Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
203
meðan. „Þjer eigið altaf að þvo
upp leirtauið, strax og búið er að
borða. Aldrei að láta safnast
SA'ona fyrir“. Hún var svo rösk og
húsmóðurleg meðan hún var að
þessu, og svo kvenleg; inikið var
hún indæl. — Það var farið að
líða á kvöldið, rökkrið var kvrt
og milt, og áin var á litinn eins
og straumur af amethystum. Það
var svo friðsamt í kofanum og
houum leið svo vel; mikið ósköp
hlaut það að vera skemtilegt að
eiga góða konu. •
Hann fylgdi henni yfir ána um
miðnættið. Þau kvöddust í skóg-
arjaðrinum.
„Fæ jeg að sjá yður aftur?“
spurði hann dálítið feimnislega.
„Sjá mig — lialdið þjer kann-
ske að jeg sje að taka til hjá yð-
ur og svoleiðis, ef jeg ætlaði ekki
að koma aftur“. Svo tók hún
þjettingsfast í hendina á honum.
„Jeg kem hjerna ofan að ánni
annað kvöld. Þú kemur og sækir
mig“. Svo þaut liún frá lionum
inn í sleóginn.
*
Eftir þetta hittust þau á hverju
kvöldi. Hann sótti hana yfir ána
og svo var hún hjá honum fram
eftir nóttinni. Þau höfðu altaf
nóg að tala um, og þó það væri
mestmegnis hún, sem hafði orðið,
þá fanst honum hann aldrei hafa
átt jafn skemtilegar viðræður við
nokkra manneskju áður. Þau
gengu langa túra í skóginum,
veiddu silung í ánni og skemt'u
sjer á ýmsan hátt. Svo koin að
því eitt kvöldið, að hann tók ut-
an um hana, og sagðist elska hana
þessi lifandis ósköp. Og hún gat
þá ekki neitað því, að það væri
líkt á komið með hana, og sagð-
ist vera þess albúin að verða kon-
an hans, strax og þau gætu gift
sig. Uppá þetta kystust þau vel
og lengi. Og enginn sá þau, nema
dimmblá nóttin og elfan, sem líkt-
ist straumi af amethystum í rökk-
urmistrinu. Þetta varð langur
koss eins og þeir allra lengstu á
bíó, og þegar hann var búinn,
fengu þau sjer einn til. En svo
ýtti hún honum gætilegá' frá sjer
og sagði, að nú yrðu þau að á-
kveða hvað gera skyldi. Þau urðu
sammála um það, að hann færi
til frænda hennar daginn eftir,
og að hún kæmi með honum. Þau
ætluðu að segja karlinum blátt
áfram, að þau elskuðust og ætluðu
sjer að giftast.
„Við getum ósköp vel sagt si
svona við hann“, sagði hún, „að
við sjeum komin til að fá bless-
un lians, því hann er fullur af
svoleiðis gamaldags dellu, skil-
urðu. En ef hann skyldi segja blá-
bert nei —- og hann er voðalegur
fauti, það má alveg búast við að
hann sleppi sjer — ja, þá látum
við eins og við verðum óttalega
sorgbitin, og þú ferð bara heim,
skilurðu. En þegar fólkið er sofn-
að, þá tek jeg saman pjönkur mín-
ar, skilurðu, og sting af út um
gluggann. Þú pakkar líka og bíð-
ur eftir mjer hinum megin við
ána. Svo róum við niður að
stöðvarþorpinu og tökum bíl til
Osló — þú hefir nóga aura til
þess, er það ekki ? Það tekur ekki
nema þrjár vikur, þangað til við
getum gift okkur, og á meðan get
jeg verið hjá frænku, því frændi
og hún eru óvinir, skilurðu. Og
svo tekurðu þessa stöðu, sein þíi
varst að tala um, hjá honum móð-
urbróður þínum á þessum spítala.
Jeg kann að búa til mat og alt
svoleiðis, við þurfum ekki að liafa
neina stúlku, og þá getum við
komist vel af með kaupið þitt,
er það ekki?“
Behrens aðeins kinkaði kolli.
Hann var alt of hamingjusamur
og hrifinn af röskleika hennar,
til þess að geta komið upp nokkru
orði. Hann kinkaði kolli í ákafa,
og var svo bjálfalegur á svipinn,
að hún mátti til með að taka um
hálsinn á honum og reka að hon-
um rembingskoss. — Þá sagði
hann feiminn og stamandi, að aug
un í henni væru eins og brenn-
andi gleym-mjer-ei, og að þau
lýstu eins og stjörnur. „Jeg -er
bara alveg að springa af ást til
þín“, sagði hann.
„Það er jeg nú líka“, sagði hún.
„En það er kannske ekki vert að
tala of mikið um það, það er svo
gressilega gamaldags að segja, að
maður elski. Við, sem erum ný-
tísku manneskjur“.
*
Þetta sama kvöld kom bátur ró-
andi yíir ána í áttina til þeirra.
Þegar Berit þekti manninn, sem
sat í honum, varð hún mjög al-
varleg á svipinn. „Það er strák-
urinn á Kattaflöt“, sagði hún, „og
hann er voðalegur slagsmálahund-
ur!‘‘ Hún horfði rannsakandi aug
um á háa, bjartleita piltinn, sem
hún var nýbúin að trúlofast; hann
var Ijómandi laglegur og pen og
sætur, en leit ekki út fyrir að
vera neitt karlmenni að burðum.
„Heyrðu“, sagði hún fljótmælt,
„við skulum bara hlaupa inn í
skóginn og fela okkur“.
En þá brosti Johan Behrens
drýgindalega. „Nei, ætli maður
sje nokkuð af því“, sagði hann,
„jeg hefði gaman af að heilsa upp
á þenna meðbiðil minn og heyra,
hvað syngur í honum. Þú getur
farið upp í kofann á meðan“.
Hún starði á hann hrifin. Hugsa
sjer að hann skyldi þora þetta!
Hún hafði altaf dáðst að huguð-
um karlmönnum. En Kattaflatar-
pilturinn var sterkasti maður í
sveitinni. „Jeg er bara svo hrædd
um að hann meiði þig“, sagði hún
blíðlega.
„Nei, nei. Far þú upp í kofann
á meðan og vertu alveg óhrædd“,
sagði hann ákveðiiin. „Þetta skal
ekki taka fhngan tíma“.
Það tók nú samt góða stund. —
Kattaflatarsnáðinn var stór og
samanrekinn, dökkur yfirlitum og
ýgldur á brúnina. — „Kvöld“,
sagði hann. „Jeg ætlaði bara að
vita, hvort Berit á Völlum væri
hjerna“. Hann var nokkurnveg-
inn kurteis og dannaður, svona til
að byrja með, en horfði ekki
akkúrat ástaraugum á borgarbú-
ann.
„Hvern fjandann kemur það yð-
ur við?“ sagði Behrens letilega.
Kattaflatarpilturinn færði sig
nær. „Svo þú ert þessi drullusokk
ur, sem ert að ljúga frá mjer kær-
ustuna mína!“ sagði hann og var
nú til í alt.
„Ef það er fröken Berit, sem
þjer meinið, þá er hún kærastan
mín og ekki yðar“, sagði Behrens
góðlátlega. „Og ef jeg má gefa
yður gott ráð, þá skuluð þjer bara
ekkert vera vera að hnusast í
kring um hana, karl minn!“