Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1937, Side 1

25. tölublað.
JfttofsgtmMaifoins
Sunnudaginn 4. júlí 1937.
XII. árgangur.
Ísafuluarprpiit*mi0Ja h.f.
Kristmann Guðmundsson:
uiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Stúlkan við ána.
Smásaga.
Það sat un<r stúlka við ána og
var að gráta, eitt kvöldið, þegar
hann kom heim. Hún fól andlit-
ið í höndum sjer og herðar henn-
ar hristust af ekka. Og við lilið-
ina á prammanum hans, sem var
dreginn upp á sandeyrina, lá ann
ar prammi, sem hann þekti ekki;
ókunna stúlkan hafði auðsjáan-
lega komið í honum.
Hann hóstaði nokkrum sinn-
um til þess að láta hana vita af
sjer. En það leit helst út fyrir,
að hún væri vita heyrnarlaus, að
minsta kosti varð hún hans ekki
vör. Þá var ekki annað fyrir
hendi en að taka til öflugri ráða.
Hann gekk til hennar, klappaði á
öxlina á henni og sagði: „Góðan
daginn, ungfrú góð; get jeg gert
nokkuð fyrir yður ?“
Hún hristi höfuðið án þess að
líta upp. „Enginn getur gert neitt
fyrir mig. Jeg er svo dauðans
ólukkuleg! Jeg lít aldrei oftar
glaðan dag!“ Hún var svo fljót-
mælt, að það var með naumind-
um að hann skildi, hvað hún
sagði. H\m talaði alveg eins og
lítill, reiður krakki.
Hann varð vandræðalegur og
klóraði sjer í hnakkanum. „Hvert
í logandi — æ, jeg meina auð-
vitað skelfing er þetta sorglegt“.
„Já, voðalega, voðalega sorg-
legt“, kjökraði hún, og færðist nú
Öll í aukana með grátinn. — Hann
stóð þarna öldungis ráðþrota með
hendina á öxlinni á henni. Hvern
skrambann átti maður að taka til
bragðs undir svona kriugumstæð-
um? Yerst var, að hann vissi ekki
hvort hún var ljót eða falleg, því
hún grúfði sig niður, svo hann
fjekk ekki að sjá framan í hana,
og barmaði sjer óskaplega. Að
síðustu var honum nóg boðið,
hann tók þjettingsfast í öxlina á
henni og hristi hana dálítið.
„Heyrið“} sagði hann. „Hætt-
ið þjer nú þessu, — jeg meina,
getið þjer ekki hvílt vður dálít-
ið?“ Og svo hristi hann liana einu
sinni enn til árjettingar orða
sinna.
Þá leit hún loltsins upp, og
hann sá að andlitið á henni var
ljómandi fallegt, þó það væri alt
útgrátið. Hún var bláeygð með
rjóðar kinnar, ung og frískleg,
með ákaflega raúðan og kyssileg-
an munn. I hökunni var dálítið
Pjetursspor og stórir spjekoppar
í kinnunum; kringum augun voru
gletnislegar hrukkur, og hárið var
brúnt og lifandi; það var auðsjá-
anlega „permanentkrullað“ af
skaparanum sjálfum.
„Eruð þjer nú líka einhver fant-
ur?“ sagði hún raunalega, og
gerði skeifu á munninn eins og
móðgaður krakki. Svo bætti hún
við, dálítið vingjarnlegar: „Það
er mannskratti, sem ætlar að gift-
ast mjer“.
„Ha -— giftast yður?“ Hann
horfði utan við sig á fallega aud-
litið hennar, og fann, að houum
var strax orðið meinilla við þenna
dela, sem ætlaði að giftast henni.
„En hvað með yður?“ spurði hann
hálffeiminn, „eruð þjer hrifin af
honum ?“
í stað þess að svara virti hún
hann gaumgæfilega fyrir sjer, og
þurkaði framan úr sjer á meðan
með kjólerminni. Hún hætti ’ að
gráta, bara kjökraði ósköp lítið
og saug upp í nefið. „Hvað heit-
ið þjer!“ spurði hún eftir dálitla
stund.
„Johan Behrens“, sagði hann og
hneigði sig. „Jeg er frá Osló —
jeg er nýbúinn að taka próf og
nú ætla jeg að vera hjerna dálít-
i'iu tíma og hvíla mig. Jeg bý í
kofanum þarna, það er kunningi
minn, sem á hann“.
„Á — livað, sögðust þjer hafa
verið að taka próf?“
„Já, í læknisfræði, núna fyrir
nokltrum dögum“.
„Getið þjer þá verið læknir og
skoðað fólk og fengið peninga fyr-
ir það?“