Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1937, Blaðsíða 4
204
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í sama bili sló Kattaflatar-
drengurinn. Svo fóru þeir saman
o<r það var allra mvndarlegasti
slagur. Behrens var ágætlega vel
að sjer í lmefleikalistinni, en pilt-
urinn frá Kattaflöt liafði afl á við
meðal blótneyti. Hnefarnir á hon-
uni klufu loftið eins o*r rambúkk-
ar, en þeir hittu sjaldan markið.
Aftur á nióti hitti Behrens í hvert
einasta skifti, sem hann sló, o*r
brátt fór að draga af meðbiðlin-
u m. Hann var ofsálega reiður og
gætti sín minna og minna, að síð-
ustu stóð hann bara og lamdi í
kringum sig froðufellandi og al-
blóðugur í framan. En ekki gafst
hann upp, fvr en hann var orð-
inn nærri því meðvitundarlaus.
Þá var hann líka svo aumur, að
Belirens varð að styðja hann út
í bátinn og ýta lionum á flot.
Berit litla kastáði sjer um háls-
inn á sigurvegaranum og starði á
hann, eins og hann væri nýdott-
inn niður iir tunglinu. Hún var
svo frá sjer numin, að hún steiu-
gleymdi að vera nýtísku mann-
eskja: „Æ, livað jeg elska þig
mikið!“ sagði hún.
Næsta dag fór Behrens í spari-
fötin og snurfunsaði sig allan eft-
ir bestu föngum undir biðilsfiir-
ina. Þegar liann var að fara af
stað, bar gest að garði. Það var
vinnumaðurinn á Völlum með
brjef til lians. Brjefið var frá
Berit:
„Ilerra Johan Bebrens.
Jeg er nú komin á ]iá skoðun,
að frændi minn og velgerðamaður
hafi rjett fyrir sjer, og að jeg
geti ekki fengið neinn betri eigin-
mann heldur en þann, sem hann
liefir útvalið handa mjer. Við
Jörgen á Kattaflöt erum æsku-
fjelagar, liann er góður og göfug-
ur maður, og jeg veit, að við verð
um hamingjusöm. Þjer verðið að
glejrma mjer og líta á þessa sam-
veru okkar eins og livert annað
bríarí. Það er best að þjer farið
Iijeðan nú þegar, því eftir þessa
andstyggilegu meðferð á unnusta
mínum í gær, býst jeg ekki við
að vður verði lengi vært lijerna í
sveitinni.
Virðingarfylst.
Berit á Völlum.
Behrens las brjefið tvisvar.
Hann varð svo forviða, að stafirn-
ir dönsuðu jazz fyrir augunum á
lionum. Eu lijer var ekki um að
villast. Brjefið var frá Berit, senl
hann hafði elskað og tilbeðið; hún
hafði j)á verið að spila með hann
og gera grín að honum allau tím-
ann! Þegar luinn loksins komst til
sjálfs sín, fór hann að lesa henni
textann, heldur frísklega, og tók
ekkert tillit til þess, að hún gat
ómögulega heyrt til hans. Hann
sagði henni meiniugu sína alveg
hispurslaust, og með munnsöfnuði,
sem siðaðir menn nota ekki nema
í ýtrustu neyð. Þegar hann var
búinn að skammast sjer til hress-
ingar góða stund, hljóp hann nið-
nr að prammanum, ýtti honum á
flot og reri í fússi yfir ána.
Hann var ekki alveg viss um,
hvað hann ætlaðist fyrir, en það
vakti eitthvað óljóst fyrir honum,
að rjettast væri að sálga piltinum
á Kattaflöt — og líklega Berit
líka. — Hann var að minsta kosti
fastákveðinn í því að drepa
frænda hennar, eða í öllu falli
tala svoleiðis yfir hausamótun-
um á honum, að karlinn myndi
eftir því!
Það kom til dyra gamalt, inn-
Jiornað kerlingarskrifli, Jiegar
hann var búinn að berja góða
stund að Völlum. Hún blíndi á
hann með meinfýsnu glotti, en
sagði ekki neitt. Hann bað um að
fá að tala við ungfrúna.
„Er Jiað Berit, sem maðurinn
er að meina?‘‘ spurði noruin. „Ja,
hún er nú ekki heima“.
„Nú, frændi hennar þá“.
Jú, frændinn var heima, veskú
að koma inn.
Það koin upp úr kafinu, að
frændi Beritar var lítill og per-
visalegur náungi. Hann talaði eins
og húspostilla, en var ákaflega
þægilegur við gestinn, bauð ineira
að segja upp á snaps. „Á, viljið
Jrjer ekki í staupinu, nú, Jietta
líkar mjer að sjá, að ungir piltar
sjeu bindindismenn. — Jahá, jahá,
það eruð ])jer, sem búið þarua í
kofanum, jeg hefi fengið vitn-
eskju um Jiað gegnum bróður-
dóttur mína.-Það hefir borist mjer
að eyrum, að þjer munuð hafa
verið eitthvað lítilsháttar óvin-
gjarnlegur við unnusta hennar í
gær? Berit litla var ákaflega
móðguð fyrir lians hönd. Hvin
sagði við mig, að hún vildi aldrei
líta yður augum framar. — Nvi,
J>að er svo sem vel skiljanlegt,
])au ætla að gifta sig í haust,
blessuð börnin, og þetta er ljóm-
andi stiltur og vel gefinn maður,
nú, og hans veraldlegu efni eru
líka í besta lagi. Þau hafa verið
svo að segja trúlofuð, síðau þau
voru börn, eins og stendur hjá
Liikasi í 24. ltap. 43. versi: Hinn
barnslegi kærleikur er drotni vor-
um hunang og reykelsisilmur. Jáh,
jáh, hún er nii á Kattaflöt núna,
og jeg hvgg, að hún muni verða
þar um viku tíma, hjá foreldr-
um unnusta síns. Hvað jeg vildi
segja, fenguð þjer ekki brjef frá
henni? Mig minnir að hón nefndi
það eitthvað? — Jáh, jeg talaði
við brúðgumann tilvonandi í dag,
jffliá, og jeg myndi nú vilja ráða
yður til að fara hjeðan úr sveit-
inni sem allra fvrst, því pilturinn
er vinsæll, og liann og kúnyngj-
ar hans munu sennilega hyggja
á einhverjar hefndir, jáh, og þjer
eruð þarna einsamall í kofanum,
jáh, einsamall. Það er eins og seg-
ir lijá Mattheusi í 23. eða 24..kap.:
9. versi, jáh, —“.
Svona hjelt hann áfram í rúm-
an hálftíma, ekkert nema þægileg-
heitin og góðvildin, rökstudd með
nokkrum velvöldum ritningar-
greinum. Behrens varð að síðustu
leiður á öllum þessum elskuleg-
heitum, hann kvaddi í styttingi
og fór.
Hann var svo sem ekkert smeik
ur við Kattaflatarstrákinn og vini
hans. Hann átti ágæta hunda-
byssu með tíu skotum, og delinn
var varla svo vinsæll, að þau
nægðu ekki. En þar fyrir var víst
best að hann færi, hjer hafði hann
ekkert að gera lengur.
Hann gekk hægt niður að ánni,
og flýtti sjer ekkert yfir um held
ur. Það lá svo sem ekkert á. Hann
var svo angraður á sálinni, að
hann yfirvegaði mjög eindregið,
hvort hann ætti ekki að drepa
sig. Svoná skammarlega hafði eng-
in svikið hann áður; eftir þetta
gat hann aldrei treyst nokkurri
manneskju!