ið útilokaðar frá ysi og þysi borg
arlífsins. En segðu mjer hvað
þessi litla stúlka heitir“.
„Fricquet, frú Lund“.
„Fricquet. Það er eins og nafn
á lítilli klukku. Hún er svei mjer
heppin, því að þótt hvert barn
þekki okkur, þá eru þau harla fá,
sem hafa sjeð okkur“.
„Það er enginn vafi á því. En
hún gerir sjer ekki grein fyrir
því, henni finst þetta alveg eðli-
legt. Það er hreint og beint ó-
skiljanlegt“.